“Ik was twee decennia lang het kiezelsteentje in de schoenen van de politici”, glimlacht Lieve Dossche. Twintig jaar was zij voorzitter van de stedelijke raad voor personen met een beperking in Brugge. “Ik leerde dat je meer bereikt door overleg dan met actie voeren.” Ze laakt wel het feit dat Brugge geen oplossing vindt voor de kapotte lift in het Belfort.
Op donderdag 16 januari wuifde de Brugse stedelijke raad voor personen met een beperking voorzitter Lieve Dossche (60) uit. Dertig jaar lang, waarvan twintig jaar als voorzitter, zette zij zich in voor een ‘inclusieve’ samenleving, ook al heeft zij zelf veel pijn, omdat ze lijdt aan een auto-immuunziekte.
Je leek in 1988 op weg naar een zorgeloze toekomst: een diploma industrieel ingenieur biochemie, werk bij Pemco en je huwde met Francis Serruys, specialist in architecturale beglazing. Tot het noodlot toesloeg…
“Het jaar van mijn huwelijk werd ik zwaar ziek. Gelukkig heb ik dankzij nieuwe therapie een tweede kans gekregen. Ik leef van dag tot dag. Het belangrijkste is dat ik nu rust heb in mijn hoofd. Vroeger was ik gefixeerd door die ziekte en kon ik van niks meer genieten. Nu grijp ik de extra tijd die ik gekregen heb met beide handen.”
Tot overmaat van ramp stierf je tweede zoon, Koenraad, vijf maanden na zijn geboorte…
“Koenraad heeft zijn naam alle eer aangedaan, hij heeft ons wijze raad gegeven. Hij leerde ons om te gaan met tegenslagen. Eén op twee huwelijken loopt spaak na het overlijden van een kind. Francis en ik daarentegen groeiden dichter naar elkaar toe. We werden elkaars klankbord voor ons verdriet.”
Hoe komt het dat je vrijwilligerswerk voor de stedelijke raad voor personen met een beperking bent beginnen doen?
“Dat deed ik op verzoek van mijn reumatoloog. Hij zei me dat ik dat moest doen om mijn gedachten te verzetten. Thuis blijven tobben zou niet goed geweest zijn. Ik stel vast dat veel personen met een beperking en chronisch zieken te veel gefixeerd zijn op hun handicap. We moeten onze kansen afdwingen in de samenleving, want anders zijn we van geen tel.”
Wat heb je bereikt?
“Eén van dé grote uitdagingen gedurende mijn voorzitterschap was het opentrekken van de stedelijke raad naar alle doelgroepen, zoals blinden en slechtzienden, personen met autisme, doven en slechthorenden. In mijn enthousiasme heb ik dan maar de uitdaging aangegaan om Vlaamse gebarentaal te leren. Belangrijker was de kennismaking met de gemeenschap van doven en slechthorenden. Ik ben er zeker van dat de raad deze fijne samenwerking in de toekomst zal verderzetten.”
Ik heb geprobeerd om de problematiek te verbreden naar een ‘inclusieve’ samenleving
“Corona was ook een beproeving, in deze moeilijke periode zijn we erin geslaagd om de voorzieningen te doen samenwerken. Want ze worstelden allemaal met dezelfde problemen. Het werd een samenwerking die tot op vandaag nog steeds effectief is. Daarnaast is het belangrijk dat Brugge nu een toegankelijkheidsambtenaar heeft.”
“Ik heb geleerd dat je op verschillende manieren kunt vechten om je doel te bereiken. De ene methode is beter dan de andere. Door actie te voeren, maak je politici en ambtenaren enkel boos. Dat werkt vaak averechts. Overleg is beter, hen begeleiden zodat ze inzien wat het probleem is. Het behelst meer dan zorgen dat gebouwen toegankelijk voor rolstoelen zijn. Ik heb geprobeerd om de problematiek te verbreden naar een ‘inclusieve’ samenleving.”
Chronisch zieken moeten opnieuw een plaats kunnen veroveren op de werkvloer
“Mensen met een beperking moeten kunnen participeren in onze maatschappij. Doven en blinden, mensen met autisme of dementie moeten naar onze musea kunnen gaan of kunnen genieten van culturele voorstellingen. Chronisch zieken moeten opnieuw een plaats kunnen veroveren op de werkvloer.”
“Uit Engelse statistieken blijkt dat dit een positief effect heeft op het ziekteverzuim. Andere werknemers blijven niet meer thuis voor een snotvalling, als er bij hen op kantoor een persoon met een beperking werkt.”
Welke uitdagingen zijn er nog?
“Het werk is nooit af. De lift van het Belfort is kapot, Brugge slaagt er financieel en structureel niet in om mensen met een beperking toe te laten tot zijn meest bezochte monument. Positief daarentegen is het vervoer op maat, De Lijn heeft van onze raad een ‘pluim’ gekregen. Het probleem is dat te weinig Bruggelingen hiervan weet hebben en van deze vorm van openbaar vervoer gebruik maken. De Lijn brengt hen nochtans, op aanvraag, dichter bij huis. Maar je moet het digitaal aanvragen.”
Je blijft geen lid?
“Neen, ik wil geen schoonmoeder zijn voor mijn opvolger Kurt Lambert en ondervoorzitter Etienne Clevers. Ik blijf beleidsvrijwilliger binnen de Eerste Lijnszorg en Vivel, de Vlaamse samenwerking van de Eerste Lijnszorg-raden. Ik ijver mee voor drie woonzorgcentra voor doven in onze provincie, waar verzorgers de gebarentaal kennen. De taal is het laatste dat je onthoudt als zorgbehoevende hoogbejaarde.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
