Koppel verliest kind en eert het met… bier: “Zolang we brouwen blijft Pauline bestaan”

“Een jaar geleden schonk Pauline ons op Moederdag haar eerste lachje.” Een Moederdag later is het dochtertje van Heleen en Dieter uit Elverdinge er al niet meer. Gestikt in haar bedje bij de onthaalmoeder. Maar haar ouders willen niet verbitterd blijven. Ze willen leven in de brouwerij, letterlijk dan. De onderwijzeres en de agent brouwen Paulinebier ter ere van hun overleden dochtertje. “Een biertje met een sterk karakter, voor onze nog sterkere meid.”

Pauline Vindevogel had op 5 mei haar eerste verjaardag moeten vieren. “Het blijft moeilijk te vatten”, zucht mama Heleen Glorie (26). “En ook Moederdag wordt zeer zwaar. (zwijgt even) De bevalling was eigenlijk uitgerekend op 14 mei, de dag na Moederdag vorig jaar. Maar toen had ik haar al in mijn armen en schonk ze mij haar eerste lachje… Voor ons als koppel was ze de kers op de taart.” Ook haar man Dieter (37) zat vorig jaar op een grote roze wolk. “Ik was op 1 mei jarig. De geboorte van Pauline was het mooiste verjaardagscadeau in mijn leven.”

De bevalling verliep erg intens. Pauline was een sterrenkijkertje. “De verlostang kwam eraan te pas”, weet Heleen nog. “Ik hoor de gynaecoloog ook nog zeggen dat het pittig was, maar dat was het voor mij allemaal waard.” Al snel bleek Pauline het zonnetje in huis. “Een droom van een dochter. Een warm hartelijk kindje, voor wie je direct zou smelten.” Ze groeide goed, at goed, lachte altijd. “We voelden ons compleet”, knikt Dieter. “Ons geluk kon niet op… We zeiden ook vaak tegen elkaar: wat zijn we toch gelukkig.”

Nachtmerrie

Gelukkig, maar ook wel bezorgd. Zoals zoveel jonge ouders. “We lieten haar testen op het risico op wiegendood, aangezien ik als baby risicopatiënt was”, legt Heleen uit. Alles bleek in orde te zijn, maar op donderdag 13 september draaide hun droom uit op een nachtmerrie. “In september moest ik weer beginnen met lesgeven aan de Middenschool in Ieper. Dieter had de eerste week van de maand nog vakantie genomen om de overgang te verzachten, maar dan kwam toch het onvermijdelijke moment dat Pauline naar de onthaalmoeder moest. Een moeilijke stap voor mij, na haar vier maanden zo dicht bij mij te hebben gehad.”

Drie dagen ging Pauline naar de onthaalmoeder… “Ze begon aanstalten te maken om zich te draaien. We hebben dat ook laten weten aan de onthaalmoeder. Elk dutje dat Pauline deed was in een slaapzakje als extra veiligheid, maar bij de onthaalmoeder werd ze in bed gelegd zonder slaapzakje. Ze heeft zich kunnen draaien op haar buik en zo is ze gestikt, bleek uit de autopsie.”

Ze is gestorven in onze armen

Dieter herinnert zich nog elke seconde van die dramatische dag. “Via de telefoon hoorde ik dat Pauline een hartstilstand had gekregen. Op weg naar het ziekenhuis hoopte ik nog dat ze haar hadden kunnen reanimeren. Iemand die niet te redden is, brengen ze niet meer naar het ziekenhuis. Pas toen we daar aankwamen, hoorden we dat de hartstilstand het gevolg was van zuurstoftekort na verstikking.”

“Het is een normale reflex dat je als ouder hoop blijf koesteren”, zegt Heleen zacht. “Ze zal waarschijnlijk niet meer dezelfde zijn, denk je dan, maar ze zal erdoor komen. Het is een kloeke… We hadden alle hoop op het UZ Gent gesteld. Daar werd ze direct naar overgebracht nadat ze in de spoedafdeling van het Jan Yperman Ziekenhuis de eerste zorgen kreeg. Maar Pauline is nooit meer bij bewustzijn geweest. Vrijdag kwam het verschrikkelijke nieuws dat ze diezelfde dag zou overlijden. Ze is gestorven in onze armen.”

400 bakken bier

De herinnering aan Pauline levend houden werd een nieuw levensdoel voor Dieter en Heleen. Op 20 oktober, de dag dat Pauline gedoopt had moeten worden, plantten ze een Paulineboom in hun tuin. “Onder die boom begroeven we ook een beetje as. Zo hebben we een plek om naartoe te gaan als we met onze gedachten bij Pauline zijn”, zegt Dieter. “Later is het ook een tastbare plek voor broertjes of zusjes. Zo is grote zus in de buurt als er buiten gespeeld wordt.”

