Levi raakte alles kwijt, maar blijft positief:”Ik spaar het eten uit mijn mond voor mijn kinderen”

Zijn huwelijk liep op de klippen, hij verloor zijn job door gezondheidsproblemen en was zelfs enkele maanden dakloos. Maar nu klautert Levi Vanherzeele voorzichtig weer uit het dal. Al is het niet makkelijk om elke maand de eindjes aan elkaar te knopen. “Door een misverstand mag ik enkele maanden niet bij de voedselbank aankloppen en dat voel ik”, zegt hij. “Ik wil gewoon dat mijn kinderen niks te kort komen, ikzelf ben niet van belang. Alle hulp is welkom.”

Het leven van Levi Vanherzeele (39) liep tot nu toe niet over rozen. Hij groeide op in Anzegem, maar woont nu al veertien jaar in Wielsbeke, waar hij in 2013 zijn huwelijk van tien jaar spaak zag lopen. “Het begin van alle ellende”, zucht hij. “Ik werkte toen als vrachtwagenchauffeur in de bouwsector, maar kreeg steeds meer last van mijn rug. Ik moest noodgedwongen van job veranderen en kon aan de slag bij een meel- en bloemproducent in Avelgem, maar dat was fysiek nóg zwaarder.” Levi keerde terug naar de bouwsector en kroop weer in de vrachtwagen, maar toen liep het grondig fout. “Ik ben een paar keer letterlijk uit mijn cabine gedonderd omdat ik geen gevoel meer had in mijn benen.”

Een combinatie van lichamelijke pijn en een pak stress, denkt Levi. “Ik had het toen al bijzonder moeilijk om de eindjes aan elkaar te knopen. Ik moest maandelijks 320 euro alimentatie op tafel leggen, plus extra kosten voor mijn kinderen Quinten (10) en Alixe (7). Alles samen tot zo’n 500 euro per maand. Pas op, daar heb ik nooit een punt van gemaakt. Dat geld was er, elke maand opnieuw. Voor mijn kinderen heb ik immers alles over.”

Verkeerde vrienden

In 2018 ontspoorde Levi’s situatie echter helemaal. “Ik zat thuis van mijn werk en kwam met verkeerde vrienden in contact.” Wát er precies gebeurd is, houdt Levi liever voor zichzelf, maar hij belandde er wel door op straat. “Ik ben in totaal drie maanden dakloos geweest, van maart tot juni 2018. Alles was ik kwijt. Mijn inboedel, mijn huurhuis… Ik stond op straat. Ik kon af en toe overnachten bij mijn mama en enkele vrienden, maar sliep ook op een industrieterrein in Waregem en op de parking van een supermarkt. Het enige houvast in mijn leven was Lucky, mijn Senegalese papegaai. Die is nog altijd bij mij.”

“Mijn droom? Eens zonder zorgen door de supermarkt wandelen” – Levi Vanherzeele

In die periode zonder dak boven zijn hoofd was Levi vooral bang dat hij zijn kinderen zou verliezen. “Dat zou ik niet overleefd hebben, denk ik. Ik heb toen het heft weer in handen genomen en overal aangeklopt om hulp te vinden. Helaas zonder resultaat.”

Levi’s mama Marie-Catherine Van Meirhaeghe zag de situatie met lede ogen aan en reikte haar zoon de hand. “Mijn moeder heeft de weg geëffend”, zegt Levi. “Zij opende de deuren van de sociale huisvestingsmaatschappij Helpt Elkander uit Waregem en zo kon ik mijn intrek nemen in mijn huidige woning in het centrum van Wielsbeke. Sindsdien zie ik weer licht aan het einde van de tunnel.”

Cola en zakje chips

Het vizier van Levi staat nu weer volledig op de toekomst gericht. “Ik wil vooruit. Sinds een half jaar ben ik weer fulltime aan de slag, bij de vuilnisophaaldienst van de stad Kortrijk. Daar trek ik me enorm aan op. Mijn job is eten en drinken voor me. Wanneer ik daar aan de slag ben, is de kans dat ik opnieuw op het verkeerde spoor beland, erg klein. Maar het blijft knokken.”

“Door een misverstand kan ik tot juni niet meer terecht bij de lokale voedselbank. Maar voor mij betekent dat wel een wereld van verschil” – Levi Vanherzeele

“Op financieel vlak heb ik het allesbehalve makkelijk. Ik verdien nu zo’n 1.600 euro per maand, maar ik heb veel kosten. De alimentatie en extraatjes voor onze kinderen zijn prioritair, samen met het betalen van de huishuur. Ook mijn wagen kost een pak geld, maar die heb ik wel nodig om naar mijn job te rijden. Met de fiets is het net iets te ver… Tot overmaat van ramp kan ik tot juni geen beroep meer doen op de lokale voedselbank. Door een misverstand heb ik er twee afspraken gemist en moet ik enkele maanden van aan de zijlijn toekomen. Maar die voedselpakketten betekenen voor mij wel een wereld van verschil. Mijn kinderen komen nooit iets te kort. Ik spaar het eten uit mijn mond voor hen. Een opoffering, maar een andere optie is er niet. Ik cijfer me volledig weg voor mijn zoon en dochter. Het is al jaren geleden dat ik nog kledij voor mezelf heb gekocht, want ik wil elke euro aan Quinten en Alixe kunnen spenderen. Quinten voetbalt bij de U11 van Jong Vijve en na de wedstrijd wil hij net als zijn ploegmaatjes een cola en zakje chips. Dat kán ik hem nooit ontzeggen.”

Levi gaat erg ver, zegt hij. “Mijn zoon en dochter wilden dolgraag een PlayStation 4, maar zo’n spelconsole kost flink wat geld. Daar heb ik lange tijd voor gespaard, maar ik kon hen het cadeau uiteindelijk wel schenken. En om het hoverboard van mijn zoon te kunnen betalen, heb ik een week lang amper gegeten. Zo redeneer ik trouwens altijd. Onlangs maakte ik hotdogs voor de kinderen, maar ik heb pas mezelf bediend wanneer zij genoeg hadden.”

Levi krijgt erg veel steun van zijn mama. “Ook mijn vriendin, waarmee ik ondertussen al een goed jaar samen ben, heeft veel begrip voor mijn situatie. Maar ik zal nooit van hen profiteren, dat wil ik niet. Al steek ik niet onder stoelen of banken dat wat extra voeding per maand het voor ons veel eenvoudiger zou maken. Weet je wat voor mij een grote overwinning zou zijn? Eens zonder zorgen door de supermarkt wandelen. Zomaar mijn kar volladen en geen rekening te hoeven houden met de prijs. Dáár werk ik naartoe.”