Lindsey (44) is terminaal en wil haar verjaardag nog eens vieren in haar sporthalcafetaria: “Ik heb mijn begrafenis al geregeld”
Lindsey Debusschere wil met haar klanten haar 45ste verjaardag vieren. Twee maanden te vroeg, want ze vreest haar verjaardag niet meer te halen. “Ik ben in mijn palliatieve fase beland. De begrafenis heb ik zelf al geregeld. Die zal in privésfeer plaats vinden, maar ik wil nog eens afscheid nemen van alle klanten van sporthalcafetaria Steuren Ambacht.”
Haast dag op dag zes jaar na haar eerste operatie plaatste Lindsey Debusschere een uitnodiging op Facebook. Eentje die getuigt van veel moed. “De dokters gaven me nog zes maanden, daarvan is de helft al verstreken”, klinkt het. Wij mochten bij het gezin langsgaan in de Sneppestraat in Lendelede. Lindsey had er een slechte nacht op zitten. “De kanker heeft zich ook al volledig op mijn longen gezet, ik krijg nu zuurstof toegediend. Maar ik voel dat het achteruitgaat.”
Lindsey, die ook nog twee zussen heeft, deelt met haar gezin echtgenoot David D’Heygere en dochters Romy (19) en Nina (18) een kangoeroewoning met haar ouders. “Ook zij hebben het natuurlijk moeilijk. Een kind verliezen…”
Eierstokkanker
Toen ruim zes jaar geleden de diagnose van uitgezaaide eierstokkanker werd gesteld, wist Lindsey dat genezing niet meer mogelijk was. “We zaten al in fase 4, volledig herstellen was niet aan de orde.”
De Lendeleedse had nog bij de havenpolitie in Antwerpen gewerkt, maar in de zomer van 2017 nam ze de sporthalcafetaria Steuren Ambacht over. “En in 2020 hebben we ook de uitbating van de sporthal in Spiere-Helkijn daar bij genomen. David is ook in de zaak komen werken, ondertussen werkt Romy al voltijds in Lendelede en helpt Nina, die nog studeert, in de weekends. Ook al omdat ik niet veel meer kan doen. Ik heb alle mogelijke chemo en therapieën ondergaan en die sloegen de eerste jaren ook goed aan. Daarom heb ik ook nog heel wat jaren mijn zaak kunnen runnen. Maar afgelopen zomer is het beginnen slechter te gaan. Het is begonnen met een darm-obstructie, de chemo sloeg niet meer aan…. en het ging vanaf toen verder bergaf. Sinds enkele dagen kan ik ook niet meer wandelen, ik moet me in een rolstoel verplaatsen.”
“Mijn man en dochters: het zijn alle drie geen babbelaars”
Zoals ze ook als een moederkloek voor haar zaak zorgde, wil ze nu ook alles geregeld hebben voor haar gezin eens ze er niet meer is. “Ik weet dat het al moeilijk genoeg zal zijn eens ik sterf. Daarom zijn we zelf, de kinderen waren ook mee, naar de begrafenisondernemer geweest. Ik heb er zelf de teksten, muziek en foto’s gekozen. We hebben ook besloten de dienst privé te houden, voor familie en de dichtste vrienden. Want de aula zou veel te klein zijn door al dat volk dat we kennen. Daarom heb ik besloten om mijn verjaardag nog eens te vieren met al mijn klanten, kennissen en vrienden van vroeger en nu. Dat doen we op zondag 2 februari, op 31 maart zou ik 45 jaar worden. Maar ik weet niet of ik dat nog haal. Ik heb een oproep op Facebook geplaatst, sommigen zullen misschien zeggen dat ik zot ben, anderen zullen het chique vinden. Maar het is iets wat ik nog wilde doen..”
Voor sommigen te hard
Iedereen die Lindsey gekend heeft is welkom op zondag 2 februari in sporthal Steuren Ambacht tussen 11 en 14 uur, er worden soep en pistolets geserveerd. “Ik heb al enorm veel reacties, ook van jeugdvriendinnen bijvoorbeeld. Sommigen zien het niet zitten om te komen, omdat het te hard is. Dat begrijp ik, maar de mensen die er voor open staan en me nog eens willen zien, zijn dus zeker welkom.”
Lindsey vertelt het in bijzijn van echtgenoot David en dochter Romy. “Mijn gezin? Het zijn alle drie geen babbelaars. Ik heb al gezegd: als ze iets willen vragen, gelijk wat, dat ze het nu moeten doen. Het zal misschien later nog naar boven komen. Maar ze zullen zich sterk moeten houden, ze zullen de zaak verder moeten zetten. Met alle evenementen die we jaarlijks organiseren. Maar ik ben honderd procent zeker dat ze dat goed gaan doen. Romy is natuurlijk nog jong, maar ik hoop dat de mensen haar ook wat tijd en kansen geven.”
“Ik ben dankbaar dat ik nog zes jaar heb mogen leven”
Lindsey is ondanks alles ook dankbaar. “Ik heb nog zes jaar mogen leven. Ik moet te vroeg gaan, dat weet ik. Maar we hebben in die zes jaar wel nog van alles kunnen doen, zo zijn we ook vaak op reis geweest naar ons favoriete vakantieland Kroatië.”
Lindsey heeft ook alles op orde gebracht voor wanneer het einde nabij is. “Ik wil niet aan een machine liggen. Ik ben dankbaar voor de goede zorgen die ik kreeg in Kortrijk en Leuven, maar als mijn tijd daar is wil ik een waardig afscheid. Maar we zullen natuurlijk moeten afwachten hoe dat allemaal verloopt.”
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier