Krak van Veurne: “Mijn hart breekt nog altijd als ik dierenleed zie”

Wendy Lammens moest deze zomer haar dierenasiel ‘Wendy’s geredde dieren’ stoppen omdat ze het niet meer met haar job bij AZ West kon combineren. Haar groot hart voor dieren leverde haar wel de Krak-titel op.

“Eigenlijk zag ik het eerst niet zitten om kandidaat te zijn, maar nu ben ik zelfs de Krak geworden”, glundert Wendy. “Dat had ik helemaal niet verwacht! Ik ben dus supercontent! Het enige wat ik heb gedaan om stemmen te ronselen is mijn oproep op Facebook gezet. Daar is dat blijkbaar een aantal keren gedeeld… Je kunt niet geloven wat een boost mij dat geeft. Ik zal deze kans zeker gebruiken om mijn leven en dat van anderen een nieuwe en vooral positieve wending te geven! Vorig jaar ben ik door een diep dal gegaan nadat mijn asiel moest sluiten.”

Door de hel

“Ik vond het vreselijk dat ik ondanks mijn goede intenties en mijn inzet voor dieren soms afschuwelijke negatieve reacties kreeg via de sociale media. De zorg voor de dieren werd bij momenten te veel, maar dat deed de druppel overlopen. Ik zag die hel niet meer zitten en wilde zelfs een eind maken aan mijn leven. Gelukkig is het uiteindelijk goed afgelopen. Dankzij de goede begeleiding en professionele zorgen van psychologen en psychiaters ben ik sterker uit die ervaring gekomen. Maar het is niet van een leien dakje gelopen! Het heeft weken geduurd om mijn positieve gevoelens weer de bovenhand te doen krijgen. Het keerpunt kwam er toen ik merkte dat ik op andere mensen een positieve uitstraling had. En ik begon uit te kijken naar nieuwe mijlpalen: ik zou alleen gaan wonen in mijn eigen appartementje, ik keek uit naar Rode Neuzendag en naar de dag dat ik opnieuw zou beginnen werken. Ik begon weer toekomstplannen te smeden!”, klinkt Wendy hoopvol.

Andere plannen

“Mijn ambities voor een dierenasiel berg ik voorlopig op. Als ik de lotto win, dan zoek ik een geschikte locatie waar ik heel veel dieren kan verzorgen, met genoeg personeel om mij te helpen… Intussen zet ik mijn zinnen op andere plannen die ik wel kan realiseren! In de instelling in Brugge zijn mijn ogen opengegaan en heb ik gezien hoeveel psychisch kwetsbare mensen er zijn in onze maatschappij. Ja, ik wil nog altijd helpen, of het nu dieren of mensen zijn, maar niet meer ten koste van mezelf. En het lijkt wel of het op mijn voorhoofd staat geschreven ‘Wendy redt dieren’, want elke dag kruisen dieren mijn pad. Maar nu wil ik vooral mensen gelukkig maken”, gaat Wendy verder.

Praatgroep

“Zelf stel ik het best wel goed, en daar ben ik trots op, want ik heb het echt allemaal zelf bereikt! Nu zou ik graag een praatgroep starten om iets te doen met en voor psychisch kwetsbare mensen, misschien via Facebook. Maar ik wil daarvoor ook een beroep doen op de steun en de hulp van Stad Veurne en de burgemeester. Misschien krijgen we een lokaal ter beschikking waar we kunnen samenkomen. Dan kunnen we ook uitstappen plannen, of misschien oudere mensen blij maken met een bezoek. Andere mensen leren kennen is een pluspunt voor iedereen. En ik ga ook af en toe tijd nemen voor mezelf”, besluit Wendy met een goed voornemen.

Je zorgt voor gewonde dieren, wanneer begon je daarmee?

Wendy Lammens: “Al toen ik heel jong was, merkte ik dat ik heel gevoelig was en snel in de put zat. Wanneer ik van mijn opa voor duivenjongen mocht zorgen, voelde ik mij gelukkig. De herinnering toen ik met mijn papa de kuikentjes van een dode zwaan kon redden, is me altijd bij gebleven. Ik word ongelukkig als ik dierenleed zie, maar ik put er voldoening uit als ik zo’n hulpeloos wezentje kan redden.”

Kon je het dierenasiel wel combineren met je job?

“Het grootste probleem was vooral dat ik nooit ‘neen’ kon zeggen. Ik woonde toen nog bij mijn ouders en op een bepaald moment zaten er zo’n 150 dieren in huis: vogels, konijntjes, katten… die waren gedumpt, verwaarloosd of die ik als verkeersslachtoffer had gevonden. Wonden verzorgen, medicatie en eten geven, de kosten voor de dierenarts… Ik was er voor en na mijn werk letterlijk dag en nacht mee bezig en het is uit de hand gelopen. Er zat niets anders op dan ermee stoppen.”

Wat heb je daaruit geleerd?

“Je kunt de wereld niet in je eentje redden. Ik durf nu ‘neen’ te zeggen zonder me schuldig te voelen, en ik weet dat er mensen zijn bij wie ik kan aankloppen om advies en hulp.”