Van het ziekenhuis als verpleegkundige naar de praktijk als huisarts: Carine studeert op haar 52 af als huisdokter

Ze startte haar carrière als verpleegkundige in Kortrijk en bleef studeren. Op haar 52ste behaalde Carine Vanneste uit Rekkem nu uiteindelijk haar diploma Geneeskunde en is ze gestart met een eigen praktijk. Eigenlijk per toeval, omdat ze haar zonen wiskundebijles wou geven.

Ze was destijds als studente eigenlijk bezig aan een opleiding tot handelsingenieur. Maar het bleek niets voor haar. Met haar neus in de nutteloze boeken staarde ze vanuit haar peda in Leuven naar het Sint-Pietersziekenhuis. De vrouwen in ’t wit die zelfs om 10 uur ’s avonds nog in de weer zijn: dát is tenminste nuttig werk. “Je zal veel moeten werken”, waarschuwen mama, die boekhoudster is, en papa, die timmert als beroep. Zij weten wat hard werken is.

Carine Vanneste schrok er niet voor terug. Ze werd verpleegkundige in het ziekenhuis van Kortrijk. Met overgave. Maar hoe graag ze de job ook deed, er ontstond toch een zeker ongenoegen. “Ik wilde altijd dicht bij de patiënt staan”, vertelt ze. “De noden begrijpen doe je door te babbelen. Slecht nieuws vertellen? Met een pot koffie gaat dat makkelijker.”

Maar daar was vaak geen tijd voor. Geremd in wat ze graag wilde, besloot ze de ene na de andere opleiding te volgen. “Waarop ik ging vlinderen in het ziekenhuis – van gynaecologie tot cardio tot neuro en radiologie. Tot ik ietwat impulsief solliciteerde voor de job van hoofdverpleegkundige en daar 8 jaar zou zitten. Ik bleef wel altijd bijleren en volgde ook nog een master management en beleid.”

Eigen praktijk

Carine vertelt haar verhaal in haar huisartsenpraktijk in Rekkem. Iets wat ze ook toen nog niet had durven dromen. Het was ook nooit een droom. “Mijn twee zonen volgden bijles wiskunde, maar ik wilde hen zelf begeleiden”, zegt ze. “Ik kocht daarom een Wiskunde voor Dummies. In de humaniora begreep ik het zelf niet goed, maar nu bleek het plots logisch. Scheikunde volgde. Toen ik zag welke leerstof je moest kennen voor het toegangsexamen geneeskunde, dacht ik wel dat ik dat aan zou kunnen.”

Ze deed mee, en slaagde. Dus diende ze haar ontslag in – “ze dachten wellicht dat ik manisch was” – en vatte in 2011 haar studies Geneeskunde aan. Terug op de schoolbanken op haar veertigste. “De studenten hadden de leeftijd van mijn kinderen. In het begin wou niemand naast die strever op de eerste rij zitten en ook de lesgevers voelden zich wat ongemakkelijk. Maar uiteindelijk liep dat wel los. Uitgaan, dat had ik wel al gehad, maar eens een hamburger mee gaan eten deed ik wel. Eigenlijk voel ik me nog altijd 18.”

De leerstof zelf ging haar gemakkelijk af. “De meeste stress had ik voor al het digitale. Bij de leerstof zelf had ik wellicht wel een stapje voor omdat ik veel in de praktijk had gezien. Het was vooral mijn geheugen dat mij op mijn leeftijd in de steek liet. Twintig aminozuren uit het hoofd leren, op zulke zaken vloekte ik. Ik maakte dan kaartjes die ik studeerde tijdens de afwas of wanneer ik mijn bechamelsaus aan het draaien was.”

Attitude

Dag na dag ’s morgens vroeg op de trein richting Leuven en ’s avonds weer terug en intussen ook nog het huishouden doen. Niet evident. “Straffe koffie en discipline hebben me erdoor geholpen. Er was één moment waarop ik dacht aan opgeven. Toen belde ik mijn moeder en zij heeft mij mentaal naar dat gevreesde mondelinge examen geloodst.”

Een carrière als huisarts wenkte, maar toch twijfelde ze. “Ik dacht dat ik te gevoelig zou zijn om palliatieve patiënten bij te staan. Te dicht bij het lijden, dat leek niks voor mij. Maar uiteindelijk heb ik ingezien hoe mooi dat kan zijn. Je staat zo dicht bij de mensen en ze geven je zoveel.”

En zo zijn we weer bij dat koffietje en het goed gesprek. In haar praktijk waar ze sinds kort mensen ontvangt kan ze doen wat ze altijd al wilde doen. En dan nog in haar Paradijs, een gehucht in de grensgemeente Rekkem. “Een zegen dat ik dat hier kan doen, een eer zelfs. Op die manier vorm ik het zorgsegment in deze kleine samenleving en kan ik mee helpen de gezondheid op peil te houden.”

Dat ze dat op haar 52ste doet is des te opmerkelijker. Maar de levenservaring helpt haar. En haar verhaal kan misschien ook anderen helpen. “Ik zou wel een rolmodel willen zijn voor mensen die twijfelen om aan dat toelatingsexamen te beginnen. Het gaat niet enkel om kennis, ook om attitude. Het is soms jammer dat mensen die drempel niet durven overschrijden.”