Griet Demyttenaere: Wie ongelukkig wordt van het alleen zijn, moet maar buiten komen”

Zon op zondag, dat doet iets met de mensen. Dan komen ze komen buiten. Om vitamine D aan te maken of gewoon omdat het zalig zitten is op een bankje langs de verlaagde Leieboorden. Op een van die bankjes is Griet Demyttenaere druk bezig notities aan het nemen. Zo’n bank nodigt bijna uit tot een gesprek. Ik zit nog geen twee minuten naast Griet of ik weet al dat ze op een appartement in de buurt woont. “Ik heb er wel een terrasje, maar hier zo zitten rondkijken naar de omgeving en naar de mensen, kan best inspirerend werken”, zegt ze. “En voor je het weet knoop je een gesprek aan met iemand.” Precies.

Wat ze doet? Dat is altijd de eerste vraag. “Ik ben een vergadering aan het voorbereiden van het Bellegems jeugdtoneel”, zegt ze. “Op 4 en 5 oktober is er de jaarlijkse voorstelling en zorgen we ook voor eten. En de taken moeten verdeeld worden. Morgen zitten we daarover samen en ik was de vergadering aan het voorbereiden. Dat kan je evengoed in het zonnetje doen als binnen.”

Winkels inrichten

Een antwoord dat je niet meteen verwacht als je iemand vraagt wat ze doet. “O, ik dacht dat je wou weten wat ik nu aan het doen was? Beroepsmatig, bedoel je? Ik ben interieurdecorateur”, vertelt ze. En ze vertelt hoe ze winkels inricht voor een bedrijf uit Doornik. “Eigenlijk vragen winkels ons om hun interieur aan te kleden voor de verschillende seizoenen. In eigen streek maar ook in Noord-Frankijk en een deeltje van Nederland. Elke dag ben ik ergens elders aan de slag. En dat is wel leuk. Iedere dag biedt een nieuwe uitdaging.”

Griet heeft op school de richting decor- en standenbouwer gevolgd. Maar ze laat verstaan dat haar creativiteit meer een kwestie van aanleg is van opleiding. “Je moet dat een beetje in jou hebben hé. Als je de feeling hebt, dan maakt het niet uit welke opleiding je hebt gevolgd. Je moet kleuren kunnen combineren hé.” Maar ze kan meer. Blijkt dat ze na de werkuren kostuums ontwerpt voor het jeugdtoneel in Bellegem. “Ik ben daar toevallig bij terechtgekomen via een buurjongen die wist dat ik graag kostuums ontwerp. Ik hou me graag creatief bezig. Plus, ook de appreciatie van de jeugd is altijd fijn. En je leert nieuwe mensen kennen.”

Single

Griet is geboren in Kortrijk, opgegroeid in Moorsele en woont sinds enige tijd in de stad. “Goh, waarom ben ik naar Kortrijk gekomen? Ja, een stad is altijd een beetje verlokkelijk, nietwaar? Lange tijd was Gent mijn favoriete stad. Ooit wou ik daar wonen. Maar Kortrijk is met de jaren zo veranderd. Het is hier echt mooi. Het is een hippe stad geworden. Met een enorme dynamiek ook. Alsmaar meer jonge mensen komen terug naar hier. Deze plek vind ik heerlijk, de nieuwe Leieboorden, en er is hier altijd wat te beleven. Alleszins meer dan in een dorp als Moorsele. Dat is ook geëvolueerd, en net als in Wevelgem en Gullegem is er ook veel jong volk dat van alles in beweging brengt, maar het blijft een dorp. Hier kom je buiten en je komt altijd wel iets of iemand tegen.”

