Marjolein De Praetere: “Een goed begin, dat begint vooral bij jezelf”

“We moeten met z’n allen werk maken van een betere wereld maar die begint vooral bij jezelf.” Marjolein De Praetere, webdesigner en grafisch vormgeefster met een boon voor design, groeide op in Marke en trok later naar Kortrijk. Haar positieve ingesteldheid en kijk op de wereld nam ze met zich mee naar de Vredelaan, een straatnaam die niet toepasselijker kon zijn.

“Ik ben graag alleen, op mijn gemak thuis maar ik ben ook niet echt graag alleen.” De complexe zin waarmee Marjolein zich probeert te schetsen in het Kortrijkse straatbeeld, maakt meteen duidelijk dat ze probeert vorm te geven aan een vaak veel te complexe wereld.

“Geluk zit vaak in heel wat dingen rondom ons maar we zien het niet altijd. Ik ging vroeger dansen in de bekende discotheken uit de streek en nu dans ik nog steeds maar dan in mijn living. Hetzelfde maar dan anders en nog steeds een bron van rasecht ‘contentement’.”

Ook haar woning in de Vredelaan draagt bij aan het gevoel dat alles op zijn plaats is gevallen. “In de zomermaanden heerst hier een ‘openstraatgevoel’. Mensen komen en leven buiten, we kennen elkaar en we weten wat we aan elkaar hebben. De kinderen gaan overal spelen en waar het het ene moment kalm is in huis, zit het volgende moment de volledige straatjeugd in je keuken. Het leeft hier en we leven hier vooral samen. ‘s Avonds gaat de barbeque spontaan aan, mensen van de hele buurt schuiven aan en we praten over het eerste wat bij ons op komt. Je bent hier nooit alleen en toch kun je jezelf even afzonderen. Je trekt de voordeur van je woning dicht en dan lijkt het of iedereen is verdwenen.”

Dichtbij en toch veraf

Alles dichtbij en toch veraf, een concept dat ook in de meer praktische kanten van het leven voor Marjolein van toepassing is. “Ik heb geen auto, ik verplaats me heel veel met de fiets. Wat zou ik met een auto doen? Ik heb zelfs geen rijbewijs!” De grappende toon van Marjolein legt een bewuste keuze bloot maar met een insteek die minder voor de hand liggend is.

“Ik kan rijden met de wagen, dat wel. Ik heb dat geleerd ‘te velde’, op privégronden maar ik heb nooit op straat in het verkeer gereden. Zelfs als passagier in een auto jaagt het verkeer de dag van vandaag mij heel wat schrik aan. Er zijn veel te veel auto’s en soms lijkt het wel alsof mensen veranderen in rasechte monsters wanneer ze achter het stuur kruipen. Ze worden agressief, beginnen te schelden, rijden ook agressief en dat terwijl ze in het dagelijkse leven eigenlijk normale burgers zijn. Rijden met de auto is dus niet meteen iets wat me aanspreekt en we kunnen ons perfect behelpen met de combinatie van fiets en openbaar vervoer.”

“Dat werd me trouwens ook zo ingegeven met de paplepel van thuis uit. Mijn moeder had ook geen rijbewijs dus als we ergens heen wilden dan was het met de fiets, trein of met de bus. Voor boodschappen kan ik hier in de stad altijd wel ergens terecht en als ik echt grote inkopen wil doen, dan plaats ik online een bestelling en gaat mijn broer die ophalen als hij zelf richting supermarkt gaat.”

Te voet of met de fiets

Mama van twee flinke knapen en enkel een fiets om zich mee te behelpen. Het is het horrorscenario van elke moderne familie maar ten huize De Praetere deelt iedereen dezelfde filosofie. “Mijn twee zonen hebben het eigenlijk nooit echt anders geweten. Voor hen is het de normaalste zaak van de wereld dat je te voet of met de fiets ergens heen gaat. De oudste, ondertussen reeds een prille tiener, begint nu wel zijn sociaal leven wat verder van huis op te bouwen en daar zou hij soms al eens durven zeggen van ‘hadden we nu maar een auto’. Gaan skiën op de piste in Komen bijvoorbeeld, niet meteen een evidentie om daar snel heen te trekken met de fiets of het openbaar vervoer.”

Zelfs als passagier in een auto jaagt het verkeer mij heel wat schrik aan

Voelt ze dan toch niet de nood zich te laten gaan aan een stadswagen? “Neen, eigenlijk niet. Het grappige is dat mijn oudste zoon dan wel inziet dat we met een wagen misschien verder zouden kunnen gaan maar hij denkt niet vanuit het principe van ‘kom mama, koop hier eens een auto’. Hij kijkt eerder naar het car-sharing principe zoals we hier Cambio hebben. Ik merkte overlaatst ook op dat hier heel wat particuliere initiatieven lopen waar je de wagen kan gebruiken van iemand die hem op dat ogenblik niet nodig heeft. Dat kan misschien wel iets worden maar dan moet ik me toch eerst over de angst van het verkeer zetten.”

“Nuja, als ik er zo over nadenk. Misschien reageert mijn zoon op die manier, niet zozeer omdat hij zijn mama de aankoop van een wagen wil besparen maar eerder omdat hij vreest dat hij zal moeten inleveren op gebied van hobby’s en zo”.

Met een grappige twist komen we meteen terecht bij een van de drijfveren van Marjolein. “Als maatschappij moeten we echt ons best doen om minder exclusief te gaan worden. Willen we de wereld beter maken, dan moeten we zorgen dat ook onze kinderen volop van alles kunnen genieten. Wie het minder breed heeft, wie uit een bepaalde laag van de bevolking komt of wie niet past in een bepaald denkpatroon, moet eveneens kunnen genieten van sport, onderwijs en ontspanning. Om te vermijden dat mensen door de maatschappij worden weggecijferd, moeten we er eveneens voor zorgen dat iedereen meekan.”

Durven initiatief nemen

“Onze kinderen vormen de toekomst van de wereld maar wij vormen de toekomst van onze kinderen. We moeten ze stimuleren zodat ze leren en vooral het aandurven initiatief te nemen. Ook moeten we ze leren dat ze zich niet mogen vastpinnen op het negatieve maar moeten bouwen aan het positieve. Met ‘klagers’ raken we nergens maar met ‘doenders’ bouwen we steden. Uiteindelijk komt het erop neer dat wij nu moeten proberen er iets goeds van te maken zodat onze kinderen op een stevige basis kunnen starten. En een goed begin? Dat begint vooral bij jezelf!”

Kortrijk lijkt dan ook de constante te zijn in het leven van Marjolein maar die zegt nooit nooit. “De dag dat de mogelijkheid zich aanbiedt om in het buitenland te gaan werken, dan twijfel ik geen seconde. Mijn soort van werk kan ik van overal ter wereld doen en werken buiten de landsgrenzen heen lijkt me erg uitnodigend. Ik ben ook niet echt moeilijk, zolang het niet te ver en lekker warm is en ik een klein terras heb waar ik in de zon een glas kan drinken.”