Hanne Pirlet: “Brugge voelt altijd een beetje als op reis”

Hanne Pirlet is de nieuwe persverantwoordelijke van het Concertgebouw. Ze werkt in Brugge, maar woont aan de kust. “Het was moeilijk kiezen tussen Brugge en De Haan als woonplaats. Uiteindelijk hebben de liefde en de zilte zeelucht het gehaald. Maar ik hou er nog altijd van om te flaneren in Brugge… Ook al werk ik er, het voelt altijd een beetje aan als op reis zijn”, zegt Hanne Pirlet.

Ze is al sinds september 2017 in dienst bij het Concertgebouw, maar pas sinds vorige maand is Hanne Pirlet persverantwoordelijke van Brugges muziek- en danstempel. Ze volgde Mieke Dumon op, die naar de Vooruit in Gent trok. En ook al vertoeft Hanne zo goed als dagelijks in de Breydelstad, wonen doet ze aan de kust.

“Ik ben geboren in het Fabiolaziekenhuis in Blankenberge, toen daar nog een kraamafdeling gevestigd was. Er wonen veel Pirlets in Blankenberge en Brugge.”

“Mijn vader Luc stamt uit een gezin met acht kinderen. Hij geniet in Blankenberge nogal wat bekendheid, want hij was tien jaar onderwijzer in de vrije basisschool in de Zuidlaan en werkte nadien een kwarteeuw in de banksector, in de plaatselijke kantoren van Cera en KBC. De voorbije jaren was hij decanaal secretaris voor de Oostkust.”

“Mijn mama Katelijne Kaatje Vandebuerie heeft een carrière achter de rug als leerkracht in Ter Dreve in Sint-Michiels, waar ze muzieklessen gaf aan mensen met een beperking. Zelf heb ik twee broers en een zus.”

Ook zij hebben, net als jij, een innige band met de zee…

“Inderdaad. Mijn broer Hans werkt voor het Instituut voor de Zee in Oostende en Pieterjan is kustweerman bij Meteovista/OMS. We vragen hem vaak om raad als we een uitstapje doen. Dan bellen wij mijn broer op, met de vraag of we al dan niet een regenjas moeten aandoen… En mijn zus Ruth is coördinator wetenschappelijk werk bij Navigo in Oostduinkerke.”

Aanvankelijk was je voorbestemd om les te geven…

“Na mijn middelbaar aan het Sint-Pieterscollege in Blankenberge heb ik Germaanse filologie aan de Kulak en de KULeuven gestudeerd en achteraf nog een master na master literatuurwetenschappen. Ik heb acht jaar Nederlands en Engels gegeven, eerst twee jaar in Gent en nadien in mijn oude school in Blankenberge.”

“Op den duur werd het lesgeven voor mij wat repetitief, al blijft mijn respect voor leerkrachten erg groot. Ik miste ook het schrijven, werd wat rusteloos en solliciteerde in 2014 voor een job bij Symfonieorkest Vlaanderen. Tot mijn grote verrassing mocht ik daar meteen beginnen. Ik werd verantwoordelijk voor de ticketing, de publiekswerking en de communicatie.”

Kreeg je de liefde voor muziek met de paplepel?

“Van jongs af had ik een liefde voor cultuur. In de eerste plaats literatuur, maar thuis bij mijn ouders heb ik ook vaak naar klassiek geluisterd. Ik volgde les aan de muziekschool van Blankenberge en heb tot mijn 18de dwarsfluit gespeeld. Tot voor kort zong ik in het Knokse koor Voices.”

‘s Morgens langs de reitjes slenteren. Je hoort alleen je eigen voetstappen en waant je in een filmdecor

“Als kind woonde ik de concerten bij van Frank Groothof van Sesamstraat, die rondtoerde met opera’s op kindermaat. Op den duur kende ik de populaire deuntjes uit De Toverfluit en Don Giovanni van Mozart uit de hoofd.”

“Bach kreeg ik echt met de paplepel toegediend. Mijn moeder is en grote fan van dirigent Philippe Herreweghe, die met zijn Collegium Vocale Gent jaarlijks de Bach Academie Brugge in het Concertgebouw coördineert. In de kersttijd was Bachs Weihnachtsoratorium verplichte kost en er ging tijdens mijn jeugdjaren thuis geen paasfeest voorbij zonder dat naar de Mattheuspassie geluisterd werd.”

Was je als tiener dan niet geïnteresseerd in pop en rock?

“Toch wel! Samen met mijn broers en zus was ik een grote fan van The Beatles. Wij playbackten hen met ons vieren thuis en maakten ruzie wie welke muzikant mocht zijn. Niemand wou George Harrison vertolken. Achteraf gezien ten onrechte. De twee kleinsten wilden Ringo Star zijn, ik was meestal Paul McCartney, Hans incarneerde John Lennon.”

