KW.be maakt de hele zomer een reis rond de wereld langs 80 West-Vlamingen. Vandaag zijn we te gast bij het gezin van Koen Vancampenhoudt in South Carolina, USA.
Koen Vancampenhoudt (42) is een geboren en getogen Tieltenaar. Hij studeerde in Gent, en woonde eerst in Antwerpen en dan enkele jaren in Gent vooraleer in 2001 naar de Verenigde Staten te verhuizen. Koen werkte bij het Wevelgemse bedrijf Ipso als export manager voor de Latijns-Amerikaanse markt, toen Ipso fuseerde met een Deens bedrijf. Dat had een ‘sales and service center’ in Fort Mill, South Carolina, en bood Koen daar dezelfde job aan. Hij woont in de buurt van de stad Charlotte, met zijn echtgenote Monica en hun twee kinderen.
Heb je getwijfeld toen dat aanbod plots kwam?
“Tot dan wist ik zelfs niet van het bestaan van Fort Mill af, laat staan dat ik wist waar Charlotte, een grotere stad hier in de buurt, ergens lag. Voor ik begon te werken had ik al aardig wat gereisd, maar eerlijk gezegd stonden de Verenigde Staten nooit echt met stip genoteerd op mijn lijstje van ‘droomlanden’. Maar intussen was ik getrouwd met Monica, die van Colombiaanse afkomst is. We woonden al drie jaar samen in België en dat ging met zijn ups en downs: onze Vlaamse cultuur is nogal gesloten en het kostte haar bovendien aardig wat zweet om ons ingewikkeld Vlaams dialect onder de knie te krijgen. Toen het voorstel kwam om naar Amerika te verhuizen, was dat dan ook een welgekomen opportuniteit!”
Was het deze keer dan aanpassen voor jou, daar aan de andere kant van de grote plas?
“De Amerikaanse cultuur lijkt erg toegankelijk en is dat ook wel: Amerikanen zijn erg sociaal en open. Ze staan niet te kijken van iemand met een ander accent. Amerika is sowieso één grote ‘melting pot’, iederéén is er een op een bepaalde manier een vreemdeling. Als Europeaan voelt die Amerikaanse manier van leven ook vertrouwd aan: je zag het al zo vaak in films en televisieseries.”
“Maar na een tijdje begin je toch grondige verschillen te merken. Hun legendarische oppervlakkigheid en consumptiedrang klinken als een cliché, maar zijn realiteit. En hoewel je hier heel snel veel mensen kent, gebeurt het zelden dat je doordringt tot een dieper, meer ‘huiselijk’ niveau in een vriendschap. Doordat de sociale voorzieningen op het vlak van pakweg loopbaanonderbreking, werkloosheidsuitkering of betaalbare ziekteverzekering of universiteit zo beperkt zijn, heerst hier ook een cultuur van ‘work hard, play hard’. Voor ons Europeanen komt het over alsof die Amerikanen alleen maar aan geld denken, maar in een land waar ‘financiële zekerheid’ zeer vluchtig is, is dat een natuurlijke reflex, denk ik.”
De verhuizing is dus wel degelijk ‘mentaal aangekomen’.
“Er zijn tijden geweest waarin ik een cultuurshock kreeg, ja. Hun spilzucht, hun fanatisme op vlak van religie, het leger, het kapitalisme, hun onbezorgdheid over grotere wereldproblemen… Het liet me niet onberoerd. Maar na zo veel jaren in een ander land en cultuur te wonen, absorbeert en apprecieert een mens ook veel goeie dingen. Zo houd ik erg van de ruimte – letterlijk en figuurlijk – die hier nog beschikbaar is in Amerika. Grote open ruimtes, met prachtige en gigantische natuurlijke parken. We wonen bovendien in een aangenaam klimaat en dat is goed voor iemand zoals ik, die nooit een fan geweest is van de melancholische regenachtige miezerigheid van België. Daarnaast ben ik een echte muziekliefhebber en kan ik genieten van het ruime aanbod aan fantastische regionale bands en concertzalen. De muzikale erfenis is hier onuitputteiljk, met bluegrass, blues, gospel, zydeco, country, Americana…”
De States hebben dus ook wel hun pluspunten tegenover je geboorteland?
“Zeker. Niet alleen het klimaat – zon, blauwe hemel – maar ook de joviale manier waarop mensen hier met elkaar omgaan. Bij een recente reis in België was ik verbaasd hoe nors en gesloten de meeste Vlamingen er bij lopen. Ik groeide op op het platteland in Tielt en mijn broer en ik zeiden iedereen goeiedag en kénden ook iedereen. Nu lijkt het wel ‘elk in zijn eigen bubbel’! Hier in de VS is het heel gewoon om met een onbekende bij de bakker of in de supermarkt een gemoedelijk babbeltje te slaan.”
“Ook gek hoe we in het kleine België opzien tegen een rit naar pakweg Brussel of Antwerpen. Vanuit Tielt was dat vér, het was een serieus te plannen dagtrip! (lacht) Terwijl ik nu met gemak de afstand tussen Brussel en Parijs én terug afhaspel voor een dagje aan zee of een sessie parapentevliegen in de Blue Ridge Mountains. Je kunt van bij ons in Charlotte 8 uren naar het noordoosten rijden, en je bent nog altijd in Noord-Carolina. En dat is dan nog niet echt één van de grootste staten…”
“Maar vergis je niet: ik mis België soms ook wel. Onze verfijnde cultuur bijvoorbeeld, onze genuanceerde manier van denken. Maar ook iets zoals Belgische chocolade, of onze lekkere kazen en streekbieren. En natuurlijk, last but not least, mijn familie en vrienden.”
Maar daar onderhoud je ongetwijfeld ook wel nog nauw contact mee?
“Ik bel elke week met mijn moeder, Skype wel eens met de dichtste familie, en stuur af en toe foto’s en video’s door naar vrienden en familie, kwestie van toch wat ‘op de hoogte te blijven’. Elk jaar komen we een keer of drie naar België terug, telkens voor een drietal weken. Natuurlijk wil Monica ook wel eens haar familie in Colombia gaan bezoeken, en internationaal reizen met een familie van vier is niet goedkoop… Gelukkig komt onze familie soms ook eens op bezoek. Een paar maanden geleden is mijn vader op bezoek gekomen. Toen hebben we samen een prachtige reis gemaakt: elk op een Harley Davidson door de Blue Ridge Mountains. Of ik plannen heb om voorgoed naar België terug te keren? Nee, dat zit er niet meteen in, we zijn hier erg tevreden in Fort Mill. Dan zou ik liever in pakweg Brazilië of een ander Latijns-Amerikaans land gaan wonen. Veel van onze vrienden hier zijn latino’s: Mexicanen, Argentijnen, Colombianen, Ecuadorianen… Het is geen uitzondering als er bij een typische vriendenreünie vijf tot tien verschillende nationaliteiten ‘vertegenwoordigd’ zijn.”
In welke stad verblijf je het liefst? Of trek je liever naar het platteland?
“Ik ben een ‘buitenmens’ en ga veel liever naar het platteland. En meer specifiek: de bergen! Eén van mijn grote passies is per parapente door het blauwe luchtruim te zweven. En hoewel het de Alpen niet zijn, zijn er toch prachtige natuurlijke gebieden om deze – en andere buitensporten – te beoefenen. Een van mijn beste vrienden heeft recent een huis en een terrein gekocht in de ‘foothills’ van de Blue Ridge Mountains. Hij is er een sky resort aan het oprichten, waar je in het weekend kunt gaan ontspannen en aan parapentevliegen doen. Het is stilaan mijn tweede thuis aan het worden!”
Kortom: onze vraag over wat onze lezers in jouw buurt zeker moeten bezoeken als ze daar op reis zijn, is al voor een stuk beantwoord…
“Zeker. En ik haalde het al eerder aan dat ik op roadtrip trok met mijn pa. Dat deed ik samen met een groep van tien van zijn ‘motard-vrienden’. Ik doopte de trip de ‘Blue-Ridge Blue-Grass-trip’ en combineerde de pracht van de natuur hier met de erfenis van de bluegrassmuziek. Het genre is bij ons niet zo bekend, maar vooral live ferm te genieten wegens zijn jazzy improvisatie en intensiteit. Iedereen was in de wolken en verrast over de onverwachte mooiheid van deze streek en zijn regionale cultuur.”
“Ook het Smoky National Mountains park en de Cherokee Reservation zijn hier niet te ver vandaan. Nascar heeft hier in Charlotte zijn basis en een erg bekend racecircuit. Voor mountainbikers en rafters en kajakkers zijn er ettelijke mogelijkheden, en ook hikers kunnen hier in de bergen hun hartje ophalen. De Outer Banks tot slot is een pachtige lijn eilanden – eigenlijk zandbanken – voor de kust van Noord Carolina. Vroeger was het een ideale schuilplaats voor piraten, nu is het het paradijs voor kitesurfers, die het één van de beste locaties ter wereld noemen.”
(FJA – Foto’s Koen Vancampenhoudt)
Reis rond de wereld - 2015
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier