Familie van Klaas Vantornout bereidt zich voor op afscheid van het veldrijden en… zijn nakend huwelijk

Op zondag 25 februari zet Torhoutenaar Klaas Vantornout (35) een punt achter zijn lange profcarrière als veldrijder. Hij doet dat net als zijn vriendin Annelies Van Sterthem (32), hun dochtertje Milla (bijna 8) en zijn ouders Daniël Vantornout (64) en Francine Ide (61) met een dubbel gevoel.

“Het is tijd om een nieuwe koers te varen”, zegt Klaas. “Ik stop niet onvoorbereid. Ik heb mijn afscheid al een tijdje aangekondigd. Het gebeurt niet bruusk. Ik heb uit mijn carrière alles gehaald wat erin zat. Méér dan het maximum zelfs. En nu wachten er nieuwe uitdagingen, al zijn die nog allesbehalve concreet. Tijd brengt raad.”

“Misschien trekken Annelies, Milla en ik straks wel voor een tijdje naar Spanje, het land waar ook mijn enige zus Griet (37) en haar gezin zo dol op zijn. Wellicht ben ik in staat om daar fietsvakanties te organiseren. Fysiek zou dat toch moeten lukken.” (lacht)

Met de BMX tussen de plantjes

Klaas hangt het liever niet aan de grote klok en laat het zelfs niet van zijn tong rollen, maar op zaterdag 19 mei, dag op dag zijn 36ste verjaardag, trouwt hij in het Torhoutse oud-stadhuis met zijn vriendin en grote liefde Annelies Van Sterthem, die uit Zottegem afkomstig is. Ze zijn al veertien jaar samen en hun dochtertje Milla wordt eind april 8 jaar. Ze wonen in de Parkstraat op de Torhoutse wijk De Goede Herder, amper twee huizen verwijderd van de ouders van Klaas.

In die omgeving is de cyclocrosscarrière van Klaas trouwens ontkiemd. Hij maakte er als jongetje met zijn BMX of fietscross de buurt onveilig. “Ik mocht er zelfs mijn duivels ontbinden op de velden van de nabije plantenkwekerij van Raf Claeys”, gniffelt hij. “Met wisselend succes heb ik geprobeerd om zo weinig mogelijk plantjes in de vernieling te fietsen.”

Van personenauto tot camper

Nu Klaas als profrenner zijn fiets definitief aan de haak hangt, zullen niet alleen voor hem en zijn vriendin, maar ook voor zijn ouders de winters ingrijpend veranderen. “Al meer dan twintig jaar zijn Francine en ik zowat elk weekend van september tot en met februari op pad naar de cyclocross”, zegt Daniël. “Dat is al die tijd een deel van ons leven geweest. Een heel mooie periode, al waren er uiteraard ook mindere momenten. Klaas was maar 13 toen hij met het wielrennen startte en vanaf toen heeft de koers een fundamentele plaats in ons bestaan ingenomen.”

“Aanvankelijk propten we onszelf, Klaas en alle koersmateriaal in onze personenauto, maar vanaf 2006, toen Klaas prof werd, kregen we meer comfort. Eerst dankzij een ruimere bestelwagen en sinds tien jaar dankzij zijn comfortabele camper, die nu te koop staat. Er kunnen minstens vier mensen in slapen en je kunt er helemaal tot rust komen. Bij grote wedstrijden ver van huis ging Klaas meestal op hotel slapen om écht goed uitgerust te zijn en overnachtten wij dan in de camper.”

Milla en Francine het heftigst

Daniël was tijdens de cyclocrossen altijd in de materiaalpost te vinden. “De laatste jaren steevast samen met stadsgenoot Peter Hollevoet, de trouwe en deskundige mecanicien van Klaas”, zegt hij. “Noem Peter gerust in positieve zin een freak. Hij is heel goed op de hoogte van de elektronica die ook op het vlak van fietsen zijn intrede heeft gedaan. Ik had er geen moeite mee om zo’n beetje de meid voor alle werk te zijn en de minder aantrekkelijke, maar noodzakelijke klussen op te knappen. Zoals de fietsen afspuiten en de tubes van 33 millimeter opleggen – een niet te onderschatten karwei.”

