Een geboorte op een schrikkeldag was geen thema bij Jonas en Elodie. “Hij is gezond, da’s het belangrijkste”, zegt het jonge koppel opgelucht. Een jaar eerder zagen ze hun eerste baby’tje sterven in hun armen.
Clément Marcel Deraedt zag op 29 februari om 10.30 uur het levenslicht in het Ieperse Jan Yperman Ziekenhuis. Ouders Jonas Deraedt (23) en Elodie Gombert (21) uit Zonnebeke kozen bewust voor een tweede naam.
“We noemden hem naar Marcel, als eerbetoon”, vertelt het koppel donderdagnamiddag openhartig met Clément op de arm. “Marcel is ons eerste baby’tje. Hij was slechts een hand groot toen hij vorig jaar plots ter wereld kwam na een te korte zwangerschap. Zijn schedeltje bleek niet te zijn dichtgegroeid. Er kon geen hulp meer baten. We konden nog een uurtje samen doorbrengen: af en toe zagen we zijn handjes en voetjes bewegen en dan is hij gestorven in onze armen.”
Grote angst
Tijdens de tweede zwangerschap, die vijf maanden later volgde, wachtte het koppel bang af. “Hoewel het ziekenhuis ons probeerde gerust te stellen, liepen we negen maanden rond met grote angst. Clément zat altijd goed op schema met zijn gewicht en lengte. We hoefden ons geen zorgen te maken, maar dat is gemakkelijk gezegd. We wilden niet dat dit opnieuw zou gebeuren. Wanneer hij zou geboren worden maakte ons niets uit, als hij maar gezond zou zijn. De bevalling zelf verliep vlot, maar ik had wel veel pijn. Toen we Clément voor het eerst in het echt zagen, voelden we ons erg opgelucht.”
Vreemde dag
Clément is een flinke knaap van 3,330 kilogram en 50,5 centimeter. “Hij was uitgerekend op 24 februari. We gingen vijf dagen overtijd, maar de bevalling verliep natuurlijk. De familie is natuurlijk ook heel blij en hoopvol, ze konden niet meer wachten. Niemand stond echt stil bij de datum. Intussen beseffen we wel dat vandaag een beetje een rare dag is. We zullen zijn verjaardag op 28 februari moeten vieren en op schrikkeldagen vieren we misschien wel twee keer z’n verjaardag.”
Bezoek aan grote broer
Marcel wordt nooit vergeten. “Vandaar de tweede naam van Clément, al is het een leegte die we nooit zullen kunnen vullen. Elke zondag gaan we Marcel bezoeken op de begraafplaats van Zonnebeke. Hij ligt in een graf voor drie, want later worden we bij hem begraven. Nu blijven we nog drie nachten in het ziekenhuis en zondag mogen we normaal naar huis. Dan nemen we hem voor het eerst mee naar z’n broertje.” (TP)
Schrikkeljaar
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
