KW.be maakt de hele zomer een reis rond de wereld langs 80 West-Vlamingen. Vandaag zijn we te gast bij Kris Borgraeve en Els Van de Veire in Perth, Australië.
Kortrijkzaan Kris Borgraeve (ex-VTM, ex-WTV) en Els Van de Veire (ex-VTM, ex-AVS) migreerden ruim 5 jaar geleden naar Australië. Hun videoproductiehuis in het Australische Perth werd recent uitgeroepen tot nummer 4 in de Top Video Corporate Productions in San Francisco.
Vertel eens wat meer over jullie bedrijf?
“In 2005 hebben we MultiMediaMakers opgericht in Gent. We waren pioniers in de online video-industrie. YouTube bestond niet. Online video ook niet. Tot die ene dag, toen we op het internet een reclamebanner zagen met een ‘rijdende’ auto. Die rijdende auto leidde tot een creatief idee: laten we internetvideo’s maken voor bedrijven. In die tijd kwamen de eerste high definition videocamera’s uit. We kochten er twee en de bal ging aan het rollen.”
En die bal rolde ver: tot ‘down under’. Hoe is dat zo gekomen?
Els: “Ik studeerde journalistiek aan de School voor Journalistiek in Utrecht en zat er op kamers (kot!) in een internationaal gezelschap. Het Erasmus-effect, zeg maar. Na mijn studies en tijdens de eerste job bij AVS en later VTM Nieuws bleef er altijd iets ‘knabbelen’. Kris, die een sterke affiniteit heeft met de Franse cultuur, herkende die internationale hunker. Kris spreekt vloeiend vijf talen. Hij heeft altijd iets gehad met het buitenland. Onze gezamenlijke interesse bleef jarenlang een theoretisch gesprek.”
“Tot we ons inschreven op een site voor huisruilen. Onze advertentie trok een Australisch koppel aan. Zij zagen ons huis en wilden er meteen zes maanden wonen. Het was de ultieme kans om het ‘Utrecht-gevoel’ terug te winnen. Hoewel de beslissing werd genomen op gevoel, toch moesten we ook zakelijk nadenken. We hebben een tijdlang vanuit Australië het Belgisch bedrijf gerund, tot we later besloten om te migreren en in Australië voort te doen. Sinds vorig jaar hebben we ook de Australische nationaliteit. We hebben nog altijd een Belgisch paspoort, maar nu dus ook eentje met een kangoeroe en emoe op de voorkant.”
Hoe hard was het aanpassen om echt wel aan de andere kant van de wereld te gaan wonen én daar ook nog eens iets nieuws uit de grond te stampen?
“Het is zo hard als je zelf beslist of denkt. Wij hebben ons nooit druk gemaakt in de procedure. Stap per stap. Altijd tevreden met een nieuwe mijlpaal, een nieuwe verdienste. We hebben eerst een business visum gehad, daarna een tijdelijk visum, vervolgens permanent residency en vorig jaar citizenship. Elk visum komt met een berg papierwerk, officiële vertalingen van diploma’s, geboorteakten, bewijs van zeden en… dollars. Maar onze filosofie om stap per stap te werken heeft er altijd voor gezorgd dat we geduldig bleven en de migratieprocedure als iets gunstigs zagen.”
De overheid maakt het inwijkelingen dus niet té gemakkelijk, maar hoe zit het met de bevolking: zijn die ook ‘op hun eigen’ of zochten ze al snel contact? Moest je harder je best doen om iemand te overtuigen omdat je uit ‘tiny little Belgium’ kwam?
“Absoluut niet. De ethiek in zakendoen ligt bijzonder hoog. Onze klanten excuseren zich als ze vijf dagen na ontvangst van de factuur nog niet hebben betaald. Ik kan me geen klanten voor de geest halen die niet gelukkig waren met hun video. Er worden goeie afspraken gemaakt aan beide kanten, de verwachtingen worden uitgeschreven en vanaf dan wordt een klantenrelatie een partnerrelatie. We begrijpen elkaar en hebben het beste met mekaar voor. Als je zaken hebt gedaan in België, kan je overal zaken doen. Ondernemen in België is niet makkelijk – ik heb het dan wel over kleine ondernemingen.”
“Australië is gebouwd op migratie. Britten natuurlijk, maar ook veel Italianen, Grieken en Aziaten. Hoewel de nationaliteit verkrijgen niet eenvoudig is, toch kan je hier snel een aantal jaar verblijven op een ‘working holiday’ of studentenvisum. Daardoor is Australië zeer multicultureel. Die migratiestroom is ook al lang aan de gang, van bij de ontdekking zeg maar. Bijna iedereen is migrant, zelfs de Australiërs met het zwaarste accent. Of je nu uit Vlaanderen, Sydney zelf, of Mumbai komt, het maakt niet uit. Men is dat hier gewoon. Mensen met accenten, mensen met andere huidskleuren… In zaken doen speelt het geen rol. Integendeel zelfs. Het is een gespreksopener.”
