“Ik kon toch nog een tevreden leven bouwen”: Kris Vermeulen ziet het leven opnieuw positief in

Kris Vermeulen heeft het druk. Ze verzorgt als medisch pedicure de voeten van tevreden klanten en heeft ook veel hobby’s en bezigheden. Gelukkig maar, want tien jaar geleden overkwam haar het ergste wat een moeder kan overkomen: ze verloor haar zoon Ward.

Je bent de dochter van meester René van De Zilverberg en mevrouw Vermeulen van school Windekind. Je moést wel in het onderwijs terechtkomen?

Kris Vermeulen: “Het lag voor de hand, inderdaad. We waren thuis met vier zussen en drie ervan hebben ‘onderwijskunde’ gestudeerd. An en ik hebben voor kleuterjuf geleerd en Lieve studeerde af als leerkracht lager onderwijs. Alleen Els heeft iets anders gestudeerd.”

Jullie liepen school in Eeklo. Toch niet zo evident voor meisjes van de Zilverberg?

“Onze-Lieve-Vrouw Ten Doorn heeft een belangrijke rol gespeeld in ons leven en dat van mijn familie. Wij waren, net als mijn mama en oma die geboren is in 1897, intern in Eeklo. Wij liepen er school tot we achttien waren en oma volgde zelfs een jaar ‘finishing school’ in een zusterschool van Eeklo in Engeland. De Eerste Wereldoorlog brak echter uit en oma bleef daardoor vier jaar bij een Engels opvanggezin. Dat verklaart meteen de band met Engeland van ons allemaal. Mijn zus Els heeft zelfs 40 jaar in Engeland gewoond en gewerkt. Ze is nu nog maar pas terug in Roeselare met haar partner Sarah.”

Papa was directeur van De Zilverberg, maar jij kon daar niet onmiddellijk starten?

“Ik ben afgestudeerd in 1984 en heb drie jaar getjoold. Ik heb interims gedaan in Moorslede, Langemark, Zonnebeke, Bikschote, Ardooie, Izegem en Elverdinge. In september 1987 kreeg ik een telefoontje dat er een kleuterklas zou gesplitst worden op De Zilverberg en of ik interesse had. Zo startte ik er op 1 oktober in het eerste kleuter.”

Je had alles om een mooi, normaal gezin te hebben: een man, een zoon, een mooie woning met dokterspraktijk voor je man in Hooglede. Maar plots viel de hemel op je hoofd?

“Ik huwde toen ik 30 was en op dat moment werd ik ook benoemd in het onderwijs. Drie jaar later werd onze zoon Ward geboren en nog eens drie jaar later vroeg mijn man de scheiding aan. Vanaf 2001 was ik een alleenstaande mama en heb ik drie jaar op een appartement aan ’t Fort in Roeselare gewoond. Daarna kon ik naar een flat in het Biezenhof waar ik 20 jaar heb gewoond.”

“We wonen in het tweede oudste huis van Rumbeke”

“Pas in 2006 ben ik officieel gescheiden en in september 2014 is Ward uit het leven gestapt. Dat is het ergste wat een moeder kan overkomen. Ik kreeg veel steun van mijn zussen en ouders en ze gaven me de raad om goed voor mezelf te zorgen en om te proberen verder te doen. Ik ben blijven werken tot de zomervakantie en slaagde er een beetje in mijn emoties en verdriet te onderdrukken. Maar in juli kwam een bijna ondraaglijk leed binnen, ik was mentaal dood. Ik heb professionele hulp gezocht en langzaam kwam ik er bovenop. Ik kreeg de opdracht om voor mezelf kleine doelen te stellen en vooral één mirakelzin zal me altijd bijblijven: jij bent in staat om nog een tevreden leven op te bouwen. En dat heb ik gedaan.”

Je bent gestart met een carrièreswitch?

“In december 2017 ben ik in het onderwijs met pensioen gesteld. Ik heb dan twee jaar een opleiding medisch pedicure gevolgd in Kortrijk en vanaf 2019 oefen ik dat beroep uit. Het was een onderdeel van mijn redding: het is een zorgend beroep en ik heb veel menselijk contact.”

En nu gaat het beter met jou?

“Ja, ik heb drie jaar voor mama gezorgd tot ze op 18 november 2023 is overleden. Papa was al drie jaar gestorven. Ze hebben allebei tot hun dood op ’t Oveke gewoond. En sinds 23 maart 2024 wonen mijn zus Els, Sara en ik hier. Ja, de familietraditie wordt verder gezet (lacht).”

’t Oveke is trouwens beschermd erfgoed?

“Het dateert van 1734, dat staat mooi ingekerfd in een balk in het huis. Het is het tweede oudste huis van Rumbeke na het baljuwhuis. Het is een boerderij met schuur, stallingen, bakhuis en half ondergrondse voorraadkelder. Els, Sarah en ik proberen het karakter van dit erfgoed zo goed mogelijk te bewaren. We bakken brood, we doen aan haagvlechten, er lopen hier hondjes, katten en kippen, er is een moestuin en fruitbomen en er komen hier veel vogeltjes en zelfs klein wild.”

Veel werk inderdaad. Is er dan nog tijd voor andere zaken?

“Oh ja, en daarom werk ik nu ook maar halftijds meer. Ik heb leren boetseren en aquarel schilderen bij Nele van Clay-Obscur in Koolskamp, ik naai graag en speel toneel.”

Je bent binnen enkele weken zelfs te zien in een stuk op De Ruiter?

“Klopt, met Age on Stage. Dat is een theatergroep die opgericht is in de schoot van Open Doek Vlaanderen. Dat geeft +55-acteurs de kans om jaarlijks een theaterproductie uit te werken. Wij repeteren in de spiegelkapel op De Ruiter en we brengen er ons modern theaterstuk ‘De Neuze’ op zaterdag 25 en zondag 26 januari. De toegang is gratis, maar je moet wel reserveren op 0477 43 82 68.”