Kerstgesprek met Gildas Cambia, priester met Afrikaanse roots in Waregem: “Ik wil het geloof hier stukje terugbrengen”

Kerstmis is in aantocht. ‘We wish you a merry Christmas’ klinkt het in de sfeervol verlichte straten waar mensen van de ene winkel naar de andere hollen. Mag het ook iets meer zijn? Dat vraagt Gildas Cambia zich af, een priester met Afrikaanse roots en medepastoor in Waregem. “Jammer dat God wat verdwenen is uit het leven van veel mensen hier.”

Gildas Cambia (39) woont nu tien jaar in ons land, spreekt voortreffelijk Nederlands en ontvangt ons met de glimlach. Gelovigen kennen hem inmiddels als de priester die in eucharistievieringen wel eens de djembé bovenhaalt om de muziek nog zonniger te laten weerklinken in de kerk. Naar aanleiding van 25 december hebben we een gesprek met de geestelijke over zijn land van oorsprong, zijn missie hier en… Kerstmis.

Zijn het nu drukke dagen voor jou?

“Ja omdat we de vele kerstvieringen in de Waregemse kerken, de woon-zorgcentra en scholen onder weinig geestelijken moeten verdelen. Dat is ook de reden waarom Henk Laridon niet alleen deken is maar ook pastoor in Waregem. Verder krijgen we nog wat hulp van Ghislain Bossuyt, een priester op rust. Maar dat is het. Al hoor je mij niet klagen, want ik doe het graag. Op Kerstmis zelf is er gelukkig ook tijd voor een beetje ontspanning. Dan ga ik iets eten bij een bevriend koppel in Nieuwenhove.”

Tientallen jaren geleden trokken Vlaamse missionarissen richting Afrika, nu gebeurt het omgekeerde. Dat blijft een merkwaardige vaststelling.

“Ja en dat komt toch voor een belangrijk stuk omdat het geloof hier wat verdwenen is uit het dagelijkse leven. Die groeiende onverschilligheid tegenover godsdienst vind ik spijtig. Dat zie ik ook bij jongeren die vaak geen basis van geloof meer hebben. Ik voel me dus ook een missionaris die de liefde van God wil tonen aan de mensen, ongeacht wie ze zijn of hoe ze in het leven staan. Door als priester authentiek tussen de parochianen te leven, hoop ik ook om het geloof een stukje terug te brengen.”

Je hebt muzikaal talent en brengt een scheut Afrikaanse vrolijkheid in jouw vieringen. Is het dat wat eucharistievieringen hier vaak missen?

“Ik ga daar geen uitspraken over doen, maar stel wel vast dat de mensen genieten van de muziek. Ik heb onlangs nog eens met de djembé de vormelingen begeleid terwijl ze een kerklied aan het zingen waren en ze vonden dat enig. Al mag dat ook niet de essentie zijn van de eucharistievieringen. Ik ben hier om de blijde boodschap te verkondigen zoals die te lezen is in de vier evangeliën.”

Je bent geboren en getogen in het West-Afrikaanse Benin. Waarom wilde je in België priester worden?

“Dat moest niet noodzakelijkerwijs hier zijn maar ik wilde wel ergens naar toe waar de paters Augustijnen aan de slag zijn en dat lukte niet in Afrika. Mijn voorliefde voor de Augustijnen ontstond na het lezen van Belijdenissen, het boek van Sint-Augustinus. Dat leerde ik kennen tijdens mijn studies filosofie aan de universiteit van Benin. Zijn levensverhaal spreekt tot de verbeelding. Vooraleer hij zich tot het christendom bekeerde, leidde hij een liederlijk leven, waarna hij altijd als zoekend mens in het leven is blijven staan. De Heilige Augustinus blijft me tot vandaag inspireren. Toen ik tien jaar geleden per toeval in Benin in contact kwam met de pater provinciaal van de Paters Augustijnen in Gent, heb ik niet geaarzeld om in te gaan op de uitnodiging om naar België te komen.”

Benin is een land waar nog veel armoede is. Breng je dat hier wel eens ter sprake in vieringen?

“Dat gebeurt zeker wel eens. In scholen word ik zelfs gevraagd om daarover te komen praten. De kinderen zitten met grote ogen te kijken als ik hen vertel dat hun leeftijdgenoten in Benin het met slechts één maaltijd per dag moeten stellen. Ook hier heb ik in mijn pastoraal leven veel aandacht voor armoede. Al is het hier anders. Eenzaamheid is voor mij ook een vorm van armoede.”

Heb je al eens last gehad van racisme?

“Ik ben daar de voorbije jaren één keer mee geconfronteerd toen ik tijdens mijn priesteropleiding een stage liep in AZ Groeninge in Kortrijk. Een oudere patiënte die een pastor had gevraagd, wilde niet dat ik, een priester in wording met Afrikaanse wortels, bij haar in de kamer zou komen. Dat kwam toch wel hard aan. In Waregem heb ik het nog niet meegemaakt. Ik voel me hier goed opgenomen en aanvaard. Het gebeurt wel eens dat mensen spontaan Engels of Frans praten tegen mij en dan verrast zijn dan ik Nederlands spreek. Maar dat is wel grappig natuurlijk.”

Je woont nu twee jaar in Waregem. Zijn er hier plekjes die je koestert?

“Jazeker. Ik ga graag wandelen in het Park Casier omdat ik daar rust vind. Wekelijks jog ik ook een uurtje in het natuurgebied achter het ziekenhuis. Voorts aarzel ik niet om even mee te sjotten als de jongeren in het park achter mijn huis aan het voetballen zijn.”