Gedetineerde X (46): “Ze sluiten iedereen samen op in de hoop dat het overwaait”

Contact vermijden is moeilijk als je in detentie verblijft. Een 46-jarige gedetineerde vertelt anoniem hoe hij en zijn medegevangenen de coronacrisis beleven. Nog meer tijd op een dag dan anders is hij veroordeeld tot zijn cel van negen vierkante meter.

“Ik ben geen koorknaap. Ik maakte een gigantische fout, een blunder met catastrofale gevolgen en daar betaal ik nu de prijs voor. Ik raakte betrokken in een verkeersongeval met dodelijke afloop en werd veroordeeld tot zeven jaar effectieve gevangenisstraf.”

“Op 4 april 2019 werd ik van de rechtbank rechtstreeks naar de gevangenis van Brugge gebracht. De rechter wilde van mijn dossier een voorbeelddossier maken. Hij wilde aantonen dat de regelgeving van de minister niet verregaand genoeg was en dat de maatschappij het beu was. Ik had niet gedronken en geen drugs gebruikt, toch kreeg ik de maximumstraf en kwam ik terecht in een cel van 9 vierkante meter.”

Niet eerste sanitaire crisis

“De coronacrisis is niet de eerste sanitaire crisis die we hier meemaken. Vorige week werden 24 gedetineerden in quarantaine gezet wegens een schurftplaag. Nu krijgen we te maken met de coronacrisis en eenmaal die afgelopen is, zou het me absoluut niet verbazen dat we wel iets nieuws zullen mogen verwerken.”

“Als je als sardienen in een blik op elkaar gepakt zit, hoe wil je dan in godsnaam dat ziektes niet gaan circuleren?”

“Uiteindelijk hoeft het ook niet te verbazen dat de gedetineerden uiterst vatbaar zijn voor allerlei ziektes en infecties. Brugge biedt, in theorie, plaats aan iets meer dan 600 gevangenen, verspreid over zowel mannen als vrouwen. In realiteit zitten er bijna 900 opgesloten. Als je als sardienen in een blik op elkaar gepakt zit, hoe wil je dan in godsnaam dat ziektes niet gaan circuleren? Ze lieten iedereen maar begaan en plots heb je meer dan 20 gevangenen met schurft. Echt geen verrassing.”

“Brugge is, voor zover ik weet, de enige gevangenis met een volwaardige ziekenafdeling. Het idee was dan ook erg eenvoudig: alle gevangenen, uit het gehele land, die symptomen vertonen worden naar hier gebracht en dit bovenop de overbevolking.”

“Van echte maatregelen kun je niet spreken, zeeppompjes zijn er bijvoorbeeld niet. Cipiers moeten zelf samenhokken in uiterst krappe omstandigheden en per dag lopen er hier honderden voorbij. De enige, echte maatregel die ze kunnen nemen is het tot een absoluut minimum herleiden van de weinige beweegruimte die we nog hebben.”

“We kunnen de cel nog uit om te douchen en ook ‘s morgens kunnen we nog wat wandelen, niet veel omdat we met minder tegelijk naar buiten kunnen. Bezoek, zelfs achter glas is onbestaande en iedereen wordt zo lang mogelijk in de cel, een betonnen hok, gehouden. Ondertussen worden ook alle lopende dossiers, zoals uitgangsvergunningen of zelfs complete procedures, compleet stilgelegd.”

Frustratie groeit

“Binnen de muren van de gevangenis voel je dan ook dat de frustratie begint te borrelen en ik hoop, uit de grond van mijn hart, dat het niet tot een uitbarsting zal komen. Iedereen is bang, we weten allemaal dat de buitenwereld drastische maatregelen neemt maar hier sluiten ze iedereen samen op in de hoop dat het overwaait.”

“Het raadplegen van een dokter? Wie zich niet goed voelt, krijgt doodleuk te horen dat het allemaal zo erg niet is maar een dokter krijg je niet te zien. Zwijgen en ondergaan is de boodschap, wie durft klagen wordt overgeplaatst. De realiteit is dat je hier twee uitersten hebt: de categorie veroordeelden die helemaal niets meer te verliezen hebben en zij die nog alles kwijt kunnen raken. Het is zo al een uiterst explosieve cocktail en het coronavirus is misschien wel de vonk waar niemand op zat te wachten.”

We plaatsen deze getuigenis anoniem uit respect voor de familie van de slachtoffers.