“Ook de grunge ging in onze tienerjaren niet onopgemerkt voorbij, net als mijn broers was ik fan van Nirvana. Maar ook Neil Young, Dire Straits en Eric Clapton konden en kunnen mij bekoren. Als ik nu thuis klassieke muziek opleg, is het zelden Bach. Mijn vriend Matisse Poncelet en ik luisteren vaker naar Beethoven, Dvorak of de hedendaagse componist Max Richter.”

“We denken niet in muzikale hokjes en hebben een brede, muzikale smaak. Ik hou ook van Melody Gardot, Frank Vander Linden, Keith Jarrett, of Ryan Adams. Qua concerten gaan we evengoed naar Melanie Di Biasio op Gent Jazz als naar Bazart in de AB.”

Nog even terug naar je eerste liefde, de literatuur. Heb je een favoriete schrijver of schrijfster?

“Tijdens mijn eerste kandidatuur Germaanse filosofie moest ik The Handmaid’s Tale van Margaret Atwood lezen. Het oeuvre van deze Canadese schrijfster was een openbaring, mijn prof maakte een schitterende analyse van haar werk.”

“Ik heb het boek vaak herlezen, maar ik weiger pertinent om naar de tv-serie te kijken die op dat boek gebaseerd is. Enkel omdat ik bang ben om te zeer ontgoocheld te worden. Ook Ian McEwan, Kazuo Ishiguro en Richard Powers vind ik meesterlijk.”

Hoe ben je uiteindelijk bij het Concertgebouw verzeild geraakt?

“Bij het Symfonieorkest voelde ik me in 2017 niet meer op mijn plaats. Gelukkig kreeg ik in september van dat jaar een telefoontje van het Concertgebouw, met de vraag of ik halftijds voor de ticketverkoop kon instaan kon meewerken bij de ticketdienst.”

“Sinds december 2017 ben ik er voltijds aan de slag en kon ik ook meedraaien in het dynamische communicatieteam. Sinds vorige maand leg ik me volledig toe op de perswerking en de redactie van ons tijdschrift onze verschillende communicatiekanalen, in opvolging van Mieke Dumont.”

“Het is mijn taak om ervoor te zorgen dat het Concertgebouw zo vaak mogelijk wordt opgepikt door de media. Het perswereldje is grondig aan het veranderen. Louter een opsomming geven van het programma volstaat niet meer.”

“Je moet journalisten voeden met mooie verhalen en projecten. Ik zet dus volop in op storytelling, met als doel de mensen warm te maken voor onze concerten en voorstellingen. Het is een grote uitdaging om mijn netwerk uit te breiden.”

Brugge is ook een hedendaagse, aantrekkelijke stad, het is helemaal geen openluchtmuseum

“Een voorbeeldje? Tijdens de Bach Academie Brugge vertonen wij de stille film Lebenslicht van Clarra Pons, waarbij het Collegium Vocale Gent live muziek van Bach speelt. Op die manier maak je deze 18de eeuwse componist ook relevant voor een publiek uit de 21ste eeuw.”

“Aan de filmvertoning is een benefiet gekoppeld: wie een ticket koopt, sponsort ook de Koninklijke Villa in Oostende. In dit zorghotel kunnen patiënten met hun familie revalideren. Zo vervult het Concertgebouw ook een maatschappelijke rol en kunnen we een veel breder verhaal vertellen.”

Je hebt al in Leuven, Gent, Blankenberge en Brugge gewoond, maar je bent recent verhuisd naar De Haan. Vergelijk eens die steden?

“Het was en is een moeilijke keuze tussen mijn favorieten Brugge en De Haan. Ik heb heel graag in Brugge gewoond, maar mijn partner Matisse Poncelet is een verwoed zeiler. Zijn boot ligt in Oostende én hij werkt als zeilenmaker voor de familie Wittewrongel in Blankenberge.”

“De zee trekt ook mij enorm aan, al lig ik in de zomer zelden te bakken op het strand. Ik herinner mij nog levendig uit mijn studentenjaren, toen ik na een weekje kot in Leuven in het station van Blankenberge arriveerde, die zilte zeelucht die ik telkens opsnoof. Dat deed mij elke vrijdagavond iets.”

“Brugge wekt natuurlijk ook mooie gevoelens op. Deze stad voelt altijd een beetje als op reis zijn aan. In Brugge flaneren is altijd genieten. De max is als je ‘s morgens vroeg langs de reitjes slentert en er weinig volk op straat is. Je hoort op zo’n moment alleen je eigen voetstappen en waant je in het decor van een film. Daarnaast is Brugge natuurlijk ook een hedendaagse aantrekkelijke stad, geen openluchtmuseum, met een aantrekkelijk cultureel aanbod. Kortom: ik voel mij echt verwend dat ik in Brugge kan en mag werken, winkelen, cultuur beleven en flaneren.”