Mariska Tytgat uit Kortrijk kampeert deze zomer in haar kot: “Tent in de kamer van de kinderen”

In normale tijden zou iedereen ondertussen beginnen denken aan een vakantie in het buitenland. De realiteit is door corona anders. Nu zullen we enkel kunnen dromen van tropische bestemmingen. De goedlachse Mariska Tytgat (35) laat alvast de moed niet zakken: “De kinderen wilden absoluut toch gaan kamperen, dus stelden we de tent op in hun kamer.”

Er heerst een gezellige drukte in de Goedendaglaan. Mariska en haar partner Wouter regelen nog de laatste dingen voor hun twee dochters (8 en 10) hun eerste stapjes in het nieuwe preteaching programma zullen wagen. “Voor ons is het dan nog eens dubbel zo druk. We moeten er niet alleen voor zorgen dat onze kroost aan de slag gaat met hun schoolwerk, we moeten ook ons eigen schoolwerk opvolgen.” Zowel Mariska als Wouter zijn beiden actief in het onderwijs, waardoor in huis zowel een koppel ouders als een koppel leerkrachten actief is. “Onze dochters weten natuurlijk dat we ook met Smartschool en dergelijke werken, dus we kunnen geen uitvluchten zoeken als we moeten helpen.”

Al grappend wordt meteen een hete aardappel naar voren geschoven: de chaos door de coronaperikelen. “Voor kinderen in de lagere school gaat het moeilijk worden maar ik denk dat, met voldoende motivatie, die achterstand wel kan weggewerkt worden. Voor leerlingen van de middelbare scholen en vooral bepaalde, specifieke richtingen wordt het heel wat moeilijker. Als leerkracht en ouder kunnen we niet anders dan ons beste beentje voor te zetten en vooruit te kijken, naar een periode waar alles achter de rug gaat zijn.”

Er werd door heel wat mensen uitgekeken naar de vakantieperiode, maar een verre reis lijkt deze zomer een droom. “Laat ons eerlijk zijn, zelfs al krijgen we in de komende weken groen licht, dan nog ga je ons waarschijnlijk niet meteen on the road vinden.” Mariska en haar gezin zijn fervente kampeerders en voor de uitbraak waren er al plannen gemaakt. Ze blijven echter realistisch. “Stel nu dat ze zeggen dat we in eigen land op vakantie kunnen, wat dan? Is het echt zo veilig om tussen de duizenden mensen een plaatsje langs het strand te gaan zoeken? Iedere Belg zal worden gestimuleerd een vakantie in eigen land te nemen, wat voor een overrompeling van ieder leuk plaatsje zal zorgen. Dan kunnen we ook gewoon thuisblijven en werk maken van alle klusjes in huis, klusjes die we al lang hadden moeten uitvoeren.”

Voor een lange reis maken we een bonnenboekje voor de meiden

Hun plannen voor een campingtrip deze zomer werden ook al opgeborgen. “Zelfs onze skivakantie, die de volledige familie jaarlijks naar de Franse bergen brengt, werd afgelast. We hadden alles al geboekt en betaald, maar kregen al het geld voor de skilessen en zo terug. Op een retour van de rest is het nog wachten, maar daar hopen we op een bon om de reis om te boeken naar volgend jaar. Tijdens de zomer stond een kampeertrip van vijf weken richting Kroatië op de planning. Natuurlijk keken de kinderen en wijzelf er al naar uit, maar het mag niet zijn. Het maakt op zich niet echt meer uit of de grenzen al dan niet geopend worden, het risico is voor ons gewoon te groot. De kinderen wilden graag kamperen, net zoals vorige jaren, dus installeerden we de tent in hun kamer. Ze kunnen natuurlijk ook alvast beginnen plannen voor volgend jaar, want tijd hebben we nu wel.”

Ruziebonnen

Kamperen, het bracht het gezin vorig jaar doorheen een flink stuk van Europa. “Een trip van bijna 5000 km, het is een uitdaging op zich, vooral met kinderen. Daar hebben we wel een eigen systeempje voor uitgedokterd.” Eenvoudig en geniaal, beter kan het ‘bonnenboekje’ van Mariska en Wouter niet omschreven worden. “De meiden krijgen elk een boekje met daarin een hoop bonnen. Die bonnen kunnen ze onderweg gebruiken zoals ze willen. Er zijn bonnen om een snoepje of een stuk fruit te vragen en je hebt er zelfs waarmee je toestemming krijgt om even ruzie te maken. Natuurlijk kunnen ze onderweg ook nieuwe bonnen verdienen door het spelen van een reisbingo. Ze moeten dan bepaalde wagens zoeken, uitkijken naar speciale plaatsen of gewoon een kleur van iets herkennen. Je kan het zo gek niet bedenken of het zit er wel in verweven. Combineer dit met hun entertainmentsysteem in de wagen en ze kunnen de lange reis best wel pruimen. De ultieme beloning is verdiend: aankomen, badpak aantrekken en in het zwembad van de camping springen.”

Kamperen is rustgevend, misschien soms zelfs té. “Ik herinner me nog dat we op een camping aan de Spaanse kust zaten. We wisten dat het ging regenen en hadden de tent ‘s nachts dan ook goed dichtgemaakt. We vielen als een baksteen in slaap en werden ‘s morgens vroeg gewekt door onze luid pratende buren. Ik weet nog dat ik, nog suf van de slaap, het tentraampje open trok en eens goed ‘van mijn oren’ maakte. Het kon daar best wel wat stiller, mijn kinderen lagen te slapen! Het is pas nadien dat ik begreep wat er was gebeurd. Die regen? Dat werd in de nacht een heuse zondvloed. Het gros van de camping liep onder water en heel wat tenten waren gewoon weggespoeld. In grote delen van de Spaanse kuststreek is het rioleringsnetwerk niet echt top en wordt gerekend op het afvloeien van het regenwater naar de zee. Dat gebeurde hier dan ook en het water nam meteen het gros van de camping mee. Wij stonden geïnstalleerd op een van de weinige plekken waar het water geen grip had en bleven dus gespaard van die ellende. De mensen die ons wakker hadden gemaakt, die waren wel bij de slachtoffers te rekenen. Een memorabel moment.”

Ouders bezoeken

Reizen en kamperen zal er dit jaar niet inzitten. Wat gaat Mariska dan doen van zodra de lockdown wordt opgeheven? “Hoef ik niet eens over te twijfelen: mijn ouders bezoeken!” Ze klinkt overtuigd, maar toch nuchter. “Net voor iedereen binnen moest blijven, keerde ik terug van een schoolreis uit Australië. Ik zag toen nog kort mijn ouders, maar dan kregen we te horen dat we in ons kot moesten blijven. We houden natuurlijk contact via messenger, maar dat is toch niet hetzelfde. Ik zal meteen langsgaan, maar ga ze nog niet meteen knuffelen of vastpakken. Ik wil er echt zeker van zijn dat ze geen risico meer lopen. Zowel Wouter als ikzelf hebben zelfs nog grootouders, dus geen haar op mijn hoofd dat eraan denkt ze bloot te stellen aan eender welk gevaar, hoe minimaal het ook is.”