De moord op zijn zoon Bjorn De Vrieze weegt ruim een jaar na de feiten nog altijd erg zwaar door voor vader Hans. Daarom neemt hij een erg drastische beslissing. Op 11 juli sluit hij definitief de deur van zijn bloeiende slagerij. “Fysiek en mentaal wordt het te zwaar. Zonder Bjorn kan ik mijn levenswerk niet voorzetten”, zegt hij. “Mijn zoon had me moeten opvolgen, maar die kans heeft hij nooit gekregen.”
Wat er zich op 1 mei 2018 aan de woning van Bjorn De Vrieze (28) in Schuiferskapelle heeft afgespeeld, zullen papa Hans (55) en mama Gudrun Vandeginste nooit uit hun geheugen kunnen wissen. Met een kruisboog beroofde liefdesrivaal Jordy V. Bjorn brutaal van het leven. “We waren in enkele seconden onze zoon kwijt, maar ook ons eigen leven is voorgoed door elkaar geschud. Niets is nog hetzelfde“, zucht Hans.
Vader en zoon vormden al zes jaar lang een onafscheidelijk duo in de bekende slagerij in de Bruggestraat en het stond in de sterren geschreven dat Bjorn de zaak zou overnemen. “In 2020 was ik van plan om het wat kalmer aan te doen en de rollen om te keren. Bjorn als zaakvoerder, ik zou hem helpen. Helaas heeft die ene kerel (doelt op Jordy V., red.) daar anders over beslist. Mijn zoon vermoord, onze levens verwoest.”
Slapen lukt niet
Aanvankelijk weigerde Hans om het hoofd te laten hangen. Een goeie maand na de nachtmerrie heropende hij de slagerij. “Dat waren we aan Bjorn verschuldigd, maar ik wilde mijn levenswerk ook niet verloren laten gaan. Ik ben destijds gestart met een toog van amper 2,7 meter, nu hebben we een volledig uitgebouwde winkel, maar op 11 juli valt het doek onherroepelijk.”
Die kerel heeft ons voor het leven gestraft. We zijn Bjorn kwijt en genieten kunnen we niet meer
Hans heeft lang met de gedachte in het hoofd gelopen, maar hakte nu de knoop door. “Een van de redenen is dat onze trouwe kracht in de winkel, Annelies Mestdagh, wegens een zwangerschap moet rusten en pas na Nieuwjaar weer aan het werk kan. We hebben geprobeerd om haar afwezigheid op te vangen via een interimbureau, maar dat kost handenvol geld. Bovendien draaide ik al maanden zelf dubbele shifts, want het is vooral Bjorn die een leemte in de slagerij heeft geslagen. Hem vervangen is onmogelijk, daar ben ik van overtuigd. Ik ben mijn rechter- én linkerhand kwijt. Ik heb het geprobeerd, maar het is zowel fysiek als mentaal erg zwaar. Ik vrees dat ik er op termijn aan onderdoor zou gaan en dat wil ik koste wat het kost vermijden. Nu ik weet dat 11 juli onze allerlaatste dag zal zijn, is er een enorme last van mijn schouders gevallen. Maar ik wil nog vier weken het allerbeste van mezelf geven.”
Hoe dan ook wordt die elfde juli emotioneel, beseft Hans nu al. “Ik heb deze plek met mijn eigen handen opgebouwd. Hier heb ik het grootste deel van mijn leven doorgebracht en met mijn familie en personeel onvergetelijke momenten meegemaakt en gedeeld. Gelukkig reageren onze vele trouwe klanten erg begripvol op mijn beslissing. Ze vinden het spijtig dat we straks de deur sluiten, maar weten dat er geen andere optie was. Goed en lang doorslapen is er al lang niet meer bij. Sinds de dood van Bjorn behoort dat tot het verleden. Iedere dag zie ik die fatale pijl de nek van onze Bjorn doorboren. Iedere dag. En we weten nog altijd niet precies waarom die kerel het gedaan heeft. Die zes jaar die ik aan de zijde van Bjorn heb mogen doorbrengen, waren zonder twijfel de mooiste van mijn carrière. We werkten heel intensief samen en waren twee handen op één buik. Het was een plezier om onze zoon bezig te zien. Katterap, vlot in de omgang en hij lag bijzonder goed in de markt bij de klanten. Mijn gedroomde opvolger, hé…”
Gas terugnemen
Nu gaat Hans op zoek naar een overnemer voor zijn slagerij. “Zo zal de zaak blijven bestaan en kunnen onze trouwe klanten hier verder terecht. Ikzelf wil zeker nog enkele maanden vanop de achtergrond meehelpen, maar zal daarna een nieuwe job zoeken. Ik heb nog enkele jaren tot aan mijn pensioen te gaan, hé.”
Die zes jaar samen met Bjorn in de slagerij waren de mooiste van mijn hele carrière
“Hoogstwaarschijnlijk ligt mijn professionele toekomst buiten de vleessector. Sinds mijn elfde heb ik letterlijk élk weekend gewerkt. Nu wil ik wat gas terugnemen en op vrijdagavond in mijn zetel kunnen ploffen met de wetenschap dat ik daags nadien niet voor dag en dauw uit de veren moet. Dat zal even wennen worden, maar mijn lichaam schreeuwt om rust.”
Toch zal Hans het leven als slager missen. “Dat kan ook niet anders. Ik zit 33 jaar in het vak, ben erdoor gepassioneerd. Het contact met de klanten zou ik graag behouden. Dankzij mijn job zat ik elke dag tussen de mensen.”
Zijn engagement als gemeenteraadslid voor Open VLD zet Hans wel voort. Hij nam de plaats van Bjorn op de lijst in en raakte met 560 voorkeurstemmen verkozen. “Ik blijf zetelen, al was het maar om Bjorns ambitie voort te zetten. Wat ik van de politiek vind? Laat ik het een boeiende wereld noemen. Ik heb er al veel geleerd.”
Hopen op zware straf
In 2020 moet normaal het assisenproces rond de kruisboogmoord van start gaan. “Net voor of net na de zomervakantie zou de rechtbank er zich over moeten buigen”, zegt Hans. “Het wordt stilaan tijd, maar het zal ook erg bevreemdend zijn om die hele nachtmerrie tot in detail opnieuw te moeten beleven. Het wordt afzien, dat weten we nu al. Maar we trekken er met opgeheven hoofd naartoe, want onze zoon verdient gerechtigheid.“
“Sowieso moet die kerel zwaar gestraft worden, want hij heeft onze hele familie voor het leven gestraft. Terwijl wij geen enkele schuld treffen… We zijn onze zoon kwijt en genieten is er absoluut niet meer bij. Dat kunnen we niet meer. We maken er het beste van, maar Bjorn is altijd bij ons. En dat zal nooit veranderen.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier