Jarne Lanckriet: “Ik wil gewoon gelukkig zijn, zelfs al heb ik een moeilijk verleden”

Jarne Lanckriet (20) is tegenwoordig een vrolijke en lieve jongen. Toch heeft hij het niet altijd gemakkelijk gehad. Hij viel altijd een beetje buiten de norm omdat hij altijd al meer interesse had voor ‘meisjesachtige dingen’, en enkele jaren geleden ontdekte hij ook zijn seksualiteit. En hoewel zijn geaardheid soms nog voor moeilijkheden zorgt, heeft zij zichzelf intussen aanvaard.

Waar is alles voor jou begonnen?

Jarne Lanckriet: Ik woon al mijn hele leven in een rustige buurt in Brugge. Ik woon daar samen met mijn broer en ouders, met wie ik altijd een goede band heb gehad. Ik heb lange tijd dansles gevolgd, maar ben daarmee gestopt omdat het niet meer te combineren viel met mijn opleiding. Mijn middelbare schoolcarrière was geen leuke ervaring, dus was dansen voor mij een soort uitlaatklep.

Waarom heb je geen goede herinneringen aan je schooltijd?

Ik ben lange tijd gepest geweest. Al van kleins af had ik interesse in ‘meisjesachtige’ dingen – bijvoorbeeld dansen. Daardoor was ik altijd een gemakkelijk slachtoffer. Pas rond het vijfde middelbaar is het pesten gestopt, en ben ik langzaamaan ook mezelf beginnen aanvaarden.

Jezelf beginnen aanvaarden: bedoel je dan je geaardheid?

Ja. Aan het begin van mijn puberteit begon ik me aangetrokken te voelen tot jongens. Ik heb daar lange tijd tegen gevochten en mezelf en mijn omgeving wijsgemaakt dat ik gewoon heteroseksueel was. Ik weigerde te aanvaarden dat ik op jongens viel en wilde er niet aan toegeven.

Ik heb ook relaties gehad met meisjes, maar was toen nooit helemaal eerlijk over mijn seksualiteit. Daarom voelde dat ook niet juist voor mij. Het leek me logisch om een relatie een kans te geven, al was het maar om de andere persoon niet te kwetsen. Inmiddels ben ik daarvan afgestapt en wacht ik gewoon tot ik iemand vind waar ik écht verliefd op ben.

Tegenwoordig voel ik me vooral aangetrokken tot mannen. Toch heb ik het gevoel dat ik ook verliefd kan worden op vrouwen, aangezien ik meer op het innerlijk val. Ik vind het alleen moeilijk om mezelf te bestempelen als biseksueel omdat vele mensen ervan uitgaan dat het een soort keuze is. En hoewel ik mijn geaardheid aanvaard heb, zou ik er zelf nooit voor gekozen hebben. Het leven is nu eenmaal veel makkelijker als heteroseksueel, dan hoef je je niet altijd te verdedigen en alles opnieuw uit te leggen. Ook in onze maatschappij is er ruimte voor verbetering. Zo worden twee jongens die hand in hand over straat lopen vaak nog scheef bekeken.

Hoe waren de reacties op je outing?

Toen ik mijn mama vertelde over mijn geaardheid barstte ik in tranen uit. Zij bleef kalm en vertelde me dat ze het al had zien aankomen. Na mijn outing ging de band met mijn toenmalige klasgenoten er ineens enorm op vooruit. Mijn broer had het er volgens mij aanvankelijk wat moeilijker mee, omdat hij mij altijd verdedigd had tegen pesters die mij ‘homo’ noemden. Sinds ik op kot zit in Gent is de band met mijn broer wel enorm verbeterd. Uit de kast komen voelde voor mij een beetje aan als een nieuwe start.

Heb je bepaalde doelen voor in de toekomst?

Ik wil gewoon gelukkig zijn, zelfs al heb ik een moeilijk verleden. Ik denk af en toe nog terug aan toen, maar heb het inmiddels wel geaccepteerd. Op professioneel vlak wil ik vooral een job vinden die ik graag doe en waar ik goed in ben; liefst van al iets met muziek of vlogs. Later wil ik ook nog de wereld ontdekken door veel te reizen. Hoe mijn toekomst er precies uit ziet speelt geen rol, als ik maar gelukkig ben en omringd ben door mensen die ik graag heb.