Knokse architecte ontwerpt vanuit Londen bezoekerscentrum in… China

Lieselotte Huyghe groeide op in Knokke-Heist, maar verovert vanuit Londen stilaan de wereld. De West-Vlaamse architecte ontwierp samen met haar Griekse partner een oogverblindend bezoekerscentrum in het ongerepte Huangshan in China, maar draagt haar roots hoog in het vaandel. “Waarom straks geen project in West-Vlaanderen?”, klinkt het ambitieus.

Lieselotte Huyghe (37) woont en werkt sinds 2010 in de miljoenenstad Londen, maar heeft er al een heel parcours opzitten. Haar jeugd bracht ze door in Knokke-Heist en na haar masterstudies architectuur aan de Hogeschool voor Wetenschap en Kunst in Gent verkaste ze voor twee jaar naar Parijs. “Ik wilde eigenlijk al tijdens mijn opleiding op Erasmus trekken, maar dat is er jammer genoeg niet van gekomen”, glimlacht ze. “Daarom besloot ik om mijn professionele carrière buiten onze landsgrenzen op te starten.”

Na haar Parijse jaren ging het in 2010 richting Britse hoofdstad, waar ze bij het architectenbureau Populous belandde. “Daar werkte ik onder andere aan de plannen van het voetbalstadion van Olympique Lyonnais en deed ik een pak ervaring op.”

Bij haar werkgever leerde ze ook haar huidige echtgenoot kennen, de van Griekenland afkomstige Kostas Grigoriadis (40), met wie ze ondertussen twee dochters heeft: Clío (3,5) en de tien maanden jonge Nefeli. “We delen dezelfde passie, want Kostas is ook architect. We geven ook allebei les aan The Bartlett University College London, op Europees én wereldvlak een van dé referenties wanneer het over architectenopleidingen gaat.”

Duurzaam herkenningspunt

Maar het koppel smeedt ook samen ambitieuze plannen. In het landelijke Huangshan in China, op een goeie 400 kilometer van Shanghai, ontwierpen Lieselotte en Kostas het Cozoo-bezoekerscentrum, een iconisch gebouw dat voor de brede omgeving als een landmark fungeert. “De regio is trouwens werelderfgoed, we moesten er dus voor zorgen dat het geheel in het bredere kader paste. We wilden absoluut een object-in-het-landschap vermijden en het gebouw zo goed mogelijk in het omringende landschap integreren.”

Het project is gesubsidieerd binnen een plan van de Chinese overheid om stedelijke migratie tegen te gaan en mensen aan te moedigen om weer op het platteland te gaan wonen. “We kwamen het verhaal op het spoor via een contact van Kostas aan de unief”, vervolgt Lieselotte. “Hij is projectontwikkelaar in China en was op zoek naar een verrassende insteek van een jonge buitenlandse architectuurstudio om dit project gestalte te geven. Zo zijn ze bij ons terecht gekomen. Soms kan toeval mooie zaken voortbrengen.”

Het gebouw bestaat uit een toeristisch informatiecentrum, tentoonstellingsruimte voor lokale ambachten, personeelsruimte, sanitaire voorzieningen en een observatiedek. “Tegelijk is het ook een duurzaam herkenningspunt voor de locals en bezoekers in deze afgelegen regio. Vergelijk het met wat de kerktoren in veel Vlaamse gemeenten is. Je kan er je oriëntatie op afstellen. We vonden het ook belangrijk om het gebouw een connectie met de omliggende landschappen te geven. Daarom hebben we van het dak een toegankelijk observatiedek gemaakt dat mensen uitnodigt om van de omgeving te genieten.”

Het ontwerpen gebeurde aan de tekentafel in Oost-Londen, de realisatie werd dan weer in handen van Chinese aannemers en bouwvakkers gegeven. “We maakten er een punt van om zoveel mogelijk met lokale materialen te werken. Zo hielden we de ecologische voetafdruk van ons project zo klein mogelijk. De gevelribben zijn bijvoorbeeld uit cederhout gemaakt, een materiaal dat in de regio in overvloed te vinden is. Het resultaat wordt ook door de lokale bevolking erg gesmaakt, een betere graadmeter is er niet.”

Lieselotte heeft haar creatie nog niet met eigen ogen kunnen aanschouwen. “Het ontwerp dateert van 2018, de constructie gebeurde in 2019. Ik was toen zwanger van ons tweede kindje en mocht toen niet reizen. Kostas is wel al ter plekke geweest en eenmaal onze kinderen wat ouder zijn en de coronacrisis gaan liggen is wil ik graag naar Huangshan afreizen.”

Tweede thuis

Ondertussen denkt Lieselotte al luidop over nieuwe projecten. “En waarom zouden die niet in België gebouwd kunnen worden? De band met mijn geboortegrond is nog altijd ijzersterk. Een flink deel van mijn familie woont in de streek rond Koekelare en Knokke-Heist is nog altijd onze tweede thuis. Ook voor mijn man, trouwens. Kostas apprecieert onze Belgische cultuur. Afgelopen zomer waren we er voor het laatst, maar we bleven toen wel twee maanden. Het hele coronaverhaal maakt het er wel niet makkelijker op. Normaal brengen we de eindejaarsdagen altijd bij mijn familie in Knokke door, nu moesten we noodgedwongen in Londen blijven. Doodjammer, maar een andere keuze was er niet. We willen trouwens heel graag bijdragen tot de planning en architectuur van West-Vlaanderen en omstreken. We hebben interesse in zowel klein- als grootschalige projecten. We willen ook in mijn geboortestreek iets moois realiseren.”