Ieperse Nicola (17) is nog lang niet vergeten

Zaterdag zal het exact een jaar geleden zijn dat Nicola Deplaecie vlakbij zijn huis in de Brugseweg in Sint-Jan verongelukte met zijn BMX. Voor vader Frederik, moeder Caroline Logie en zus Ellen is het leven het afgelopen jaar compleet veranderd.

Vrijdagmiddag 24 maart 2017. Frederik Deplaecie zit aan de keukentafel te wachten om samen te eten met zijn zoon Nicola. Zijn vrouw Caroline is op weg naar Brugge om dochter Ellen van school te halen. Nicola had net zijn laatste examen afgelegd en zou de volgende dinsdag met het VTI op Italiëreis vertrekken. Maar toen hij bijna thuis was, sloeg het noodlot toe.

“De buurman kwam op de deur bonken”, vertelt Frederik. “Ik had iets gehoord buiten, maar wist niet meteen wat er gaande was. De buurman zei dat er iets met Nicola was en het er niet goed uit zag.”

“Slachtofferhulp was mij aan het opwachten toen ik thuiskwam”, gaat Caroline verder. “Ik naderde met de auto en zag dat er vlakbij ons huis een ongeval was gebeurd, toen wist ik nog niet dat het Nicola was. De linten gingen omhoog en ik mocht er onderdoor rijden. Ik zag de buren en Frederik naderde wenend de auto. Toen ik de oprit opreed, keek ik naar links en zag ik de rode tent staan. Ik wist meteen dat het Nicola was. Hij was wellicht op slag dood. Een magere troost. Als je je kind nog enkele uren zou zien lijden en je kan niets doen, dan ben je machteloos.”

Tractortocht op verjaardag

“We zijn nu een jaar verder en er is veel veranderd”, aldus Frederik. “De eerste maanden is er vooral de shock, maar nu is er ook het besef en het gemis. Je staat ermee op en gaat ermee slapen. Er zijn veel vragen en er zullen ook vragen overblijven waar alleen Nicola het antwoord op weet. Je denkt vaak ‘hadden we maar’ en ‘waren we maar’.”

Op 20 mei 2017 zou Nicola 18 zijn geworden. “Voor die speciale verjaardag wilden we een feestje organiseren in het lokale café bij de kerk”, vertelt Caroline. “Maar Nicola had grotere plannen en wilde zijn verjaardag in de Fenix vieren. We dachten dat die zaal veel te groot zou zijn, maar toen we de massale opkomst zagen op de begrafenis in de kathedraal, wisten we: de Fenix had hij ook kunnen vullen. Op zijn verjaardag reden we met oude tractoren naar de abdij in Westvleteren, waar we een kaarsje aanstaken voor onze zoon. De eindejaarsfeesten zijn voor ons geen feest meer, er is altijd iemand te kort. De dag van het ongeval en kerstavond vallen allebei op de 24ste . Ook alle vrijdagen zijn lastig.”

“Ik hoop dat er hierboven iets is en dat hij daar gelukkig is”

“Verder komt er heel wat papierwerk bij kijken en ook op professioneel vlak was het niet evident”, bevestigt Frederik. “We hebben het werk snel hervat, het zorgt voor verstrooiing. De ene dag is er meer gedrevenheid dan op andere dagen. We hebben een eigen zaak in afsluitingen en tuinhuisjes en merkten dat klanten ons de eerste maanden niet durfden te contacteren. Wanneer ik overdag met de vrachtwagen langs het kerkhof passeer, kijk ik over de muren en zie ik Nicola.”

Dochter Ellen is twee jaar jonger dan haar broer en volgt haar vijfde jaar hotelschool in Spermalie. “Drie dagen na het ongeval was het haar 16de verjaardag”, pikt Caroline in. “Nu volgt Ellen haar vijfde jaar en ze zit sinds het eerste middelbaar op internaat. ‘s Avonds na een dag werken, is het hier vaak stil. We kijken telkens uit naar vrijdagnamiddag, dan komt Ellen thuis. Ze heeft een mooie droom voor ogen, ze wil kok worden en later een restaurant met enkele kamers openen. We mogen en willen die droom niet afnemen en zij mag niet opgeven.”

Quad

Voor het ongeval was Frederik verzot op zijn quad. “Het laatste jaar heb ik mijn quad niet veel meer uitgehaald. Nicola was bezeten van de quad. Als ik er op zondag mee ging rijden, was het Nicola die hem schoonmaakte. Voor de poetsbeurt maakte hij er nog snel een ritje mee. Quads, tractoren, camionettes en vrachtwagens: dat was zijn leven.”

“Vorig jaar ging hij samen met zijn goede vriend Miguel mee met de quad tijdens de traditionele Nieuwjaarsrit. Wat hebben ze zich daar geamuseerd … Toen hij acht was, zei hij iemand hoe hij moest manoeuvreren met een tractor. We waren twee handen op een buik en werkten veel samen. Hij stak soms wel iets uit, maar je kon er maar een paar minuten kwaad op zijn. Toen we ons bijgebouw plaatsten, zat Nicola plots vast in de vers gegoten betonlaag. Onze buurman heeft hem er mogen uittrekken.”

“Nicola was verantwoordelijk voor onze hond”, vertelt mama Caroline. “De viervoeter heeft enkele maanden liggen treuren aan de poort. Nicola was een lieve, behulpzame jongen met duidelijke plannen voor ogen: de zaak verderzetten en zijn rijbewijzen halen. En dan overkomt hem zoiets. We hopen dat er hierboven iets is en dat hij gelukkig is.”