Gewezen Miss België Cilou Annys (28) wil nooit meer weg uit Brugge: “Alleen hier voel ik me thuis”

Als model ziet Cilou Annys een mooi stukje van de wereld, maar Brugge blijft voor haar de stad waar ze telkens weer graag thuiskomt. Geen haar op haar hoofd dat overweegt om elders te gaan wonen. Toch ziet ze als handelaarster met lede ogen aan hoe de binnenstad volgens haar haar ziel verliest.

Cilou Annys noemt zichzelf een geboren en getogen Brugse. “Brugge voelt voor mij gewoon enorm vertrouwd. Ik ken de stad door en door. Al die kleine weggetjes waar iemand die Brugge niet kent zot van wordt, heerlijk… Brugge is klein en groot tegelijk, vind ik.”

Hoe herinner je je jeugd in Brugge?

“Ik heb er mijn hele schooltijd beleefd. Ik fietste altijd naar school. Maar ik weet ook nog dat ik enorm verlegen was en vooral met rust gelaten wilde worden. Een paar vriendinnen en ik, dat volstond. Tijdens de twee laatste jaren bloeide ik meer open, ik genoot toen vooral van de middaguren: door de stad flaneren met mijn vriendinnen, elk met een broodje. Ik deed toen al modellenwerk, wat me ook al verplichtte om uit mijn schulp te komen. Ik begon te beseffen dat er ook een wereld buiten die van mij bestond. (lacht) Ik ging in Gent bedrijfsvertaler-tolk studeren Frans en Spaans, want ik hou wel van talen leren maar dat werd niks. Ik kan niet beweren dat ik een bevlogen student was.”

En even later, in 2010, was je de nieuwe Brugse Miss België.

“Ik zag deelnemen aanvankelijk als louter fun. Maar toen werd ik Miss West-Vlaanderen, kreeg ik een contract onder mijn neus geschoven en besefte ik dat het voor serieus was. Ik besloot er dan maar voluit voor te gaan en campagne te voeren. Ik heb op dat vlak veel steun gekregen van de stad Brugge ik heb ook later altijd het gevoel gehad dat men een Brugse miss daar echt wel kon appreciëren maar vooral ook van Club Brugge. Mijn oom Stefaan Vandaele introduceerde me daar en zorgde ervoor dat ik een match mocht aftrappen; hij liet toen zelfs omroepen in het stadion om op mij te stemmen.”

“Maar ik heb dat jaar bijvoorbeeld ook de laatste seconden van oud naar nieuw mogen aftellen, op het podium op ‘t Zand: al die mensen! Het gaf me het gevoel dat heel Brugge achter mij stond.”

Hoe reageerden de Bruggelingen op jou als miss?

“Negatieve mensen vind je overal natuurlijk, maar over het algemeen reageerden ze goed. Trots zelfs, vond ik. Het was geleden van 1993 met Stéphanie Meire dat er nog eens een Brugse won, en dat leek de mensen wel deugd te doen.”

“De richting die Brugge nu volgt, heeft voor mij veel weg van ‘willen maar niet kunnen'”

“Die vele positieve reacties hebben er ook voor gezorgd dat ik zelf meer zelfvertrouwen kreeg, want daar ontbrak het me aan. Toen ik tijdens de zomer van mijn campagne op Benenwerk de microfoon in mijn handen geduwd kreeg en mezelf moest promoten, durfde ik eerst nauwelijks mijn stem verheffen. Ik zag de mensen kijken: ‘wat zegt die daar nu allemaal?‘. Waarop het opnieuw moest. En luider! Ik heb veel geleerd toen, daar zal ik altijd dankbaar voor blijven.”

Maar eens miss, zag je ook letterlijk dat de wereld groter is dan Brugge?

“Absoluut, tijdens dat jaar als miss voelde het alsof ik overal en nergens was. Het werd verschrikkelijk druk, er bleef amper tijd voor familie, vrienden of al wie me geholpen had om miss te worden. Mijn nieuwe uitvalsbasis dat jaar werd Brussel, maar Brugge loslaten lukte me niet. Soms reed ik ‘s avonds laat toch nog terug naar huis, al was het maar voor even. Ik hou van mijn roots en keer er graag terug, dat ondervond ik dat jaar dubbel en dik.”

“Ik heb de jaren nadien als model veel gereisd, in de hele wereld. Maar ik beschouwde dat steevast als tijdelijk weg uit Brugge. Nooit was er een plek waarvan ik dacht dat ik er wel zou willen blijven wonen. Brugge was en is thuiskomen voor mij.”

Heeft dat met familiebanden te maken of met de stad zelf?

“Ik ben gehecht aan mijn familie en vrienden, maar het ik heb ook het gevoel dat ik hier hoor te zijn. Dat heb ik nergens anders.”

Brugge heeft geen gebreken voor jou?

“Minder leuk vind ik het wegtrekken van lokale handelaars uit het stadscentrum. Alles wat het centrum gezellig en sympathiek maakte, dreigt te verdwijnen. Winkels als die van Noteboom, Meire en Danneels zijn vervangen door grote ketens. Om die stadsvlucht tegen te houden, zou het stadsbestuur meer moeten ondernemen. Ketens als Kiabi en volgens geruchten straks ook Primark, vind ik niet kunnen in een stad als Brugge. Of toch niet zo overheersend als nu het geval is. Ze halen de ziel uit de stad.”

“Brugge is bekend voor haar historische waarde en charme: de reitjes, de prachtige herenhuizen, de koetsen, de zwanen… Daar komen mensen van heinde en ver naar kijken. Ik begrijp dan ook niet goed waarom er dan toch plots ultramoderne gebouwen opduiken. Of neem nu de renovatie van ‘t Zand: dat was allicht nodig, maar moest dan ook meteen die fontein verdwijnen? Dat was een van die plekken die zo typisch Brugge waren… Als men er echt een hedendaagse stad van wil maken, dat men er dan volledig voor gaat en de hele stad moderniseert. De richting die Brugge nu volgt, heeft voor mij veel weg van willen maar niet kunnen. Ik heb het gevoel dat veel mensen hun eigen ding doen, maar een rode draad vind ik er niet in terug.”

Je hebt sinds twee jaar een eigen babywinkel in de rand van Brugge. Was het centrum als winkellocatie destijds een optie?

“Dat wilde ik graag. Maar als je de prijzen van handelspanden in het centrum met die van de rand vergelijkt, is de beslissing snel gemaakt. Zeker als starter leek het ons onhaalbaar om voldoende omzet te draaien om die hoge huurprijzen te kunnen betalen, laat staan er iets aan over te houden.”

“De combinatie van model zijn en de babywinkel runnen is voor mij ideaal”

“Achteraf bekeken was onze keuze voor de rand, langs de Maalse Steenweg, ook de goeie keuze: we merken dat de Bruggelingen daar veel inkopen doen. Klanten geven wel vaker aan dat ze geen zin hebben om voor babyspullen het centrum in te rijden en dure parking te betalen.”

Heb je acht jaar na je misstitel daar nog voordeel van?

“Ik sta er van te kijken hoeveel mensen ook nu nog zeggen dat dat wel degelijk meespeelt. Om nog te zwijgen over het aantal Ciloutjes dat geboren wordt! (lacht) Ik weet dat in 2010 plots veel meer meisjes Cilou genoemd werden. Maar sinds we de winkel openden, komen hier nog altijd veel meisjes met die naam over de vloer voor een fotootje. Ik vind het wel leuk dat dat nog altijd leeft.”

Je blijft ook als model werken?

“Ik doe heel graag modellenwerk: fotoshoots, actes de présence… Ik kom op veel plaatsen, mag meewerken aan toffe projecten: dat wil ik dus nog zo lang mogelijk doen. Er is trouwens ook werk genoeg als model als je ouder wordt. Mediawerk? Ik ben best graag eens te gast in programma’s op televisie of zo, maar zelf presenteren is niks voor mij. Ik heb er wel opleidingen voor gevolgd dictie, presentatietechnieken… en dat vooral omdat anderen zeiden dat ik dat moest doen, maar het lag me niet. Daar steek ik dus geen energie meer in.”

“De combinatie van modellenwerk en de winkel vind ik ideaal, hoewel ook druk. Mijn sociale leven lijdt er momenteel wat onder. En dan wil ik ook nog tijd voor mijn dochtertje uiteraard. Vroeger was ik verschrikkelijk ongeorganiseerd, maar nu moet ik wel plannen. Toch is het leuk, ik leef. Ik had nooit gedacht dat dat ondernemende in me zat. Waaraan ik moet toevoegen dat ik enorm veel leer van mijn vriend Désiré, die vastgoedmakelaar is en thuis is in de ondernemerswereld. Intussen barst de winkel stilaan uit zijn voegen, we overwegen om er iemand bij te nemen en uit te breiden.”

Waar woon je zelf in Brugge?

“We hebben er intussen nogal een geschiedenis op vlak van verhuizen op zitten. Dat heb je met een vastgoedmakelaar. (lacht) Het eerste huis waar we gingen samenwonen, huurden we langs de Damse Vaart. Heel mooi gelegen, maar het kriebelde om iets van onszelf te hebben. Ik zag Loppem wel zitten, want daar woont een groot deel van mijn familie. We huurden er een jaar een woning, om te zien of het ons zou bevallen, maar konden toen onverwacht het huis van een tante van mijn vriend in Sint-Andries kopen. Een heel tof huisje dat we wel volledig moesten vernieuwen. We woonde er vijf maanden toen Désiré op een avond thuiskwam en me voorzichtig vertelde dat hij iets moois gezien had, een hoevetje in Dudzele. Hij liet me beloven om tenminste een kijkje te gaan nemen. Het was compleet overwoekerd en er was zichtbaar veel werk aan, maar het was ook heel charmant. Op een jaar tijd hebben we dus twee complete verbouwingen achter de rug. Maar het huis is een droom. En Dudzele is minder ver van Brugge dan ik dacht.”