Krak van Torhout: “Het mooiste wat bestaat is mensen kunnen helpen”

Om levens te redden, telt elke seconde. Dat weet Marleen Ryckewaert maar al te goed. Al 30 jaar is ze het vertrouwde gezicht van de spoedafdeling van het Sint-Rembertziekenhuis. “En dus kijk ik voor mijn werk niet op een minuut, een kwartier of een uur. Medische hulpverlening kent geen grenzen. Mensen kunnen helpen, is het mooiste wat bestaat.”

Marleen rukt voor de dringende medische hulpverlening ook uit met de Mobiele Urgentiegroep van het ziekenhuis, de zogenoemde mug. Dan zit ze aan het stuur van de interventiewagen. En bij de brandweer is ze vrijwilliger-ambulancier, zonder deel uit te maken van het korps. Ze wordt er gelukkig van als ze iets voor een ander kan betekenen. Waar ze woont, staat ze overigens bekend als de gratis straatverpleegster. “Klopt”, lacht ze. “Er komen weleens buren langs om raad te vragen bij een medisch probleem of om de draadjes te laten verwijderen na het hechten van een wonde. Ik doe dat met plezier.”

Het is duidelijk: voor Marleen is haar beroep haar passie. “De patiënten en allen die hulp nodig hebben, komen voor mij inderdaad altijd en overal op de eerste plaats”, zegt ze. “Het is toch normaal dat je je werk zo goed mogelijk probeert te doen? Maar je zult me niet naast mijn schoenen zien lopen, want ik ben zeker niet perfect. Al kun je je bijvoorbeeld bij een mug-interventie niet permitteren om fundamentele fouten te maken. Ook op Spoed, waar ons team uit ruim 20 verpleegkundigen, artsen en logistieke medewerkers bestaat, gaan we uiterst plichtbewust te werk. Maar wonderen verrichten, kunnen we helaas niet, hoe graag we dat ook zouden willen. We zijn al voor heel wat mensen de reddende engel geweest, maar jammer genoeg kunnen we niet iedereen helpen. Zoiets is nu eenmaal onmogelijk.”

Een team uit de duizend

Of Marleen de ontgoocheling mee naar huis neemt als ze een leven niet heeft kunnen redden? “Zeker weten. Ik ben een emotionele mens en dus raakt het me diep als onze inspanningen geen positief resultaat hebben opgeleverd. Tijdens de medische handelingen ben ik heel gefocust, maar achteraf volgt de weerslag. Als we iemand er bovenop hebben kunnen helpen, kan ik me euforisch voelen, maar als dat niet gelukt is, heel erg terneergeslagen.”

“Het aantal reanimaties waar ik de voorbije 30 jaar rechtstreeks bij betrokken ben geweest, valt niet te tellen. Gelukkig zijn er veel goed afgelopen. De appreciatie die je achteraf van de patiënten en hun familie krijgt, is groot. Maar soms moet je ook vaststellen dat iemand het niet haalt. Als het om een kind gaat, ben ik daar helemaal kapot van.”

“Ik ben nu 58 en hoop mijn werk nog diverse jaren te kunnen doen. Fysiek blijft het allemaal lukken, ook al weegt het soms als je ‘s nachts moet uitrukken met de mug of de ambulance. Maar de adrenaline om hulp te bieden, houdt je op de been. Ik zie de mensen graag, zo simpel is dat. Veel liever dan computers en systemen, al gebruik ik die natuurlijk voor mijn job. Ze zijn noodzakelijke hulpmiddelen, maar hoe dan ook niet de kern van de zaak.”

“Ik wil alle collega’s op het werk bedanken voor hun enorme inzet. We hebben op Spoed een fantastisch team. Het is zonder meer een team uit de duizend.”

Hoe belangrijk is de mug van de AZ Delta-campus Rembert?

Marleen: “Van levensbelang. Dankzij onze mug kunnen we de aanrijtijden in Torhout en directe omgeving tot een minimum beperken. Zo redden we levens in hoogdringende situaties. In principe zijn we altijd binnen het kwartier ter plaatse, maar in veel gevallen in amper enkele minuten. Al kan ik me voorstellen hoe de omstaanders en de familie zich voelen: wachten lijkt op zulke momenten veel te lang te duren. In de nabije toekomst zou in Torhout naast de mug ook een PIT bijzonder welkom zijn. Dat is een Paramedisch Interventieteam. Bij de mug gaat een spoedarts mee op pad, bij een PIT zijn dat een ambulancier en een spoedverpleegkundige van het ziekenhuis. In hoge nood kan de mug er dan nog bijgevraagd worden.”

Is je dochter Tine in je voetsporen als verpleegkundige getreden?

“Ze is geen verpleegkundige, maar werkt al vijf jaar als secretaresse op de dienst Spoed. Tot voor kort in Torhout, maar recent is ze naar de nachtdienst van Spoed in het AZ Delta in Roeselare verhuisd.”

Krak van Torhout geworden met liefst 40% van de stemmen…

“Dat doet me ongelofelijk veel deugd, al heb ik zeker niet zelf naar stemmen gehengeld. Ik wil al die lieve mensen oprecht bedanken.”

Lees de verhalen van alle Kraks van West-Vlaanderen op http://www.kw.be/krak2019