Monique Neirinck is nieuwe secretaris van antenneploeg van Sint-Petrus en Paulusparochie: “Dienstbaar zijn, vind ik belangrijk”

Monique Neyrinck: “Aan de leden van de antenneploeg wordt gevraagd om hun antennes uit te steken, om te horen en te voelen wat er reilt en zeilt op de parochie.” (foto SB) © Stefaan Beel
Redactie KW

Bij de antenneploeg van de Sint-Petrus en Paulusparochie is Monique Neirinck de nieuwe secretaris in opvolging van Luc Blomme. Naar aanleiding van die wissel hadden we een aangename babbel met Monique. Een indringend portret van deze geëngageerde dame.

“Ik ben in Kortrijk geboren en verhuisde op jonge leeftijd naar de parochie Christus-Koning in Brugge”, steekt Monique van wal. Ik volgde de lagere school in Brugge. Net toen ik in 1960 naar het middelbaar moest overgaan, kwam zuster Jozefa, een nicht van mijn moeder, die toen als grauwzuster in Wervik verbleef op het idee om daar een humaniora opleiding op te starten.”

“Nieuwe leerlingen waren daarbij heel welkom. Vandaar dat ik op haar vraag naar Wervik vertrok om er als interne de lagere cyclus te volgen. De hogere cyclus maakte ik in het bisschoppelijke lyceum Barnum af. In de Heilige Familie (nu Vives) in Tielt behaalde ik het diploma regentaat wiskunde-fysica-godsdienst.

Ik gaf daarna negen jaar les in Barnum in het eerste, het tweede en het derde middelbaar. Het voelde aan als thuiskomen, want ik had er twee jaar eerder school gelopen. Toen ons eerste kind Toon in 1975 geboren werd ben ik met lesgeven gestopt, er volgden nog drie kinderen: Greet, Katrien en Stijn. Wij woonden ondertussen in Male bij Brugge.”

“Ik werd fulltime huismoeder, wat ik na enige tijd combineerde met vrijwilligerswerk op de parochie. Nadat mijn kinderen allemaal naar school gingen, startte ik met de opvang van kleine kinderen als onthaalmoeder, een mooie en dankbare tijd maar een onzekere job door geen specifiek statuut.”

Parochieassistent

“In 2000 keek ik uit naar een meer zekere job”, vervolgt Monique en de deken van Poperinge Jos Gheysens, die me kende van mijn engagement in mijn parochie van Male, gaf me de tip om de solliciteren voor de nieuwe functie van parochieassistent. Ik kon er buiten alle verwachting beginnen, maar ik moest wel het mooie Brugge verlaten en verhuizen naar het voor mij onbekende Poperinge.”

“Na een inloopperiode heb ik die taak graag en met veel inzet tot aan mijn pensioen uitgeoefend. Eens op eeuwig durende vakantie drong een nieuwe verhuis zich op, ik wou dichter bij een van mijn kinderen wonen, mijn dochter Greet woont in Kachtem en het werd Rumbeke, een nieuwbouwwoning in de Kempenaarstraat (Kazandwijk).”

“Door mijn verhuizing van Poperinge naar Rumbeke was het opnieuw aansluiting zoeken bij de de buurt en de plaatselijke gemeenschap. Ik ben geen huismus en voetje voor voetje kwam ik onder andere door het bijwonen van de liturgische diensten in de kerk met de parochianen van de Sint-Petrus en Paulusparochie in contact.”

Kerit en Mannahuis

“Wijlen Ria Vandenberghe, toentertijd hoofdredactrice van de plaatselijke pagina’s voor Kerk & Leven (parochieblad), heeft me voor een groot stuk op weg gezet en me links en rechts geïntroduceerd. Zo ben ik bij het decanaal armoedeproject De Kerit en het Mannahuis actief en werd ik lid van het team van de Pastorale Eenheid Heilige Vincent, dat de lijnen uitzet op het vlak van de liturgische diensten, mis- en gemeenschapsvieringen, eerste communie- en vormselvieringen en alles wat daar ronddraait”, klinkt het.

“Het team heb ik ondertussen verlaten. In de antenneploeg, vroeger parochieraad genoemd, had secretaris Luc Blomme aangegeven dat hij zijn functie als secretaris wou neerleggen, hij vroeg mij om zijn taak over te nemen. Zo werd ik secretaris van de antenneploeg onder het voorzitterschap van Martine Sinnaeve. Aan de leden van de antenneploeg wordt gevraagd om hun antennes uit te steken, om te horen en te voelen wat er reilt en zeilt op de parochie en dit voor te leggen op onze bijeenkomsten, om waar nodig actie te ondernemen.”

Op de vraag waar ze al die energie haalt om zo betrokken te zijn, zegt Monique zonder aarzelen: “Het zit in mijn genen, ik heb van jongs af aan een boontje gehad voor de parochie en het parochiale leven; dat werd ook gestimuleerd vanuit de jeugdbeweging VKSJ. Diaconie, dienstbaar zijn, draag ik hoog in het vaandel en ik tracht het ook in praktijk te zetten”, besluit Monique.

(AD)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier