Ingelmunstenaar Daimy Vermeersch is bekend als de jongeman die op zondag 15 augustus een poging ondernam om 100 km blootvoets te stappen op het gemeentelijk sportstadion. Wat velen niet weten is dat Daimy al enkele jaren last heeft van emetofobie of overgeefangst. Sinds hij naar een psycholoog gaat en zijn levensstijl veranderde, verbeterde zijn gezondheidstoestand.
Daimy (22) is de zoon van Christophe en Valerie Vermeersch-Soenens uit de Molenhoek, een zijstraat van de Nijverheidsstraat. Hij is de broer van Guillaume (19) en werkt bij Sportoase in Roeselare. In zijn vrije tijd houdt hij van lopen, wandelen, genieten van de natuur, fotografie en video. Hij is al vier jaar samen met Annabel Barbier.
Opgeblazen gevoel
“Tien jaar geleden maakte ik wel eens mee dat ik plots moest braken, maar sinds 2018 had ik daar heel veel last van”, vertelt Daimy. “In 2018 begon ik te fitnessen. Ik deed dat op een ongezonde manier en propte me vol met ongezond eten. Ik trok naar de Colruyt, kocht een zak chocoladekoeken en at die meteen op, kwestie van toch in gewicht toe te nemen. ’s Avonds zat ik dan thuis met een opgeblazen gevoel in de maag. En neen, ik slikte geen pillen om in de fitness beter te presteren. Enkel mijn eetpatroon was niet goed.”
“Ik moest dus wel eens braken, maar het aantal keren nam fors toe. In 2019 werd ik ook geconfronteerd met roaccutane, zware acne en daarvoor nam ik medicatie. Ook dat was niet goed voor mijn immuunsysteem. Dat braken keerde regelmatig terug, waardoor ik op een bepaald moment als het ware begon af te tellen wanneer ik het opnieuw zou krijgen. Ik begon mij er te veel op te focussen, zodat het niet meer uit mijn hoofd verdween.”
Meditatie
Daimy bleef naar iedereen glimlachen, maar innerlijk voelde hij zich niet goed in zijn vel. “Mijn ouders begrepen het niet, mijn vriendin wel. Eind 2019/begin 2020 maakte ik een piek mee. Mijn overgeefangst beheerste mijn dagelijkse leven. Ik kreeg ook meerdere paniekaanvallen per dag. Ik wilde mij afsluiten van de mensen.”
“Op kerstavond zat ik bij familie, maar mijn hoofd werkte niet meer mee. Ik kon die avond niet genieten, terwijl ik bij het gezelschap toch moest blijven lachen. Persoonlijk vond ik dat dit zo niet verder kon. Ik zat met een angststoornis, omdat ik er voortdurend bleef aan denken. Van zodra ik iets in mijn buik voelde, kreeg ik al een paniekaanval.”
“In het voorjaar van 2020 nam ik – op aanraden van mijn moeder contact op met een psycholoog, omdat het voor mezelf niet meer leefbaar was met al die paniekaanvallen. Intussen wist ik al dat ik last had van emetofobie of overgeefangst. Ik ging meermaals praten met de psycholoog en dat hielp. Ik kreeg tips om alles onder controle te houden.”
Het duurde lang tot ik besefte dat het tussen mijn oren zat en dat er niets mis was met mijn lichaam
“Ik begon ook te mediteren. Geen yoga, enkel ademhalingsoefeningen. Iedere keer dat ik een paniekaanval begon te krijgen, dacht ik aan mijn gesprekken met de psycholoog en dat hielp. Ik was heel blij dat ik mijn zorgen met iemand kon delen”, glimlacht Daimy, die beseft dat hij in een vicieuze cirkel zat en daaruit moest geraken.
“Het duurde lang vooraleer ik besefte dat het in mijn hoofd zat, dat het tussen mijn oren zat en dat er niets mis was met mijn lichaam. Op het gebied van gezondheid ben ik wel een piekeraar. Voel ik iets in mijn lichaam, dan denk ik al dat ik kanker heb. Ook mijn mama had al last van paniekaanvallen. ’t Zit dus in de familie. We denken er zelfs aan om een boek te schrijven, want we zijn er zeker van dat er nog heel wat mensen dit herkennen.”
Geen alcohol
Het is nu al geleden van juni 2020 dat Daimy veel problemen ondervond met zijn gezondheid. De paniekaanvallen zijn verdwenen of komen maar heel sporadisch meer terug. “Veel mensen ervaren eens ziek zijn als normaal, maar voor mezelf woog dat enorm zwaar door. Natuurlijk denk ik er nog aan en soms denk ik wel eens dat ik weer zal moeten braken, maar gelukkig kan ik het nu onder controle houden.”
“Ik ben ook anders gaan leven. Ik drink nog altijd geen alcohol, enkel water. Ik kan ook heel erg genieten van de natuur. Soms rij ik alleen naar de Ardennen om daar gewoon tot rust te komen in de prachtige natuur. Ik focus mij ook op andere zaken, zoals mijn poging om 100 km blootvoets te stappen tijdens de Dodentocht in Bornem, die door corona werd veranderd naar 100 km stappen op het gemeentelijk sportstadion.”
Ultrarun
“Ik moest stoppen na 83 km, maar ben blij dat ik zoiets heb gedaan. Die voorbereidingen, die kick nadien, zorgden ervoor dat ik niet veel aan andere dingen kon denken. Ik had een nieuw doel in mijn leven, waardoor ik niet zo vaak dacht aan emetofobie of mijn overgeefangst.”
“Of ik in 2022 opnieuw blootvoets stap? Ik weet het niet. Nu ben ik vooral aan het lopen met schoenen aan”, lacht Daimy. “Ik zou wel eens aan een ultrarun willen deelnemen. Zo’n 100 km lopen is wel extreem. Ik weet dat deelnemers soms van uitputting moeten braken. Of ik het zover laat komen? Ik denk het niet, ik maakte dat al genoeg mee. Ik voel mij nu goed en wil mijn gezondheid niet op het spel zetten.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