Francine ging steevast mee om te supporteren, wat ook Annelies en Milla de laatste jaren deden. “Milla en ik zijn zonder twijfel de heftigste supporters”, zegt Francine. “Als het nodig is kunnen we de ziel uit ons lijf schreeuwen. We gingen meestal op een wat verlaten of rustige plaats langs het parcours staan, omdat de kans dan groter was dat Klaas ons zag en hoorde. In het gejoel is dat een stuk moeilijker. Gelukkig hebben we al bij al weinig bar slecht weer gehad. Wel eens pakken sneeuw in 2008 in de cross van Hamme. Klaas werd toen tweede na Sven Nys. En in 2016 werd de cross van Koksijde afgelast vanwege de felle stormwind. We waren nochtans al naar ginder op weg, want Klaas wou graag starten. Toen we Gistel passeerden, hoorden we dat alles afgelast was.”

Krantenknipsels in mappen

De hoogtepunten uit de profcarrière van Klaas laten zich uiteraard raden: zijn twee Belgische titels bij de elite. De eerste driekleur won hij in januari 2013 in Mol, de tweede in januari 2015 in Erpe-Mere. “Beide keren was het euforie”, geniet Daniël nog na. “In Mol was ik voor mijn doen behoorlijk zenuwachtig toen ik de winstkansen van Klaas almaar zag stijgen. De ontlading achteraf valt niet te beschrijven. En dan ‘s avonds laat de warme ontvangst in het toenmalige supporterslokaal Flandria nabij het station. Onvergetelijk. Een schitterend moment.”

Ook de tweede Belgische titel, begin 2015 in Erpe-Mere, was bijzonder. De gewonnen trui werd ingekaderd en siert de muur van de woonkamer van Daniël en Francine. “Het speciale was dat Klaas eigenlijk niet wou starten, want hij had de nacht voordien nauwelijks geslapen en sukkelde met extreme rugpijn”, aldus Francine. “Maar hij liet zich overtuigen om toch aan de start te komen en tijdens de wedstrijd zagen we het resultaat van zijn uitstekende voorbereiding van de dagen die aan het kampioenschap waren voorafgegaan. Want hij won toch wel, zeker? Met weer een avondlijke ontvangst tot gevolg, dit keer in het huidige supporterslokaal, eetcafé ‘t Paviljoen.”

Francine heeft mappen vol krantenknipsels en foto’s over de carrière van haar zoon. Allemaal keurig bijgehouden. “Ik vind zoiets belangrijk”, zegt ze. “Ik hoop dat Milla er later blij mee zal zijn. Toen Klaas zijn tweede Belgische titel had behaald, zijn de kindjes uit haar klas van basisschool Ten Parke bij haar aan huis gekomen. Om haar papa te zien en een liedje voor hem te zingen.”

Buurman als gangmaker

“Dankzij Klaas zijn we heel anders gaan eten”, aldus Daniël. “We aten vroeger zeker niet ongezond, maar we letten nu nadrukkelijker op onze voeding en eten nóg een stuk gezonder. Zo hebben we tal van lekkere pastagerechten ontdekt en eten we meer groenten en vis dan voorheen.”

“Uiteraard zullen we de cross missen, zeker het eerstvolgende seizoen. Maar in de zomer hebben we al ondervonden dat het zalig is om je vrije tijd ook anders te kunnen invullen. Ik wil zo veel mogelijk fietsen en Francine zal er geregeld met vriendinnen op uit trekken. We zijn ook van plan om af en toe eens een weekenduitstap te plannen, los van het veldrijden. We zullen natuurlijk nog wel naar cyclocrossen gaan kijken, maar in principe enkel deze in de buurt, zoals die in Ruddervoorde.”

“We hebben dankzij de cyclocross heel wat vrienden gemaakt”, vult Francine aan. “En mensen leren kennen met het hart op de juiste plaats. Ik denk aan mecanicien Peter Hollevoet en verzorger Giovanni Devriese, twee steunpilaren die met de camper mee naar de wedstrijden reden. En aan de mensen van de supportersclub, zoals Chris Pollin, Oswald Depoortere en Maaike Crombez. Plus Marc Hemeryck, de trouwe sportarts en trainer van Klaas. En niet te vergeten: onze buurman Marcel Godderis, intussen 69, maar zowat elke vrijdag met zijn bromfiets gangmaker tijdens de snelheidsritten van onze zoon. We zijn velen erg dankbaar. Veel te veel mensen om allemaal op te noemen.”