Kenny Desaever na heroïsche tocht: “Op weg naar Parijs even met tranen in de ogen”

De voorbije weken reed Diksmuideling Kenny Desaever het parcours van de Tour de France van 1979. Dit om zijn vader Alain Desaever te eren die de wedstrijd toen niet kon uitrijden. Gisteren kon hij zijn huzarenstuk afronden en bereikte hij de finish op de Champs-Elysées.

Sinds 1975 ligt de aankomst van de Tour de France op de Champs-Elysées. Parijs bereiken en mogen dokkeren over de kasseien met de Arc de Triomphe op de achtergrond is voor iedere renner een wielerdroom. Alain Desaever reed in zijn carrière twee keer de Tour de France, maar zowel in 1979 als in 1980 bereikte hij Parijs niet. Tijdens de editie van 1979 moest hij in de 17de rit op de Galibier opgeven, met Parijs in zicht. Dat zou Alain heel zijn leven lang blijven achtervolgen. Gisteren maakte Kenny Desaever het werk van zijn vader af. Na 25 ritten en meer dan 3800 kilometer op de fiets kwam hij aan op de Champs-Elysées. “Toen ik over de meet kwam, had ik een gelukzalig gevoel. Na 137 uur in het zadel kwam ik aan in Parijs. Een speciaal gevoel. Ik stond even verstomd en ik zal misschien nog wat tijd nodig hebben om alles te kaderen. Deze is voor jou pa, deze is voor jou maatje.”

Bram Vermeulen en The Verve

Gisteren werkte Kenny de laatste rit van zijn Tour van 1979. Er wachtte hem nog een etappe van 180 kilometer tussen Le Perreux en Parijs. Normaal is de slotrit in de Tour een parade naar Parijs toe, maar voor Kenny werd het nog een hectische afsluiter. “Ik werd drie keer bijna van mijn fiets gereden. Gelukkig ben ik een ervaren fietser en kwam alles goed. De binnenkomst in Parijs was wel zalig. In de verte zag ik de Eifeltoren en dat gaf me kippenvel. In Parijs was het wel hectisch fietsen tussen al die auto’s. Ik was blij dat ik de remmen kon dichtknijpen.”

Na de aankomst gaf Kenny zijn dochter Aiko en vrouw Inge een dikke knuffel. Ook twee bevriende koppels kwamen hem aanmoedigen. Hoe speciaal het moment ook was, aan de aankomst hield Kenny het droog. “Tijdens de rit kreeg ik het wel plots lastig. Vijf minuten nadat ik de Eifeltoren zag, speelde in mijn oortjes het nummer ‘Lucky Man’ van The Verve af. Twintig minuten later volgde dan Bram Vermeulen met ‘Testament’, het nummer dat werd gedraaid op de begrafenis van mijn pa. Toen kreeg ik het toch even knap lastig. De tranen stonden in mijn ogen.”

Geen enkele platte band

Meer dan een jaar geleden startte Kenny met de voorbereidingen op dit project. Hij nam een trainer, kinesist en diëtist onder de arm. “Ik moet ze allemaal bedanken voor de steun. Juist na de Pyreneeën begon ik toch wat te twijfelen. Ik had tijdens de vierde rit een ongelofelijke slechte dag. Gelukkig kon ik mij herpakken.” Opmerkelijk is dat Kenny geen enkele platte band had. Zelfs in de kasseienrit naar Roubaix bleef hij vrijwaart van pech. Op het einde was het vooral hopen dat zijn knie stand zou houden. “Als renner ben ik moeten stoppen met knieproblemen. Samen met mijn kinesist Peter heb ik intensief eraan gewerkt. Zonder zijn oefeningen zou ik zeker de strijd moeten gestaakt hebben.”

De voorbije weken kreeg Kenny tijdens zijn huzarenstuk talrijke steunbetuigingen. Zijn project werd ook gretig overgenomen in de nationale media. “Mijn mama werd er bijvoorbeeld voortdurend op aangesproken. Het doet enorm fijn om te zien dat het zo geleefd heeft. Dikke merci iedereen voor de steun.” Toen Kenny aan zijn project ‘TDF7919’ begon wou hij niet enkel zijn vader eren. Hij wou met zijn wielerprestatie ook geld inzamelen voor het Kinderkankerfonds. “Vooraf droomde ik om 5.000 euro in te zamelen. Toen ik aan mijn Tour begon, hoopte ik op 10.000 euro. Er zijn veel stortingen gebeurd en ik kan met trots zeggen dat we het halen. Deze week kunnen mensen nog geld storten en binnen twee weken wil ik het geld dan plechtig gaan afgeven. Met dat geld gaan veel cliniclowns fantastisch werk kunnen leveren. Super gewoon!”

Hamburger met frieten

Na de rit probeerde Kenny vooral te genieten en zijn prestatie laten bezinken. Heel de groep ging dan ook eerst een koffie drinken naast de Seine. ‘s Avonds aten ze nog samen vooraleer ze huiswaarts vertrokken. “Ik ging voor de hamburger met frieten. Het heeft gesmaakt na al die pasta. Hierna vertrokken we naar huis. Om half twaalf kwamen we aan in Diksmuide en zag ik eindelijk mijn bed. Vanmorgen moest ik wel alweer vroeg uit de veren. Ik kreeg telefoon van Radio 2. Daarna volgde de grote opkuis van de auto, fiets en dergelijke. Zo kon ik ‘s middags met Inge en Aiko een toertje gaan fietsen en een ijsje gaan eten. Om duidelijk te zijn: nee ik ben mijn fiets nog niet beu hoor. Verre van zelfs. Vanaf woensdag ben ik ook weer enkele dagen weg met de ploeg naar de Ronde van Vlaams-Brabant. Ik ben fier op wat ik verwezenlijkt heb, maar nu kijk ik uit om terug het normale leven op te pikken.”

(SD)