Pasen viert de opstanding van Jezus uit de dood. Ook Justine (30) ‘herrees’, weliswaar uit een klinische dood, na een aanrijding door een dronken chauffeur toen ze 8 was. Het ongeval veranderde haar voorgoed. “Maar ik draag het litteken op m’n voorhoofd met trots.”
‘Meisje in levensgevaar na klap van dronken chauffeur.’ Deze titel verscheen in het begin van de zomervakantie van 2003 in de media. Het meisje was acht jaar, vocht voor haar leven en ontwaakte gelukkig weer.
“Ik was klinisch dood, maar herrees”, vertelt Justine Vandererfven, nu dertig en mama. “Zo voelt mijn zoontje het aan: ‘mama, jij bent een beetje zoals Jezus, je bent geboren op de dag van je verjaardag en herboren op de dag van het ongeval’. Ergens is het wel zo en ik vind het tof dat hij het zo bekijkt. Hij wordt dit jaar zeven.”
Glas in hoofd
Het hele gezin Vandererfven zat 22 jaar geleden in de wagen op die noodlottige maandagavond in de Ieperse deelgemeente Elverdinge.
“Mijn zussen en papa bleven ongedeerd, maar mijn mama was zwaargewond aan haar arm.” Justine was er het ergst aan toe en werd overgebracht naar het ziekenhuis in Roeselare. “Daar hielden ze me in coma tot ik terug zelfstandig begon te ademen. Ik was geraakt aan de voorkant van mijn hersenen en had glas in mijn hoofd gekregen. Ik had een grote hersenschudding en moest een erg zware revalidatie ondergaan. De volledige grote vakantie van 2003 bracht ik door in het ziekenhuis.”
Alles opnieuw leren
Een litteken op haar voorhoofd herinnert aan de bijna fatale aanrijding.“ Ik kan me niets meer herinneren van mijn eerste acht levensjaren voor de aanrijding. Na het ongeval moest ik alles opnieuw aanleren: kruipen, wandelen, schrijven… van de kleine tot de grote motoriek. Ik moest ook mijn tweede leerjaar opnieuw doen in de lagere school.”
“Ik verhuisde met mijn ouders naar Ieper en heb een tijdlang geprobeerd om zelfstandig te leven met de periodieke ondersteuning van zorginstellingen. Uiteindelijk ondervond ik dat zoiets niet de beste oplossing was voor mij, want ik kon het niet langdurig volhouden. Uiteindelijk nam ik zelf de beslissing om te verhuizen naar De Lovie.”
Dat is een vzw die mensen met een verstandelijke beperking ondersteunt in de ruime Westhoek. “Overdag vind ik hier de nodige ondersteuning en ’s avonds kan ik terecht bij de wachtdienst als het nodig zou zijn. Ik vind het tot nu toe de beste beslissing van mijn leven.”
Zich nuttig maken
Justine geniet van de natuur in het kasteelpark dat nu roze kleurt door de bloesems van de Japanse kerselaars. Ze moest leren leven met een niet-aangeboren hersenletsel, maar probeert er het beste van te maken. “Mijn zussen gaan werken en vroeger moedigden mijn ouders me aan om dat ook te proberen. Helaas ervaar ik veel concentratieproblemen. Ergens vind ik het jammer dat ik niet kan leven zoals veel anderen, maar ik maak me nuttig waar ik kan binnen de werking van De Lovie vzw.”
Ze werkt bijvoorbeeld mee aan een nieuwe zomertentoonstelling in en rond het kasteel De Lovie. “Daar haal ik veel voldoening uit. Ik help graag anderen en vind het super dat — grof gezegd — zwakkere mensen ook in beeld komen met hun sterktes en talenten. Ik kan mezelf moeilijk vergelijken met de andere bewoners hier, want iedereen heeft ‘iets’. De dokters zeiden ooit dat ik heel wat niet zou kunnen. Toch bleef ik altijd hard vechten.”
Net gehuwd
Justine vond ook de liefde in De Lovie en vierde vorige maand haar huwelijk in het feeërieke kasteelpark. “Ik probeerde te leren uit wat ik meemaakte en sterker te worden doorheen de jaren. Als ik zie van waar ik kom, dan vind ik dat ik heel ver sta. Mama worden, dat ging ik zogezegd niet kunnen.”
“En toch ben ik het intussen zeven jaar en ik voel me super gelukkig. Die jongen groeit en bloeit, maar ik denk dat acht jaar een moeilijke leeftijd wordt voor mij. Hij lijkt als twee druppels water op zijn mama. Alleen blijf ik wel dat litteken dragen op mijn voorhoofd. Ik heb er nu vrede mee en draag het met trots: het heeft mij mee gemaakt tot wie ik geworden ben. Het leven gaat verder.”
(TP)