Blijkt dat Griet alleen is. “Dat klinkt erger dan het is”, benadrukt Griet met een ongemakkelijk lachje. “Nee, ik ben niet bewust alleen, dat niet, maar laten we zeggen dat ik blijkbaar nog niet de juiste persoon ben tegengekomen.” Ze voelt zich in ieder geval niet gehinderd door haar single-status. “Nee, absoluut niet. Als ik zie dat het een mooie dag wordt, dan neem ik wel vaker mijn plooifiets, stop die in de wagen en ik rij ergens naartoe waar ik een ritje kan doen. Kom ik op een leuk plekje terecht, dan stap ik zonder gêne een restaurant binnen en eet daar iets in mijn eentje. Ik vind dat niet erg. Kijk, ik moest deze week voor mijn werk in Nice zijn, in het zuiden van Frankrijk en ik geraakte daar in gesprek met mensen van Ierland. In geen tijd waren die aan het zeggen: ‘Je moet echt eens naar Ierland komen.’ Was ik daar in gezelschap geweest, hadden we wellicht geen woord met elkaar gewisseld. Natuurlijk, soms is het leuker om bepaalde zaken in koppel te doen. Maar om nu te zeggen dat je ongelukkig moet zijn als je niet in koppel bent, neen, dat niet. Ik ben een gelukkig iemand. En wie ongelukkig wordt van het alleen zijn, die moet maar de deur uitkomen, spreken met mensen.”

Gedeelde smart

“Er zijn zoveel zaken waarmee een mens zijn gedachten kan verzetten. Ik heb genoeg te doen. Ik ga eens naar het theater, of ik pik een filmpje mee, of ik ga iets drinken met vrienden. Of zoals nu, ik zet me op een bankje in de stad, wat te werken, en voor ik het weet zit ik te praten met een medemens. Weet je, op de ene of andere manier is iedereen alleen. En even goed is niemand alleen. Kijk hoeveel mensen hier zitten. Je kunt met iedereen een gesprekje aanknopen. Ongelukkig word je als je je thuis opsluit in je kamertje en niets onderneemt. Uiteindelijk kan iedereen zich wentelen in zelfbeklag. Dat zou ik ook kunnen: ik ben al redelijk lang alleen en ik heb dit jaar in januari mijn pa verloren. Maar als je de dingen zo gaat bekijken, dan help je jezelf niet verder. Nee, ik kom buiten en ik spreek met mensen. Gedeelde smart is verlichte pijn. Je hebt zoveel mensen die denken dat ze er alleen voorstaan, maar dat is niet zo hé. Ik heb dat genoeg gezien toen mijn pa overleed. Ik ben er echt van geschrokken hoeveel mensen hun steun betuigden: Wat? Heb ik zoveel vrienden? Heb ik zoveel goeie collega’s? Ik wist dat ik goeie collega’s en goeie vrienden had, maar toch stond ik er versteld van. Zulke dingen geven je energie, extra moed.”

B&B in het zuiden

Als Griet vooruitkijkt, dan kan ze zich best verzoenen met de job die ze nu heeft. “Ja, ik doe dat graag. Het is elke dag iets anders. Het is iedere dag creatief bezig zijn. En we zien wel wat er op ons pad komt. Je weet dat nooit in het leven.” Al is ze redelijk trouw. In oktober is het 19 jaar dat ze voor dezelfde werkgever aan de slag is. “19 jaar”, zucht ze. “Dat wil zeggen dat we ouder worden. Ja, dit jaar ben ik 40. Zolang bij dezelfde firma, het wil ook zeggen dat ik van mijn werk hou.” Maar hoe standvastig ze ook is, toch laat Griet enkele deuren open. “Goh, ik heb altijd gezegd: ik zou wel naar het zuiden van Frankrijk of naar Spanje willen verhuizen. Om een B&B uit te baten bijvoorbeeld. Ik ga niet zeggen dat ik geen heimwee zou hebben, maar ik zou dat wel nog doen. Ik zou wel nog verhuizen, ja. Niet halsoverkop. Als ik een beslissing moet nemen, is het wel dat het doordacht zal zijn. Ik ben niet impulsief. Daar ben ik misschien een beetje ouderwets in.”

Maar als ze echt mag dromen, dan ziet ze nog liever een carrière in het theater. “Mocht ik echt kunnen kiezen, ik ontwikkelde aan de lopende band totaalconcepten, grote producties, grote spektakels waarbij ik niet alleen met de kostuums bezig zou zijn, maar gewoon met het geheel. Regie en/of productie. Totaalspektakels, maar totaal iets anders.” Je ziet dat ze het in haar gedachten al kan zien. Haar ogen flikkeren ervan. “Ja, dat hoeft niet per se in een zaal plaats te vinden. En het mag ook met een reizend gezelschap zijn, maar ik zie het groots en kleurig. Ja.” Ze lacht en zwaait het idee dat ze nog maar net lanceerde weer weg met haar hand. Een mens mag dromen. Zo zijn al vele sprookjes waar geworden.