Kurt Vandemaele trekt door de straten van Kortrijk en stelt aan de voorbijgangers één vraag: “wie ziej gie?”. Een vraag die velen onder ons zo vaak zouden willen stellen. De antwoorden krijg je hier te zien in de videoreeks ‘De Kortrijkzaan’. Leer de mensen uit je buurt kennen. Maak kennis met Eric, de man met de lange witte haren, al 30 jaar pijnpatiënt.
Wellicht is er geen Kortrijkzaan die Eric Desmet niet kent van zien. Ook al drinkt hij al jaren geen alcohol meer, zijn wandeltraject loopt onder meer van café De Posthoorn, waar hij een glas limonade drinkt, naar Budakitchen waar hij ‘s middags zijn warme maaltijd neemt. Meestal blijft hij er dan nog even hangen om zijn kranten te lezen. Dagelijks twee. Maar om drie uur moet hij naar huis, aan de Leieboorden. Dan is het hopen dat er geen volkstoeloop is langs het water, want het is tijd voor rust. Eric is immers al dertig jaar pijnpatiënt. Voordien werkte hij jarenlang als monteur van weefgetouwen voor Picanol. Vele jaren trok hij voor de Ieperse firma naar het buitenland om er machines te installeren. Maar het was toen hij als Ieperling in de plaatselijke vestiging aan de slag ging dat het onheil toesloeg. Een arbeidsongeval dat hem werkonbekwaam maakte. “In 2 seconden kan je hele leven veranderen”, zegt hij nu.
De taal van mijn lichaam
“Ik ben al jaren chronisch pijnpatiënt, maar dat staat niet op je aangezicht geschreven. Ik moet veel wandelen. Maar dan zeggen mensen: ge moet hem eens zien lopen. Daar heb ik het moeilijk mee. Ze zien niet wat er binnen de muren gebeurt. Als ik straks naar huis ga, is het om te rusten op mijn bed. Ik luister naar de taal van mijn lichaam. Een andere keuze is er niet. Het is al vijfentwintig jaar dat ik geen druppel alcohol meer aanraak. Om medische redenen ook, maar ook omdat ik daar niets aan heb. Van drinken komt alleen miserie. Toen ik wel nog alcohol consumeerde, was het me nooit om de drank te doen. Ik was meer een sociale drinker. Maar intussen weet ik al lang dat je sociaal kunt zijn zonder dat daar drank voor nodig is.”
De kleren maken de man niet
De pijn is ook één van de reden waarom je hem altijd in trainingspak ziet. “Vroeger, toen ik net geopereerd was, zat ik met een onderhuidse pijnpomp. Een jeansbroek kon ik niet verdragen, want dan schuurde de broeksband tegen die pijnpomp en kon ik die apparatuur ook beschadigen. Vroeger droeg ik ook al graag sportkledij. Ik ben altijd sportief geweest, ik heb altijd aan atletiek gedaan vroeger. Ik ging alle dagen 30 km gaan lopen. Maar na mijn accident was dat allemaal uitgesloten. Ik draag ook niet graag een vest of een jas. Ik voel me gewoon beter in losse kleren. De kledij maakt de man niet hé.”
De burgemeester noemt me een magneet
Wellicht zijn er velen die zich afvragen wie hij is. Hij ziet eruit als een Viking, met dat lange witte haar van hem. “Dat is altijd lang en wit geweest,” zegt hij. “Er zijn al vaak kappers geweest die wilden weten hoe het kwam dat ik zo’n haar heb.” Is het doordat die witte kop zo opvalt of is het gewoon zijn uitstraling, maar “altijd komen mensen op me af. Vincent Van Quickenborne zei me ooit dat ik als een magneet was, dat ik mensen aantrek. Dat is altijd zo geweest. Ook met de vrouwen. Ik moest vroeger nooit op een vrouw afstappen, ze kwamen altijd naar mij. Ik ben blij dat mensen contact met me zoeken. Ik ga graag met mensen om. Ik moet onder het volk komen. Ik wil niet vereenzamen. Terwijl ik er even goed van hou om geregeld alleen bezig te zijn. Maar ik ben blij als ik me nuttig kan maken voor een ander. Vroeger ging ik veel naar het buurtcentrum op Overleie, om een beetje wegwijs te maken. Je bent op de wereld om mekaar te helpen, nietwaar? Niet om mekaar de put in te helpen. Vriendschap is kostbaar. Dat is biechte waarheid.”
Zus gestorven in Nigeria
“Dat het leven in twee seconden kan omslaan, zeg ik niet alleen omdat ik het in mijn eigen leven heb ondervonden. Ik heb ook een zus verloren. Ze was getrouwd met een dokter en ze woonden en werkten samen in Nigeria. Ik ben er ooit zes maanden geweest. Het is inmiddels 42 jaar geleden dat ze gestorven is in een ongeval. Dat is de officiële versie. Volgens mij zijn er zaken gebeurd die het daglicht niet mochten zien. Ze was pas 25. Haar man heeft later zelfmoord gepleegd. Ik heb veel afgezien van haar dood. En ik ben er nog mee bezig.”
Genieten van kleine dingen
Eric Desmet woont alleen. Dat is nooit anders geweest. “Wie lijdt aan pijn, kan beter alleen zijn,” zegt hij. “Ik wil niet mijn medische problemen opdringen aan iemand die ik graag zie. Ik tracht liever van kleine dingen te genieten. Dat kan zijn: twee kilometer gaan wandelen of een kop koffie gaan drinken. Of een koele cola. Een sigaretje roken. De krant lezen. Als ik ‘s avonds een uur, anderhalf uur naar de televisie kan kijken, dan ben ik daar dankbaar om. Ik hoef geen zak geld. Je zult je centen niet meenemen in je graf.”
De Kortrijkzaan
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier