Lowie Parmentier en Ann-Sophie D’hondt zijn een jong koppel, maar ze weten al goed wat ze willen. Samen runnen ze funerarium Parmentier in Roeselare en dat willen ze nog heel lang blijven doen. Het koppel doet het werk met hart en ziel en probeert afscheid nemen voor elke familie draaglijk te maken.
Lowie Parmentier en Ann-Sophie D’hondt wonen in de Laurierstraat in Kachtem. Het koppel is daarnaast heel vaak in Roeselare te vinden. “Mijn ouders Patrick Parmentier en Claudine Castelein namen in 2008 een funerarium in de Gitsestraat 60 over, Funerarium Parmentier was een feit”, start Lowie zijn verhaal. “Al snel besloot ik om mee te werken in de zaak. In het begin was dat nu en dan eens, maar al snel draaide ik mee waar en wanneer ik kon.”
Lowie heeft nog een broer en een zus, maar zij kozen ervoor om een andere professionele richting uit te gaan. “Toen ik 17 jaar was besloot ik in avondonderwijs een opleiding voor begrafenisondernemer te volgen. Ik was nog jong en moest zelfs een motivatiebrief schrijven om de opleiding te mogen aanvatten. Twee jaar later studeerde ik af. De opleiding omvat eigenlijk heel wat verschillende clusters. Zo leer je de documenten kennen die met een overlijden gepaard gaan, maar leer je ook de verzorging van de lichamen doen. Een ceremonie begeleiden hoort er ook bij. Na de opleiding heb je meer kennis, maar de praktijk is nog wat anders. Het is echt nodig om die ervaring al doende op te doen.”
In 2019 leerde Lowie zijn vriendin Ann-Sophie D’hondt kennen. “Ik ben aan de slag als hoofdverpleegster in de Izegemse Sint-Jozefskliniek. Door mijn job in de zorg was ik al snel geïnteresseerd in het werk in het funerarium. Intussen volgde ik ook de opleiding tot begrafenisondernemer en in juni van dit jaar mocht ik mijn diploma in ontvangst nemen”, glundert Ann-Sophie. “Ik werk intussen al vaak mee in het funerarium en het werk ligt mij wel.”
Erkenning
Lowie en Ann-Sophie krijgen nu nog de hulp van de ouders van Lowie. “Als mijn ouders ooit besluiten om te stoppen, dan zetten wij de zaak zeker verder, ik nam ze eigenlijk vorig jaar al over”, gaat Lowie verder. “Onze grote troef is dat wij alles zelf doen, we hebben geen personeel. Uiteraard kunnen we een beroep doen op extra werknemers als we een ceremonie moeten verzorgen, maar de rest doen we quasi allemaal zelf.”
“We gaan de overledene ophalen, verzorgen het contact met de familie, regelen alle papierwerk en zijn bij de ceremonie. Voor veel families is dat echt aangenaam om altijd dezelfde persoon te zien en te spreken. Het mooiste compliment dat wij kunnen krijgen is dat de familie zegt dat alles heel goed verlopen is, dat ze tevreden zijn. Daar zijn de familieleden altijd erg dankbaar voor. Het is een mooie erkenning om die woorden te horen.”
Het koppel werkt hard in het funerarium en heeft momenteel weinig vrije tijd. “We zijn altijd bereikbaar, 7 dagen op 7, 24 uur op 24. We worden vaak ‘s nachts uit ons bed gebeld, maar dat deert ons niet, het hoort bij onze job. We doen ons werk met veel overgave en liefde”, weet Ann-Sophie. “Als we dan toch eens een dagje vrij nemen en eens naar zee trekken bijvoorbeeld, dan worden we dikwijls net op die dag gebeld om iemand op te halen. Ook dan laten we alles vallen en vertrekken we. Het is een deel van ons leven. Een lange reis maken is dus niet voor ons weggelegd, maar daar zijn we ons van bewust.”
Tweede zaak
Ann-Sophie combineert op dit moment haar job in het ziekenhuis met het werk in het funerarium. “Ik weet momenteel wel wat gedaan”, lacht ze. “Maar ik doe het graag. De nachten kunnen al eens lang zijn als we telefoon krijgen. Dan ga ik mee met Lowie en moet ik soms gewoon rechtstreeks doorrijden naar mijn werk in Izegem. Dat is best pittig. Maar voorlopig lukt dat allemaal prima.”
“We zijn altijd bereikbaar en worden ook vaak ‘s nachts uit ons bed gebeld”
Het koppel is nog jong, maar de toekomst lacht hen tegemoet. “We hebben een druk bestaan, maar we amuseren ons. Mochten er ooit kinderen komen, dan lukt ons dat ook wel, daar zijn we van overtuigd. Er zullen zeker oma’s, opa’s, tantes en nonkels zijn die weten dat wij een druk professioneel leven hebben en de kindjes met open armen ontvangen.”
Waardig afscheid
Een job als begrafenisondernemer is niet altijd evident. “We zien heel veel verdriet, maar daar leer je wel mee omgaan. Natuurlijk is het ook voor ons wel eens slikken. Als je iemand moet ophalen die je kent, of een overledene na een zwaar ongeval of er is een kindje overleden bijvoorbeeld. Dat doet wel iets met je als mens, maar het hoort nu eenmaal bij het leven. Niet iedereen heeft het geluk om 100 jaar te worden. Het is onze taak om iedereen een waardig en mooi afscheid te geven.”
Lowie en Ann-Sophie wonen in Kachtem, maar het funerarium is in Roeselare. “We behouden zeker onze zaak daar. Mijn ouders hebben die uitgebouwd en alles is daar piekfijn in orde. Toch denken we af en toe al eens aan een zaak in Kachtem ook. Mocht dat een optie zijn in de toekomst, dan sluiten we dat zeker niet uit. We zien wel wat de toekomst brengt.”
1 november
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