Maar Heleen en Dieter gingen nog een stapje verder in het eerbetoon. Ze begonnen… te brouwen. “Heleens broer Pieter is hobbybrouwer”, vertelt Dieter. “Hij brouwde al een geruime tijd thuis en stelde voor om een biertje te maken ter ere van Pauline. Het was een recept dat hij zelf uitgevonden had, maar hij had er nog geen naam voor. In het begin brouwden Pieter en ik samen. Familie en vrienden vonden het bier heel smaakvol en er was steeds meer vraag. Op een dag gingen we naar Deca Brouwerij in Woesten om flesjes en raakten aan de praat met zaakvoerder Nicolas. Hij kwam op het idee om het groter te maken. Zo is dat gegroeid en in februari hebben we uiteindelijk ons eerste brouwsel gemaakt in de brouwerij: 3.000 liter, een kleine 400 bakken.”

Wie Paulinebier drinkt, zal stilstaan bij de waarde van het leven

Met het Paulinebier willen Heleen en Dieter de energie en positiviteit van hun dochtertje met de wereld delen. “Ook met mensen die haar nooit gekend hebben. Zo zal Pauline altijd blijven verder bestaan. Wie het drinkt, zal stilstaan bij de waarde van het leven”, hoopt Heleen. “Het hele initiatief geeft ons ook troost. Ik heb sowieso de drang om over Pauline te vertellen. Het bier helpt mij daarbij. En het doet deugd te zien dat het brouwen Dieter helpt bij zijn verwerking.”

“Je hebt ook het gevoel dat je nog iets meer kan doen voor je kind dat veel te weinig heeft mogen beleven“, geeft de jonge moeder nog toe. “Binnenkort is het bijvoorbeeld de communie van mijn neefje. Het bier zal ook daar geschonken worden. Zo beleeft Paulinetje toch nog de grote mijlpalen van het leven. Dat is het grote idee achter ons initiatief.”

Nieuw geluk

Op 10 augustus verwachten Heleen en Dieter de geboorte van een broertje voor Pauline. Nieuw geluk om naar uit te kijken. “We zullen altijd onze rugzak van verdriet hebben, maar ik denk dat we ons best al deden en doen om positief te blijven voor de toekomst, ook met de komst van het broertje.”

“Op het sterfbed van Paulinetje hadden we gezegd dat ze zeker nog grote zus zou worden”, bekent Dieter. “We wilden altijd een groter gezin. We hadden hier ook verbitterd kunnen uitkomen, gelukkig hebben wij een heel sterke relatie. We willen er zijn voor mekaar, voor Paulinetje en de broertjes of zusjes die nog komen.”

Het lukt inderdaad nog om vreugde te voelen, maar het is niet meer zoals vroeger

Ze voelen wel dat hun leven voorgoed veranderd is. “Mensen die ons kennen beschreven ons vroeger als vrolijke en positieve mensen. Mochten we dat nu niet meer zijn, dan doen we de herinnering aan Pauline geen eer aan”, vindt Heleen. “We hebben ons nooit afgezonderd als er dingen te doen waren in de familie of in onze vriendenkring. We proberen, ondanks alles, onszelf te blijven. We kunnen ook oprecht genieten van de zwangerschap. “

“Het lukt inderdaad nog om vreugde te voelen, maar het is niet meer zoals vroeger”, weet Dieter. “Als je nu foto’s van ons vergelijkt met foto’s van vroeger, dan zie je dat er iets gebroken is, dat we anders lachen. Ik heb ook moeite om te slapen. Sinds het overlijden van Pauline heb ik niet meer het gevoel gehad uitgerust te zijn. In het begin voelden we ons nog schuldig als we eens lachten, maar dan zijn we niet de mensen die we willen zijn. Op moeilijke dagen kijken we naar haar foto. En zien we haar lachen, met haar vuist vooruit. Alsof ze ons een vuistje wil geven…”

Blond bier met sterk karakter

Paulinebier is een stevig, blond biertje. Op het flesje staat: ‘Geniet van het plezier dat Paulinetje ons voor altijd zal schenken. Bier met een sterk karakter voor een nog sterkere madame’. “Pauline heeft ons een zomer vol zon geschonken, vandaar dat we op het etiket ook een zon gezet hebben”, aldus Dieter. “Ze was het zonnetje in ons huis.”

Dieter brouwt het samen met de broer van Heleen. “Ik ben er enorm veel mee bezig geweest, veel opgezocht over bier… Als ik moeilijke dagen had, was het brouwen voor mij een uitlaatklep. Het was een soort therapie om daarmee bezig te zijn. Het heeft me zeker geholpen op bepaalde momenten.”

Het koppel richtte een Facebookpagina ‘Paulinebier’ op. De bestellingen lopen er vlot binnen, net als de mooie reacties. “Zelfs mensen die ons niet kennen, willen Paulinetje koesteren door haar bier te bestellen.”

Het bier begint zich ook al hier en daar te verspreiden in de horeca. “Je kan al een Paulinetje drinken in ‘t Vervolg in Elverdinge, ‘t Molenhof in Vleteren, Brasserie Flandria in Veurne, Bella’s in Diksmuide, l’Heritage in Poperinge… en we krijgen steeds nieuwe aanvragen bij. Toch een teken dat het ook lekker is. We zijn dan ook best trots op het bier dat we gecreëerd hebben. Ik zou heel teleurgesteld geweest zijn mochten mensen zeggen dat het niet lekker is.”