Karel (50), dierenvriend met zorgen: “Ons winterspaarpotje is leeg”

De Zonnegloed in Oostvleteren vangt sinds april 2011 mishandelde of verwaarloosde wilde dieren uit heel Europa op. Maar de coronamaatregelen zadelen ook bezieler Karel Ackaert met flink wat kopzorgen op. “Het park blijft dicht, om mijn mensen, de bezoekers en de dieren te beschermen. Maar of we als organisatie de komende drie maanden zullen overleven, is nog maar de vraag.”

“Het verhaal van De Zonnegloed in twee zinnen? Niet te doen.” Hij lacht luid, zijn tanden verschijnen tussen zijn dichte, donkere baard. Karel Ackaert (50) is samen met zijn vrouw Lieve De Busscher de drijvende kracht achter het opvangcentrum voor wilde dieren in Oostvleteren. “Wij zijn het enige in onze soort in België en Nederland. Vroeger was er hier een educatief centrum aan de kinderboerderij en een verblijf voor groepen, maar hoe langer hoe meer kwamen er dieren bij.”

“Toen we merkten dat ook meer exotische soorten of wilde dieren opvang nodig hadden, hebben Lieve en ik beslist om uit te breiden en de focus te verleggen. Van labo-aapjes over zieke reptielen tot mismeesterde circusberen, ze kunnen allemaal een plekje vinden in De Zonnegloed. Meestal gaat het om dieren die door de politie in beslag werden genomen. Ik zeg het niet graag, maar wat we doen is echt noodzakelijk. Anders worden die dieren gewoon geëuthanaseerd, hier genieten ze nog van een mooi pensioen.”

Container voor de deur

In totaal verblijven een kleine 400 dieren in De Zonnegloed, in het centrum werken naast Karel en Lieve nog 15 mensen, onder wie twee van hun zonen en een schoondochter. Maar sinds vorig weekend is De Zonnegloed hermetisch afgesloten. “Bezoekers laten we niet meer toe – het mag ook niet van de regering -, maar ook leveranciers en vrijwilligers mogen niet langer binnen. Ik kreeg zaterdag nog telefoon van een landbouwer uit de buurt, met de vraag of hij overschotten kon brengen die anders in de vuilnisbak zouden verdwijnen. ‘Graag,’ zei ik, ‘maar je zal die wel in de container hier vlak bij de poort moeten achterlaten’.”

“Gelukkig is er veel solidariteit. We krijgen mails en berichtjes vol met steun. Dat doet ons echt deugd”

“Er is veel begrip, bij iedereen. Maar de sluiting is een must. We kunnen het risico dat iemand van het personeel of iemand die hier gewoon even binnenstapt, ziek wordt, niet lopen. Stel bijvoorbeeld dat mijn dierenverzorgers ziek worden, dan komen ook de dieren in gevaar. Zij moeten eten blijven krijgen, sommige dieren hebben medische verzorging nodig. Ik wil het niet op mijn geweten hebben.”

“De Zonnegloed is meer dan mijn levenswerk, het is mijn hart en ziel. Ik ben er ook van overtuigd dat zelfs als wij er niet meer zijn, de zorg voor deze dieren in Vleteren zal blijven bestaan. Dit wordt een uitermate zware periode, zeker als je weet dat eind maart normaal de start is van het seizoen voor ons. Vlak voor de paasvakantie komen de eerste scholen op bezoek, eens de vakantie begint, is het hier vaker wel dan niet een drukte van jewelste. Nu dreigt het hele voorjaar in het water te vallen. Oké, de maatregelen gelden tot en met 3 april, maar dat is in mijn ogen nog maar het begin. Ik vrees dat we tot juni, misschien zelfs tot juli, zullen moeten dichtblijven. Waarom ik dat denk? Geen idee. Het is een gevoel. Dit is een nooit geziene crisis, met een nooit geziene impact.”

Winterspaarpotje

“Het park mag dan wel gesloten zijn, de vaste kosten lopen gewoon door. We kunnen de bouw van nieuwe verblijven wel tijdelijk stilleggen of grote investeringen op de lange baan schuiven, maar ook dan moet je elektriciteit betalen om de dieren van warmte te voorzien. Het eten kost ook geld, net als de medicijnen. Het weinige personeel dat aan de slag blijft, moet betaald worden. Bovendien moet iedereen die er wel is stevig doorwerken om alles rond te krijgen. En dat allemaal zonder echte inkomsten. Wij hadden een spaarpotje om de winter door te komen, ja. Maar de winter is zo goed als voorbij, hé. Ons spaarpotje is zo goed als leeg, het geld is op. Ik probeer optimistisch te blijven, maar de kans bestaat dat we de volgende drie maanden niet overleven.”

Vogeltjes fluiten harder

“Gelukkig is er veel solidariteit. De reacties online, vele mailtjes, telefoontjes die we krijgen van veel bezoekers en mensen die met ons centrum begaan zijn, doen deugd. En ook onze oproep om de werking met giften te ondersteunen, viel gelukkig niet in dovemansoren. Every cloud has a silver lining, zeggen ze in het Engels. Elke wolk heeft een zilveren randje, vrij vertaald. (lacht) Dat is het motto waarmee ik naar de voorbije dagen probeer te kijken. Je mag niet al te moedeloos worden. Nu alles stilligt in het park, hoor je bijvoorbeeld de vogeltjes net dat tikkeltje luider fluiten. Daar trek ik me nu zoveel mogelijk aan op.”