Loes Declerck, altijd op zoek naar een uitdaging: “Mijn leven mag niet saai zijn”

De jonge Loes Declerck staat gulzig in het leven. Ze bezit op haar 26ste al een eigen huis en is aandeelhouder in een handelszaak. Het mag voor haar veel zijn, lekker én liefst elke dag iets anders.

“Twee jaar geleden ben ik in Kortrijk komen wonen”, begint Loes haar verhaal. “Voordien heb ik mijn hele leven in Heule gewoond. Ik amuseer me in de stad. Ik heb hier een huis gekocht ook, op Walle. Al is het voorlopig nog een projectje. Wie zich geroepen voelt om het te helpen verbouwen, is welkom. De hele benedenverdieping moet helemaal gestript worden. Eind december ga ik eraan beginnen. Ik ga zelf veel doen, het zal wel lukken. Nee, ik zit niet in de branche. Ik heb grafische gestudeerd in het middelbaar. Daarna ben ik een jaar gaan werken, en daarna heb ik besloten om verder te studeren en koos ik voor sociaal werk. En nu baat ik een café uit.” Ja, het strookt wel met haar imago. Ze loopt er stoer en stijlvol bij. Lederen jekker en korte, modieuze laarsjes met brede hakken.

Een sociaal werkster in een café. Lijkt niet eens een onlogische stap. Wie achter een toog staat, verricht vaak sociaal werk. Ze knikt. Ik heb gelijk… of toch bijna. “Misschien, maar mijn afstudeerrichting was maatschappelijke advisering, dus meer personeelsdienst en human resources. Het was meer een zakelijke richting, maar ik wil niet de hele tijd op een bureau zitten. Na mijn studies vond ik geen werk en kreeg ik plots de kans om me in te kopen in Dudu, omdat Thijs ermee ophield en ik heb zijn plaats ingenomen. Ik zit er nu al twee jaar. Ik was 23 toen ik er begon. “

Divers publiek in Dudu

Dudu is een populair café op Heuleplaats. De uitbater is Diego Ghekiere, dacht ik. En dat meisje, nu je het zegt, ik heb haar daar nog gezien. Maar het is als met een tandarts. Neem hem uit zijn praktijk weg en op straat vraag je je af wie die man is die je bekend voorkomt.

“Diego is een van de drie uitbaters“, zegt Loes. “Hij is er destijds mee begonnen. Dan is Thijs Moreels erbij gekomen en vervolgens Debbie Cossement. Ik heb de plek van Thijs ingenomen. Ik heb me ingekocht. Het is handig dat je het werk kunt verdelen. En zo hebben we allemaal nog wat vrije momenten. Je moet weten, we zijn zeven dagen op zeven open. En van maandag tot vrijdagavond kan je er ook eten.”

Je al inkopen op je 23ste? Dan moet er wel geld in de familie zitten, denk je dan. “Ik had een spaarboek. En ik had al een jaar gewerkt, terwijl ik nog thuis woonde”, zegt ze kordaat. “Ik heb dat niet zomaar halsoverkop beslist. Ik wou wel. Toen ik die aanbieding kreeg, wou ik er meteen aan beginnen. Maar mijn ouders hebben me toen met beide voetjes op de grond gezet. We hebben alles goed bekeken en besproken en uiteindelijk zeiden ze: ‘Als je dat echt wil doen, zullen we je niet tegenhouden.’ En nu zijn ze wel blij dat ik dat doe. Papa komt zelfs plaatjes draaien in het weekend en mama helpt ook veel. Ik heb het me nog geen moment beklaagd. Heule is een gemeente die geweldig leeft en Dudu is meer dan zomaar een café. In het weekend kan je er feesten en dansen en elke weekdag kan je er lekker eten. En vooral, het publiek is heel divers. Zowel jong als oud komt er. Je praat er met mensen die heel anders in het leven staan en van iedereen steek je wel iets op. Ik leer nog elke dag bij.”

Mooi leven

Ze houdt wel nog tijd over om te leven, want het leven is meer dan caféhouden alleen. “Ik ben een fervent sporter”, zegt Loes. “Ik loop heel veel en ik ga ook regelmatig zwemmen. Dat doe ik vooral om de spieren te laten rusten, omdat ik last heb van mijn rug. Ik heb onlangs een marathon gelopen, de Alpro Leiemarathon. Ik wil er graag nog wel één doen. Of misschien probeer ik eens een triatlon. Ik heb altijd een beetje uitdaging nodig. Mijn leven mag niet saai zijn. Anders word ik dat rap beu.” Saai klinkt het niet.

Als het even kan, verdwijnt ze richting Durbuy. “Ik ben nog sportmonitor geweest in La Petite Merveille en ik heb daar nog veel vrienden. Ik kom er graag terug.” Maar het mag ook verder zijn. Loes reist graag. Ibiza, het Zuiden van Frankrijk, maar ook Bali vindt ze zalig en ze droomt van Oman. “Ik heb de woestijn nog niet gezien.” Dat is ook een argument. Maar het liefst van al pakt ze haar koffers om te gaan skiën. “Als ik mag kiezen tussen de zon en de sneeuw, dan twijfel ik niet. Het is alles errond ook. De sfeer, de hele dag buiten in de gezonde lucht en dan de après-ski natuurlijk. Ik weet niet of het er dit jaar van komt. Met de geplande verbouwingen, zal ik wat moeten sparen.” Want ze blijkt nog wel enkele dure liefhebberijen te hebben. Schoenen bijvoorbeeld. Ze toont de modieuze laarsjes die ze draagt. “Ik heb een zwak voor sneakers. In alle kleuren.”

Lekker eten

Ook aan kleren geeft ze graag geld uit. “Ik vind kleren belangrijk. Ik zie er graag goed uit. Ik durf al eens voor een outfit te gaan die eruit springt. Ik zie er graag anders uit dan de rest. Zoals ik daarnet al zei: ik ben snel bang dat het saai wordt.” Dat zal niet snel gebeuren in haar omgeving. Er gaat geen halve minuut voorbij zonder dat er een lach op haar gezicht verschijnt. Maar ze begint pas echt te stralen als ze het over eten heeft. “Ik doe niets liever dan lekker gaan eten. En dan bedoel ik, echt lekker. Naar de betere restaurants, maar ook naar de gewone. We gaan zo met een paar vriendinnen om de paar maanden echt goed eten. Je hebt af en toe van die acties die dat mogelijk maken. ‘Restoweek’ of ‘Jong Keukengeweld’. Lekker eten, een gezellig kader en een leuke babbel, meer moet dat niet zijn. Je wil tips? Jonkman in Brugge, Schatteman in Hertsberge en Vier, hier in Kortrijk. Het zijn investeringen, maar ik heb het me nog nooit beklaagd. Heerlijk.”

Tot slot vraag ik naar haar toekomst. “Geen idee”, haalt ze haar schouders op. “Daar sta ik eigenlijk niet bij stil. Ik laat alles op me afkomen en dan zien we wel. Ik heb geen zin om vooruit te denken en te plannen. Ik word daar niet gelukkig van. Ik krijg daar alleen maar stress van. We zien wel.” En ja, ze lacht.