Kater van Pascale terecht na dertien maanden spoorloos te zijn: “Het is een laat kerstmirakel”

Pascale Vandecasteele (52) is heel blij dat haar kater terug thuis is. “Hij knuffelt me volop en de zin om naar buiten te gaan zit er niet meer in”, klinkt het.

Vrijdag de dertiende, een voorbode van onheil en tegenslagen? Toch niet voor Pascale Vandecasteele (52). Op de mythische ongeluksdag mocht ze Kastaar opnieuw in haar armen sluiten, nadat hij dertien maanden lang spoorloos was. “Gezond en wel terug thuis? Het is een laat kerstmirakel”, lacht de Kuurnse dierenvriendin.

“Het ene moment stond hij nog naast mij, het andere moment was hij weg.” Pascale herinnert zich nog levendig de dag dat Kastaar de kater van de radar verdween. “Ik woon hier nu drie jaar, Kastaar is ondertussen vier jaar oud en in al die tijd was hij nooit langer dan een paar uur weg van huis”, start ze haar merkwaardige verhaal. “Die dag in september, net zoals alle andere dagen, stond hij aan de achterdeur. Hij had nog even de beentjes gestrekt en wilde terug naar binnen, net op het moment dat ik nog in de keuken bezig was. Ik riep hem toe dat ik eraan kwam. Maar toen ik mijn rug draaide, was hij verdwenen. In de tuin riep ik nog verschillende keren zijn naam, maar van Kastaar was geen spoor meer te bekennen.”

Zoektocht

Pascale startte meteen een zoektocht naar haar kater en liet geen steen onaangeroerd. “We belden eerst aan bij de buren, dan in de rest van de straat en lieten zelfs affiches en flyers drukken. Iedere brievenbus, iedere supermarkt en zelfs tot in de bibliotheek, overal had ik affiches en pamfletten gelaten. Ook via sociale media deelde ik mijn oproep en mijn zoektocht, een oproep die enkele keren tot een reactie leidde. Een paar keer ben ik bij mensen gaan kijken die dachten dat ze Kastaar hadden gevonden, maar helaas ging het telkens om een andere poes. Via de dierenarts liet ik zijn chip openbaar zetten en ook alle asielcentra in de streek waren van zijn verdwijning op de hoogte. De tijd tikte verder, de maanden raasden voorbij en beetje per beetje zakte de moed me in de schoenen. Het was een flinke mentale oplawaai waarbij ik veel traantjes heb gelaten, maar ik had me uiteindelijk neergelegd bij het ergste scenario.”

Asiel van Zwevegem

Tot die befaamde vrijdag de dertiende. “Ik kreeg plots een telefoontje vanuit het asiel van Zwevegem, of ik wilde komen bevestigen dat ze wel degelijk Kastaar hadden gevonden”, lacht ze. “Nauwelijks te geloven, maar dertien maanden na zijn verdwijning zat hij in het asiel op mij te wachten. De enige echte Kastaar. Hij werd blijkbaar gevonden rond de terreinen van KV Kortrijk, waar hij al sinds november was gezien. De dierenarts had hem aan een volledige controle onderworpen, maar behalve enkele vlooien verkeerde hij in topconditie. Wat er in die dertien maanden is gebeurd weet ik niet al durf ik denken dat hij waarschijnlijk is opgevangen geweest door mensen. Uiteindelijk moet hij daar de kans hebben gezien om weg te lopen en is hij via verschillende omwentelingen in het asiel van Zwevegem gestrand. Ik ben in ieder geval blij dat ik hem terug in mijn armen kan sluiten.”

Pascale houdt nu een extra oogje in het zeil al lijkt Kastaar nog niet meteen van plan om opnieuw op verkenning te vertrekken. “Hij knuffelt me volop en de zin om naar buiten te gaan zit er niet meer in”, sluit ze het verhaal af. “Uiteindelijk kan ik niet vermijden dat hij toch ooit opnieuw buiten de beentjes wil strekken, maar het zal nog heel wat tijd nodig hebben. Ik ben alvast blij en opgelucht dat deze verdwijning een goed einde heeft gekend.”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier