Lorenzo Verheye: “Passie voor fotografie maar kan mijn vuilkar niet missen”

Een bescheiden appartement te midden de Veemarkt. Niets laat vermoeden dat je hier middenin een creatieve hotspot staan. Maar in een handomdraai tovert Lorenzo ‘Lorre’ Verheye (44) zijn woonkamer om in een professionele fotostudio waar hij heuse kunstwerken uit zijn lens tovert. “En te denken dat ik eerst model ben geworden omdat ik wilde leren hoe modelfotografen te werk gaan!”

Op zijn balkon springen de fluobroek en dito jas meteen in het oog. “Ja, mijn dagtaak ligt mijlenver verwijderd van mijn grote passie maar ik doe het allebei even graag hoor!” Wanneer de wekker, gruwelijk vroeg, naast Lorenzo’s oor begint te brullen hijst hij zichzelf in zijn werkplunje om er plaats te nemen in de vrachtwagens van de vuilophaaldienst in Kortrijk. “Ik werk al jaren voor de vuilkar en ik heb het me nooit beklaagd. Het helpt natuurlijk dat we een echt goede ploeg hebben en dat ook onze ploegbaas zorgt dat de drive erin blijft. Als hij merkt dat één van ons een iets mindere dag heeft, dan kun je er prat op gaan dat hij met zijn gebruikelijke humor iedereen weer weet op te peppen. Het is ook niet vies van een grapje links en rechts maar hij weet ook: als je ons een loer draait, dan gaan we niet aarzelen om hem ook een kloot af te trekken.”

Het ophalen van vuilnis is onder normale omstandigheden al geen eenvoudige job en tijdens de coronacrisis moet er nog een versnelling hoger geschakeld worden. “Het gekke is dat we niet eens erkend worden als een zwaar beroep.” Lorenzo reageert wat geprikkeld wanneer hij spreekt over het ontbreken van dergelijke erkenning. “Door weer en wind zijn we altijd van de partij. We kunnen het vuil toch niet voor de mensen hun deur laten staan? Ik denk dat heel wat mensen zouden opkijken als ze zouden weten hoeveel we op een dag optillen en versleuren. Tijdens de coronacrisis was het een veelvoud van de normale hoeveelheden die we dagelijks ophalen. Mensen waren thuis, iedereen sloeg aan het klussen en dus werden de vuilniszakken in een rotvaart gevuld. Het ziet er niet naar uit dat het meteen gaat verminderen want telewerken is de norm geworden. Heel wat mensen zijn dus thuis en dat zien we aan de hoeveelheid afval. Begrijp me niet verkeerd: we krijgen heel wat waardering en dat doet echt deugd maar een erkenning als zwaar beroep zou toch wel de kers op de taart zijn.”

De waardering voor hun harde werk wordt jaarlijks in de verf gezet tijdens de ‘Week van de Vuilnisophaler’, iets waarvoor Kortrijk afgelopen editie een speciale film liet maken. “Er werd gevraagd wie er wilde figureren in de film. Ik vond dat wel cool dus ik tekende present!” Begeleid door stevige gitaarriffs zien we Lorre aan het werk in de straten van Kortrijk.

Preus op discocamion

“Die muziek werd op de film gemonteerd maar het is in de realiteit ook zo hoor”, lacht hij. “Ik heb onze camion van een kleine, persoonlijke toets voorzien. Achteraan heb ik een luidspreker geïnstalleerd waardoor we onderweg naar muziek kunnen luisteren. Het maakt het geheel aangenamer voor iedereen en als we even niet weten wat zeggen tegen elkaar, dan kunnen we genieten van de beats. Rock, classics of zelfs wat elektronische kleppers? Ik ben er niet vies van. We hebben een rasechte discocamion en daar zijn we preus op.”

Wanneer hij zijn werkplunje aan de haak hangt, worden de creatieve hersenkronkels van Lorenzo geactiveerd. Als fotograaf verdiende hij ondertussen al zijn strepen al verliep zijn parcours niet meteen zoals men het zou verwachten. “Mijn ex-vrouw wilde absoluut model worden en ik volgde haar natuurlijk naar al haar fotoshoots. Het duurde niet lang alvorens ik zelf werd gebeten door de fotomicrobe. Hoe fotografen prachtige beelden op het scherm kunnen toveren, het boeide me mateloos en ik wilde het ook leren. Alleen merkte ik snel op dat de wereld van modelfotografie nogal gesloten is; Nu begrijp ik dat beter want ik hou ook niet echt van mensen die over mijn schouders mee staan te gluren. Toen vond het vreemd dat die fotografen weigerachtig stonden om me enkele tips & tricks aan te leren. In bepaalde gevallen mocht ik zelfs de studio niet in.”

Lorenzo liet zich niet ontmoedigen en vond een creatieve oplossing. “Als die mannen enkel modellen binnen laten, dan werd ik zelf ook model. Ik ging een paar keer met mijn toenmalige vrouw mee en kon op die manier van dichtbij zien hoe ervaren fotografen te werk gingen. Ik leerde op die manier erg veel in korte tijd en het lanceerde me in deze fantastische hobby. Ondertussen schiet ik al jaren plaatjes maar in al die tijd ben ik nooit gestopt met leren. Tutorials lezen op het web of enkele video’s bekijken op Youtube? Het hoort er allemaal bij en we moeten ons voortdurend durven uitdagen.”

Louche figuren

Lorenzo bouwde een solide reputatie op en heeft geen enkel probleem om modellen voor de lens te krijgen. “Lingerie of zedig naakt? Het zijn dingen waarmee ik graag aan de slag ga. Ik hoor ook vaak opmerkingen genre ‘ja daar zou ik niet van af kunnen blijven hoor’ maar eerlijk? Van zodra ik een camera in mijn handen neem, dan schakelt er een knop om. Ik wil me steeds opnieuw herontdekken en ik wil vooral beter worden in wat ik doe. Uiteindelijk ben ik dan bezig met compositie, lichtinval en kleur en is het feit dat er een halfnaakte dame voor mij staat het laatste waaraan ik denk. Natuurlijk zijn er in die wereld heel wat louche figuren aan de slag, we moeten daar niet flauw over doen. Kerels die doen alsof ze topfotografen zijn maar uiteindelijk alleen maar naakte vrouwen willen zien. Mijn tenen krullen daarvan want het zorgt ervoor dat iedereen wantrouwig wordt en dat beknot de creativiteit.”

Hoewel Lorre bedolven wordt onder de lovende kritieken ambieert hij niet meteen een carrière als professionele fotograaf. “Het is een genadeloze wereld”, sluit hij af. “Niet alleen is de concurrentie onder fotografen moordend, we boksen ook op tegen mensen die met hun GSM aan de slag gaan. Als ik een trouwreportage ineen moet steken, dan staan de eerste foto’s vaak al op Facebook nog voor ik mijn computer kan openen. Waarom zouden ze dan iemand inhuren en betalen, als oom of tante met een iphone het gratis doet? Daarnaast doe ik mijn werk bij de vuilkar graag en ik ben er zeker van dat de gasten mij zouden missen. De inwoners van Groot Kortrijk gaan me dus nog steeds voorbij zien en horen rijden, met coole beats achteraan op de camion.”