Heulenaar Tom Meert (41) betovert met verhalen: “Goochelen is meer dan alleen maar show geven”

Een kasteel, een kist met een geheime schat, een vijver met ninja-schildpadden en een touw waar maar geen einde aan schijnt te komen. Houdt deze zin helemaal geen steek? Voor Kortrijkzaan Tom Meert (41) is het zijn dagelijkse leefwereld. Vanuit Heule stuurt hij zijn magische koffer vol verhalen de wereld rond en verbluft hij zowel volwassenen als kinderen met een ludieke goochelshow.

Met ongekende vingervlugheid trucs uitvoeren en mensen in het ootje nemen. De mystieke wereld van goochelaars is er nog steeds eentje waar je maar moeilijk toegang tot krijgt. Een wereld van ‘ons kent ons’ waar Tom helemaal thuis in is, al was het nooit echt de bedoeling om mens en maatschappij met hocus-pocus te gaan verleiden.

“Een dikke twintig jaar geleden toonde een toenmalige collega me een raadseltje met lucifers. Je moest één lucifer verplaatsen om zo het raadsel op te lossen. Zo simpel, zo onnozel en toch was het een ware breinbreker. Ik moest absoluut de oplossing vinden en ik wist goed genoeg dat mijn collega toekeek, dus ik was niet van plan om me zomaar gewonnen te geven. Toen ik ‘s avonds thuis kwam was ik van plan om hem te overtreffen. Ik doorzocht Google tot ik er een kaarttruc vond die ik kon uitvoeren. Ik oefende en oefende totdat ik de vingervlugheid had om mijn collega te verbluffen. Het was een succes en ik werd genadeloos hard gebeten door het goochelvirus.”

Geheimzinnige koffer

De Heulenaar raakte meer en meer verwikkeld in het web van trucs, illusies en mysterieuze handgebaren. “Mijn eerste kaarttruc was er eentje waarbij vier kaarten plots terug bovenaan het pak zaten”, gaat hij verder. “Als ik er nu op terugkijk is het eigenlijk helemaal niet zo’n moeilijke truc, maar toch is hij me altijd bijgebleven. Het geheel kwam namelijk met een verhaal, over vier boeren die niet naar de gevangenis wilden en zo in de groep terechtkwamen. Ik vond het zo fascinerend dat een relatief eenvoudige beweging met kaarten zoveel diepgang kon hebben, door er gewoon een goed verhaal bij te vertellen. Dat is ook de aanzet geweest om door te groeien tot wat ik vandaag ben: een verhalenverteller! De leidraad doorheen mijn shows is steevast een sterk verhaal. Ik heb ondertussen een spektakel in elkaar geflanst waarbij alles start met een geheimzinnige koffer die ik van mijn betovergrootvader heb gekregen – mijn betover-grootvader als het ware. Hij liet me een koffer na, gevuld met snoep voor alle kinderen, maar eenmaal we de koffer openen blijkt hij leeg! Tijdens de show neem ik de kinderen dan ook mee op een magische zoektocht naar het snoep en is het vanzelfsprekend de bedoeling dat ik hen verbaas met verbluffende toverkunsten.”

Als verhalend goochelaar kan Tom shows vullen voor zowel kinderen als volwassenen, al is het vooral die eerste categorie die hem nog steeds zenuwen bezorgt. “Kinderen zien gewoonweg alles”, grapt hij. “Het maakt niet uit wat je doet en hoe je het brengt, als het niet in orde is dan heeft een kind dat gezien. Ze bekijken de wereld ook op een compleet andere manier en zijn, op hun eigen manier, ook erg kritisch. Ik mag dan al jaren op de planken staan – als ik een spektakel voor kinderen moet brengen, ben ik nog altijd zenuwachtig. Zelf ben ik papa van twee kinderen en ik heb al het genoegen gehad de show te mogen stelen in hun school. Ik betrok hen bewust niet bij de organisatie om te vermijden dat ik helemaal zou dichtklappen van de stress. Aan de andere kant zijn kinderen ook het meest dankbare publiek. Wanneer het goed is, dan laten ze het ook massaal blijken.”

Roodmondkapje

Tom probeert het leven steevast positief te bekijken. “Toen mijn schoonmoeder overleed, werd het voor de voltallige familie erg emotioneel”, vertelt hij. “Er werd op mij gerekend om tijdens het afscheid een woordje te zeggen, maar ik wilde geen extra verdriet brengen. Mijn idee was om hoop te brengen, een lichtpunt in donkere dagen en dus bracht ik het verhaal van de levenslijn. Met een touw in de handen probeerde ik het leven van mijn schoonmoeder, de oma van onze kinderen, in beeld te brengen. Een beeld van een einde maar ook een beeld van een nieuw begin. Goochelen is meer dan alleen maar show geven, het moet ook voor opluchting zorgen. Mensen een glimlach bezorgen, ongeacht hoe klein die is, zorgt er altijd voor dat iedereen weet dat moeilijke momenten ooit beter worden.”

Kinderen zijn het moeilijkste publiek: zij zien elk detail

Hoop, een woord dat in coronatijden een geheel eigen plaats kreeg in onze woordenschat. Hoop werd ook de vonk die Tom in een compleet nieuw project lanceerde. “Het volstaat om vandaag naar tv te kijken: het is corona dit, corona dat en uiteindelijk is alles uitermate dramatisch.” Om te vechten tegen het negatieve wereldbeeld ging Tom te rade bij zijn eigen kroost. “Ik merkte dat mijn kinderen met heel wat vragen zaten over corona, maar ook met angst. Het hoe, wat en waarom van het virus en de daarbij horende hetze hebben een impact op kinderen. In de media gaat het er vaak kil en zelfs hard aan toe. Koude grafieken en cijfers, gekoppeld aan maatregelen die we droog geserveerd krijgen. Ik lanceerde de Facebookpagina ‘Corona TV Vlaanderen’ met de bedoeling sprookjes te gaan bewerken tot verhalen die actueel correct zijn. Zoals ‘Roodmondkapje’ die op bezoek gaat bij oma en haar een mand vol wc-papier brengt, of ‘De coronavanger van Vlaanderen’. Stuk per stuk probeer ik de gekende verhalen te bewerken naar de huidige situatie zodat kinderen op een positieve manier het virus leren kennen. Ook de gevolgen ervan breng ik verhalend. In plaats van met een belerend vingertje een kind te verplichten een mondmasker te dragen, leer ik hen over een sprookjesfiguur die dankzij haar masker het slechte overwint. Er is al meer dan voldoende negativiteit in de wereld, tijd om wat meer positiviteit te brengen.”

Ninja’s

Ontspannen doet de Heulenaar in zijn eigen tuin, aan de rand van zijn minischildpaddenreservaat. “In de vijvers zitten acht exemplaren, allemaal schildpadden die door hun vorige eigenaars werden afgestaan”, sluit hij af. “Het is een beetje mijn groep ninja turtles en soms durf ik er zelfs van dromen dat ze op mijn bevel naar me toe komen. Maar ik besef wel dat ze mij ondertussen hebben geassocieerd met eten en eigenlijk alleen maar goeiendag komen zeggen – omdat het beleefde schildpadden zijn – om daarna toch meteen naar hun eetbakje te trekken.”