Krak van Tielt: “Binnen een jaar wil ik er weer hélemaal staan”

Een jaar na de zware ontploffing bij Pouleyn in Vichte timmert Ziggy Vanryckeghem met volle moed aan de weg terug. “Al zal ik nooit kunnen vergeten wat er die 25ste januari is gebeurd”, zegt hij. “Dat draag ik de rest van mijn leven mee.”

Hoewel Ziggy Vanryckeghem door het noodlottige ongeval letterlijk voor het leven getekend is, straalt het positivisme van de jonge twintiger af. “Ik ben blij dat ik al opnieuw zover sta, maar ik zal nooit kunnen vergeten wat er toen is gebeurd”, blikt hij terug. “Ik heb ups en downs, maar zal nooit mijn glimlach verliezen. Sinds die ontploffing heb ik enorm goed leren relativeren. Waar sommige mensen zich druk in kunnen maken, dat begrijp ik niet. Het was niet altijd even makkelijk, maar ik heb de moed nooit verloren. Ik wilde tonen dat ik sterker was dan wat er me overkomen was.”

Ziggy lag slechts één week in coma en kon na drie weken al de dienst intensieve zorgen van het UZ Gent verlaten. “Ik wilde gewoon vechten”, klinkt het. “Toen ik op 23 april vorig jaar het brandwondencentrum in Gent kon verlaten, was dat een eerste grote overwinning. In oktober kon ik ook opnieuw aan de slag bij Cannie. Je kan niet geloven hoe goed dat aanvoelde. Ik mocht opnieuw werken en kon opnieuw de draad van mijn even vóór het ongeval oppikken.”

Over zijn werkgever heeft Ziggy niks dan lovende woorden. “Stefaan Cannie leefde al die tijd enorm mee met mij en mijn getroffen collega’s. Een gouden kerel. Tijdens mijn revalidatie hoorde ik hem letterlijk elke dag en hij bezocht me ook regelmatig in het ziekenhuis. Pouleyn (waar de ontploffing plaatsvond, red.) liet dan weer nog altijd niks van zich horen. Geen telefoontje, geen kaartje… Niets. Dat steekt wel.”

Operaties op stapel

Ondanks zijn zware verwondingen bleef Ziggy het afgelopen jaar onder de mensen komen. “Bewust”, zegt hij. “Ik wilde me niet opsluiten, want dan vergeten de mensen je. Ik wilde tonen dat ik wilde terugkeren. Ik heb ondertussen mijn zwart drukmasker kunnen inruilen voor een doorzichtig exemplaar in silicone en dit jaar hoop ik dat we enkele operaties kunnen laten uitvoeren. In maart staat de reconstructie van de huid op mijn rechterhand op de agenda en hopelijk kan er ook aan mijn gezicht gewerkt worden. maar daarvoor moeten de brandwonden eerst tot rust komen. Schrijf maar op: binnen een jaar wil ik er weer hélemaal staan. Dan wil ik weer fulltime werken en de toekomst weer tegemoet zien. 2019 was een jaar vol tegenslagen, 2020 moet het jaar van mijn échte terugkeer worden.”

Daarvoor kan Ziggy rekenen op heel wat steun. “Mijn ouders, mijn stiefmama en -papa en mijn vele vrienden. Ik ben er echt van geschrokken dat zoveel mensen met me meegeleefd hebben. Soms moest ik vrienden zelfs vragen om me niet te komen bezoeken”, glimlacht hij.

Het meest in het oog springend is de actie die Ziggy op poten zette voor De Warmste Week. “Onder de noemer Team Ziggy hebben we truien, T-shirts en truffels verkocht ten voordele van het brandwondencentrum van het UZ Gent. We konden zo 4.147 euro schenken. Dat was het minste wat ik kon doen, want ik heb aan den lijve mogen ondervinden dat die mensen écht wel een verschil maken. Ze verdienen alle steun.” (Philippe Verhaest)

“Herstelproces zal in totaal drie jaar in beslag nemen”

Waar hoop je binnen een jaar te staan?

“Ik heb veel plannen. Ik hoop dat mijn uiterlijk zo goed mogelijk herstelt, want daar was ik voor het ongeval erg mee bezig. Maar ik besef ook dat het nooit meer als vroeger zal zijn, dat moet ik accepteren.”

Koester je nog grote dromen?

“Ik wil gewoon gelukkig zijn. Doen wat ik graag doe, veel kunnen werken en mij uitleven in mijn fitnesspassie. En vooral genieten van de kleine dingen. Veel meer hoeft dat niet te zijn.”

Was het ongeval een sleutelmoment in je leven?

“Zonder twijfel. Er is een leven voor en na die ontploffing bij Pouleyn, maar ik kijk weer vooruit. Ik moet elke twee maanden op controle naar het UZ Gent en telkens keer ik naar huis met goed nieuws op zak. Maar op dat vlak ben ik nogal ongeduldig. Ik zou liever elke twee weken goed nieuws krijgen, maar het herstelproces zal in totaal drie jaar in beslag nemen. Ik sta er gelukkig niet alleen voor. Met mijn coördinator Henk Hoeksema heb ik een uitzonderlijke band ontwikkeld. Hij is nu met pensioen, maar blijft me opvolgen. Die man is als een tweede vader voor me.”

Lees de verhalen van alle Kraks van West-Vlaanderen op www.kw.be/krak2019