Inspiratiebron Fiene Verstraete: “Mentaal welzijn mag nooit in de vergeethoek geraken”

Voor Fiene Verstraete was 2020 een scharnierjaar in haar leven. De 17 jaar jonge Ingelmunsterse liet op 10 augustus haar linkeronderbeen amputeren om eindelijk verlost te zijn van de ondraaglijke pijn die CRPS haar bezorgde. “Ik kijk opnieuw volop vooruit”, zegt ze. “Maar tegelijk mogen we onze aandacht voor mentale problemen niet laten verslappen.”

Het voorbije jaar was voor Fiene Verstraete een rollercoaster van emoties. In volle coronacrisis nam ze de drastische beslissing om haar linkeronderbeen te laten amputeren en zo eindelijk verlost te raken van de helse pijnen waar ze al zes jaar mee te kampen had. In 2014 werd bij haar het Complex Regionaal Pijn Syndroom (CRPS) vastgesteld, op 10 augustus 2020 ging ze onder het mes. En sindsdien gaat het elke dag een klein beetje beter, zegt ze.

Oe is‘t?

“Het is nog altijd niet eenvoudig. Na mijn amputatie trok ik naar het revalidatieziekenhuis RevArte in Edegem, maar al snel dook er een complicatie op, waardoor ik op 10 januari opnieuw geopereerd moest worden. Sinds een drietal weken ben ik nu weer fulltime thuis. Daar ben ik blij om, maar het is niet altijd even makkelijk. Ik heb al een pak lange telefoontjes gedaan met mijn psychiater die ik tijdens mijn verblijf in het UZ Gent heb leren kennen en nu sta ik op de wachtlijst om daar op de psychiatrische afdeling opgenomen te worden. Ik wil niet enkel fysiek beter worden, ook mentaal wil ik opnieuw stevige stappen zetten. 2021 moet en zal het jaar worden waarin ik hélemaal beter zal worden.”

Hoe blik je terug op het voorbije jaar?

“Als het meest ingrijpende van mijn leven. De zware pijn is eindelijk weg, ik voel me opnieuw vrijer en ben langzaam maar zeker op weg om weer de oude Fiene te worden. Ik heb de afgelopen weken voor het eerst sinds lang opnieuw kunnen schaatsen en zwemmen… Dat zijn stuk voor stuk kleine overwinningen. Ik word nog dagelijks met kleine frustraties geconfronteerd, maar die ebben stilaan weg. Klein bier in vergelijking met wat ik tot een jaar geleden elke dag moest meemaken.”

“Ik ben langzaam maar zeker op weg om weer de oude Fiene te worden”

Je verhaal veroorzaakte een tsunami aan steun. Stond je daar van te kijken?

“Ik was vooral blij dat er oprechte bekommernis was. Plots was CRPS niet meer die vreemde, onbekende ziekte. Dat ik het onderwerp bespreekbaar heb kunnen maken, doet tot op vandaag veel deugd.”

Je hebt ongetwijfeld ook enkele moeilijke momenten meegemaakt. Hoe ging je daarmee om?

“Ik kon en kan nog altijd terugvallen op een warme thuis. Mijn ouders en broer staan altijd voor me klaar en ik heb heel wat vriendinnen die me door dik en dun steunen. Dat is heel veel waard. Sociale media zijn ook een uitlaatklep geworden. Via mijn Instagramprofiel Fiene’s Fight en mijn TikTok-account breng ik mijn verhaal in beeld en ik merk dat veel mensen daar inspiratie uit halen. Die reacties zijn unaniem positief. Zo kreeg ik onlangs nog een berichtje van een studente die, dankzij mijn verhaal, zich in protheses wil specialiseren. Dat doet goed. Maar tegelijk wil ik ook de andere kant van de medaille niet uit de weg gaan. Als het wat minder gaat, moeten we dat óók durven zeggen en tonen. Mentaal welzijn mag nooit in de vergeethoek geraken.”

Hoe probeer jij zelf anderen gelukkig te maken?

“Op 23 januari 2020 heb ik samen met mijn hartsvriendin Madieke Dervaux uit Kortrijk een cheque van 2.143 euro aan het kinderrevalidatiecentrum van het UZ Gent overhandigd. Dat bedrag hadden we ingezameld door zelfgemaakte cupcakes, snoepzakjes en boeketjes rozen te verkopen. Uit dankbaarheid voor wat zij voor ons gedaan hebben. Maar ik probeer er ook gewoon te zijn voor de mensen die ik graag zie. Zij helpen mij, ik probeer hetzelfde voor hen te doen.”

Wat is voor jou een ‘klein gelukske’?

“Letterlijk de kleine dingen. Me eens op mijn gemak douchen, gewoon op mijn rug in bed liggen of een fietsritje maken. Daar kon ik een jaar geleden enkel maar van dromen. Vorige week ging ik met een vriendin picknicken langs het kanaal, hier in Ingelmunster. Ik voel me niet langer beperkt, dat is héél veel waard. Ik heb nog heel veel plannen. Mijn rijbewijs halen, bijvoorbeeld.”

Welke les heeft corona je geleerd?

“Dat we moeten beseffen hoe goed we het hebben, maar dat we op mentaal vlak allemaal kwetsbaar zijn. Ondertussen besef ik dat mijn fysieke aspect goed komt, ik moet alleen geduld hebben. Maar de psychische kant is even belangrijk. En als je hulp nodig hebt, mag je niet aarzelen om die ook op te zoeken. Zorg altijd voor jezelf. En voor elkaar.”