Marie Josée Wyffels is sinds jaar en dag vrijwilligster in het woonzorgcentrum Sint-Henricus in Rumbeke. In deze eindejaarsperiode zetten we haar onder een fonkelende kerstster en met haar alle vrijwilligers die, meestal achter de schermen, prachtig dienstbaar werk verrichten.
“Ik groeide op als jongste in een kroostrijk gezin van zeven kinderen in Tielt”, begint Marie Josée geamuseerd te vertellen. “Mijn vader André was onderwijzer en mijn moeder Urbanie Vanmaele baatte De Panenbroek uit, een winkel in flanellen textielwaren. Vele boerenfamilies uit de wijde omgeving waren bij onze moeder klant. Na de Grieks-Latijnse ging ik Germaanse studeren aan de unief in Gent. Het studentenleven was voor een meisje uit het landelijke Tielt zo boeiend en aanlokkelijk dat ik de eindmeet getrokken na de tweede examenzittijd niet haalde.”
Vlinders in de buik
“Met de goedkeuring van mijn vader startte ik met rechtenstudies aan dezelfde universiteit. Ook dat ging mis mede door vlinders in mijn buik, want op de jaarlijkse Breughelstoet in Wingene liep ik Luc Nuyttens, een joviale jongeman en zelfstandig schilder-behanger uit Rumbeke, tegen het lijf en dat bleef plakken. We beloofden elkaar in 1961 eeuwige trouw en zo ben ik in Rumbeke aangespoeld. In 1966 openden we onze schilder- en gordijnenwinkel in de Statiestraat, nu de Sint-Petrus en Paulusstraat. De winkel hebben we uiteindelijk drie keer vergroot en gemoderniseerd. Onze zoon Karl heeft in 1989 de zaak overgenomen.”
Dankbaarheid is voor mij de kers op de taart
Kort daarop zijn ze naar hun tweede verblijf in de bossen van Wingene verhuisd. “Luc kon daar zijn hartje ophalen: bomen planten en snoeien, een visvijver aanleggen, ons boshuis beetje bij beetje voort opknappen, kortom bezig zijn in en genieten van de natuur. In de herfst- en wintermaanden was dat minder evident, vandaar dat we vanaf 2000 alternerend in Rumbeke en Wingene woonden om vanaf 2005 op de hoek van de Sint-Petrus en Paulusstraat en de Rochusstraat te belanden en nu definitief. We waren in die tijd en nog altijd goed bevriend met Theo Denorme en zijn vrouw Erna, zij was hoofdverpleegster op de tweede verdieping van het nabije woonzorgcentrum Sint-Henricus. Zij heeft me daar als vrijwilligster geïntroduceerd. Dat startte met bezoekjes afleggen aan de residenten, daarna heb ik me aangesloten bij het ontbijt-weekend-team. In de weekends was er minder personeel en wij hielpen de dementerende bewoners met hun ontbijt”, vervolgt Marie Josée nog altijd even gedreven.
Boeken zoeken
“Maar dat was niet echt mijn ding en op vraag van ergotherapeute Monique Froyman ben ik met een minibibliotheek gestart en in het verlengde daarvan ging ik voor de meer geoefende lezers en lezeressen naar de plaatselijke bibliotheek van de Vereenigde Vrienden op het Kerkplein op zoek naar hun voorkeurboeken. “Daarbij organiseerden we voorleesmomenten uit de krant en met een druppel erbij ging dat nog zo goed”, lacht Marie Josée. “Ik was ook een tijdlang ingeschakeld bij de palliatieve zorgverlening, dat was bijzonder intens, maar zo hartverwarmend. Ten slotte was ik ook betrokken bij de naai- en breinamiddagen begeleid door Suzy Vuylsteke. Ik was van plan om er op 80-jarige leeftijd mee te stoppen, maar toen kwam corona en viel alles stil, zeker in de zo gekwelde wooncentra, dus ook in Sint-Henricus.”
“Ik ben er nu 82 en in afwachting dat er weer meer kan en mag, hou ik me bezig met het samenstellen van fotoalbums op mijn computer, luister ik naar klassieke muziek, kleur ik minutieus kleurplaten voor volwassenen, lees ik en ga ik dagelijks wandelen om een frisse neus te halen. Mijn drie kinderen: Katy, Els, Karl en mijn kleinkinderen zijn een zegen in de herfst van mijn leven. Katy woont in Gent, Elsje in Ierland en Karl hier bij mij op de eerste verdieping en dat is best handig, mijn echtgenoot Luc is immers begin januari 2021 overleden”, aldus Marie Joseé.
Op de vraag vanwaar die gedrevenheid voor zoveel maatschappelijke inzet gedurende meer dan twee decennia, antwoordt Marie Josée: “Dienstbaar zijn en mensen helpen zijn de stimuli om te doen wat ik doe en de dankbaarheid vanwege de bewoners is de kers op de taart. Ik zie graag oude mensen, dat is ook een extra motivatie om mijn vrijwilligerswerk nog niet helemaal te stoppen.” (Arnold D’haene)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