“In Australië is alles ook netjes geregeld. Een belastingaangifte is duidelijk, een kind kan zo’n formulier invullen (lacht) Als je geld terug moet krijgen, staat het twee weken later op je bankrekening. Als je belastingen moet betalen, krijg je een overzicht waar de staat het voorbije jaar je geld heeft aan besteed. Zoveel dollar aan openbare werken, zoveel aan vernieuwing van de infrastructuur, enzovoort.”
Missen jullie de heimat wel eens? Zo ja, wat dan precies?
“Absoluut. We missen de gezelligheid van Belgische restaurants. We missen de steegjes, de kleine prullaria winkeltjes, de creativiteit in zulke zaken. Australië is nogal steriel, en al zeker Perth. Maar we hebben ruimte in de plaats, en prachtige natuur, en heerlijk weer. Dat maakt het dan weer goed.”
“We missen ook sommige voedingswaren. Américain préparé vinden Australiërs walgelijk. Ze kennen het niet eens. Maar als je het beschrijft, kunnen ze niet geloven dat mensen dat eten (lacht) En natuurlijk missen we onze familie en vrienden. Maar gelukkig is er Skype en Viber en Facebook. Dat maakt het draaglijk.”
Plannen jullie nog ooit terug te keren naar ons land?
“Niet voor altijd, maar we willen liefst om het jaar op bezoek komen. Zakelijk zelfs meer. Dat hangt natuurlijk af van de vraag. We hebben een internationaal product, spreken meerdere talen en hebben internationale bedrijfskennis. We schrijven video strategieën voor multinationals, consulteren overheden en hebben inzicht in de Engelstalige cultuur. Een taalcultuur is 60 procent linguïstiek, en 40 procent cultureel. Als je zaken wil doen met Engelstalige gebieden, moet je meer kennis hebben dan alleen maar het Engels. Je moet een inzicht hebben in de cultuur en dat heeft ons bedrijf te bieden aan de Vlaamse markt.”
Het feit van de nominatie lieten jullie ook in een persbericht weten aan de Belgische media. Uit chauvinisme, de trots dat ‘die kleine Belgen’ het down under toch maar aan het klaarspelen zijn? Of luidt het sowieso een grotere Belgische verankering in de nabije toekomst in?
“Beiden spelen een rol. We willen Belgische en jonge ondernemers vooral inspireren. Het is mogelijk om anders, ruimer dan de kerktoren te denken. Ga voor je ideeën. Werk hard, en ontspan voldoende. Mocht iemand me 10 jaar geleden hebben gezegd dat ik een bedrijf in Perth zou hebben, dat op een globale lijst in San Francisco op de vierde plaats wordt gezet, dan zou ik dat niet hebben geloofd.”
Hoe moeten we ons jullie woning voorstellen? Stadscentrum, buitenwijk, platteland?
“Perth is ontzettend uitgestrekt. Er is weinig hoogbouw, behalve in het zakelijk gedeelte (CBD of downtown). Wij wonen op zo’n 15 km van het zakencentrum, aan zee. We rijden naar kantoor via de ‘tourist drive’, die loopt langs de oceaan. Als we op tijd thuis zijn, gaan we vaak bodyboarden, zelfs in de winter, want dan kan het makkelijk 20 graden zijn.
“Op zo’n 20 km ten oosten van de stad beginnen de ‘hills’. Daar zijn fantastische en vrij technische mountainbike trails aangelegd. We gaan ook vaak zwemmen, zowel ‘baantjes trekken’ als in de oceaan. We spreken ook geregeld af met vrienden, Australiërs en Europeanen. Barbecuetje op het strand, etentje in de stad, dat soort dingen.”
Als onze lezers bij jullie in de buurt op reis komen, wat moeten ze dan zeker bezoeken/doen dat enkel de locals kennen maar niet in de toeristische folders terug te vinden is?
“De mountainbike routes staan niet in de folders. Perth heeft een prachtige rivier, van de stad tot in de haven, zo’n 20 km. Er loopt een fietsroute langs, die alleen de locals kennen. De rivier meandert, en je ziet de downtown vanuit alle mogelijke hoeken. Je passeert langs kliffen en haventjes tot je aan zee uitkomt. In die rivier ligt ook een eiland, vlakbij het zakencentrum. Op dat eiland zitten zes kangoeroes. Een must see, zo dicht bij de stad.”
“Wat vaak vergeten wordt in de toeristische brochures, of misschien is het voor Perthenaren te vanzelfsprekend: deze stad heeft het grootste aantal uren zonneschijn ter wereld. Driehonderd dagen per jaar zon. Als je uit ‘tiny little cloudy Belgium’ komt, is dat flink meegenomen!”
(FJA – Foto’s Els Van De Veire en Kris Borgraeve)
Reis rond de wereld - 2015
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier