Jarenlang trok de woensdag overleden oud-burgemeester van Brugge Patrick Moenaert, samen met zijn chauffeur Eddy, er tijdens de weekends op uit om jubilarissen te feliciteren. Vorig jaar mocht hij in restaurant Ober in Sint-Michiels het glas heffen op zijn eigen gouden jubileum met zijn echtgenote Marianne Jacobs. “Van twee grote beslissingen in mijn leven heb ik nooit spijt gekregen: met Marianne trouwen en in de politiek gaan.”
“Op jubilea vertelde ik vaak hetzelfde mopje: dat ik een korte en een lange speech had voorbereid en de mensen mochten kiezen welke ik zou brengen… Tot er een grapjas zei dat hij beide redevoeringen wou horen”, laxcht de Brugsze ereburgemeester Patrick Moenaert. “Ik besloot ook steevast: laat ons een glaasje drinken op de gezondheid én op de kosten van de jubilarissen…”
Gemiste kans
“Vorig weekend moest ik tijdens ons gouden jubileumfeestje, enkel met onze familie en mijn jeugdvriend Bill, potverdorie ons eigen liefdesleven uit de doeken doen”, vervolgt Patrick Moenaert. “Ik had geen politici gevraagd op ons jubileum. In de politiek maak je zelden echte vrienden…”
In de politiek maak je zelden echte vrienden
“Jean-Pierre Vanden Berghe hoor ik af en toe, Yves Roose is een van de weinigen met wie ik nog een hartelijk contact heb. Samen hebben wij Brugge op cultureel vlak de 21ste eeuw binnengeloodst, met Brugge 2002, het Concertgebouw, Klinkers en Kookeet. En wat zie ik nu: 20 jaar Europese culturele hoofdstad werd niet uitbundig gevierd. Een gemiste kans. Al onze realisaties worden opgedoekt. Brugge mag echt een tandje bijzetten, vooral op cultureel vlak.”
Thé dansant
Patrick Moenaert en Marianne Jacobs leerden elkaar kennen op een thé dansant in het Zeepreventorium in De Haan in 1971. “Als laatstejaarsstudent pol & soc in Leuven was ik toen preses van studentenvereniging Moeder Oudenburgse. Op die thé dansant hebben we voor het eerst met elkaar gedanst”, herinnert ereburgemeester Patrick Moenaert (74) zich nog levendig.
Echtgenote Marianne Jacobs (74) vult aan: “Hij heeft wel een beetje moeite moeten doen, want ik laat mij niet snel verleiden.”
Taunus
Patrick: “Enkele weken daarna trok ik mijn stoute schoenen aan. Ik leende de Taunus van mijn pa en reed vanuit Oudenburg naar de Carmersstraat in Brugge. Ik wou Marianne meevragen naar de Markt, om er samen iets te drinken. Van pure nervositeit liet ik tijdens de eerste kennismaking met Mariannes ouders een uur lang de motor van mijn niet-afgesloten auto draaien. Vandaag zou die auto wellicht al lang verdwenen zijn…” (lacht)
Voor ik huwde moest ik zes maanden mijn loon aan mijn ouders afstaan, want mijn kotleven in Leuven had veel geld gekost
“Bij ons thuis in Oudenburg sloot ik mij af en toe samen met Marianne op in de donkere kamer. Mijn vader was ambtenaar bij het ministerie van Openbare Werken en in bijberoep Oudenburgs correspondent voor een handvol kranten. Marianne en ik mochten zijn foto’s ontwikkelen, terwijl hij zijn teksten schreef… “
Vrijdag de dertiende
“Vooraleer te trouwen, moest ik nog mijn legerdienst vervullen en nadien zes maanden mijn loon als bestuurssecretaris aan mijn ouders afstaan. Want mijn universitaire studies hadden veel geld gekost, mijn boer Herbert en ik zaten samen op kot in Leuven.”
Marianne en Patrick huwden twee jaar na hun eerste ontmoeting, op 13 juli 1973 in Gistel. Vrijdag de dertiende! “Het was de enige datum die nog vrij was. Veel jonge koppels durfden niet te trouwen op die dag. (haalt zijn huwelijksfoto’s en de menukaart boven) Kijk, op het menu stond tomatenvelouté en tournados à l’archiduc.”
Buurman Raymond
Na hun huwelijk verhuisde het koppel naar Brugge. Marianne: “Ook al werkte ik in Oostende als boekhouder bij het West-Vlaams Beroepskrediet, ik stond erop dat we in Brugge zouden wonen. Ik ben een echte Brugse, van de wijk Sint-Anna, waar mijn moeder Irène een groentewinkel uitbaatte. Papa Adrien was meubelmaker.”
“Eerst huurden Patrick en ik een flat in het Genadedal in Sint-Kruis, later verhuisden we naar de Vooruitgangstraat in Assebroek. De vrijgevochten zanger Raymond van het Groenewoud was er onze buurman. In 1980 hebben we ons huis gebouwd in de Tillegemstraat in Sint-Michiels.”
Geen spijt
In diezelfde periode startte de politieke carrière van Patrick Moenaert: hij werd in 1979 kabinetssecretaris van minister Daniël Coens en werd in 1982 als voorzitter van de CVP-jongeren verkozen tot gemeenteraadslid. In 1988 werd hij OCMW-voorzitter, in 1995 Brugs burgemeester. Een ambt dat hij tot eind december 2012 zou vervullen.
Dat Patrick politicus werd, was geen evidentie voor mij
Marianne: “Dat mijn man voltijds politicus werd, was niet zo evident voor mij. Een carrière in de politiek is altijd onzeker, een mooie loopbaan in de ambtenarij of zelfs bij de federale politie had ook voor het grijpen gelegen…” Patrick antwoordt: “Van twee grote beslissingen in mijn leven heb ik nooit spijt gekregen: met Marianne trouwen en in de politiek gaan. De administratie was mijn ding niet.”
Kleinkinderen
Mijlpalen in hun huwelijksleven waren de geboortes van hun drie dochters: Elly, Fran (+) en Liza. Nu genieten Marianne en Patrick van hun vijf kleinkinderen: Anna, Emma, Victor, Tuur en Daan. Met daarbovenop nog drie toffe pluskleindochters. “Ik heb leren leven met een man die volbloed politicus is”, bekent Marianne.
“De eerste week wacht je met je avondeten tot hij thuiskomt. Maar als hij drie avonden na elkaar pas om 22 uur arriveert en vertelt dat hij al een pakje frieten op Markt verorberde, leer je dat af. Ik zat thuis met drie kinderen, drie jaar na elkaar was ik zwanger.”
Concertgebouw
Patrick lacht: “Maar wij hebben wel het voorbeeld van mijn grootouders niet gevolgd. Zij hadden veertien kinderen, wij zijn gestopt na drie. Burgemeester zijn was een zware job, maar ik deed het graag.”
“Gelukkig zijn Marianne en ik beiden grote muziekfans. We houden van dezelfde groepen, van rock over blues tot klassiek. We zijn alle twee fans van de Catalaanse gambist Jordi Savall. Met Brugge 2002 en het Concertgebouw konden we samen ons hartje ophalen. En enkele weken geleden ben ik nog met mijn dochter Liza naar het Cactusfestival geweest. Ik wou per se Arsenal zien!”
Chemokuur
“De grootste omwenteling in mijn leven was de dag dat Patrick geen politicus meer was, op 1 januari 2013”, bekent Marianne. “Ik was het gewoon om mijn plan te trekken, vanaf dan moest ik plots rekening houden met mijn man! In alles! Ik hou bijvoorbeeld niet van pasta, maar hij is er verlekkerd op. Als compromis maak ik nu wekelijks één pastagerecht. Zelf kan Patrick niet koken. Hij is wel een goede commis, die weet hoe een wijnfles te ontkurken…”
Brugge is nog niet van mij af…
Rest nog de vraag hoe het gesteld is met Patricks gezondheid. “Ik volg een chemokuur en moet zware medicatie nemen. Maar Brugge is nog niet van mij af, hoor”, knipoogt de Brugse ereburgemeester, die in 2004 een nier moest laten verwijderen en bij wie in 2013 een hersentumor vastgesteld werd.
Humor
“Er zijn uitzaaiingen, maar ik ben in goede handen bij mijn dokters. Chapeau voor hen! Neen, ik heb zeker nog geen nood aan hetgeen ik als mijn voornaamste realisatie als OCMW-voorzitter zie: samen met dokter Arsène Mullie heb ik in Brugge palliatieve zorgen opgericht.”
“Onlangs kwam ik in de Delhaize een man van 92 jaar tegen. Ik vroeg hem: hoe doe je dat, zo lang leven? Bluven asemen, antwoordde hij op z’n Brugs! (lacht) Zonder humor red ik het niet”, besluit Patrick Moenaert.
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
