Vrachtwagenchauffeur blijft een knelpuntberoep, maar er is beterschap op komst. Eric Schoreel (78) en Charles Catteeuw (23) hebben nooit getwijfeld. “Het is de job van ons leven.”
“Op mijn 18de leerde ik met de vrachtwagen rijden”, vertelt Eric Schoreel, bijna 79. “Een rijbewijs was toen niet nodig om de stiel te leren: ik hield het stuur vast en zat tussen de benen van mijn oudere broer die al werkte als vrachtwagenchauffeur. Ik had meteen de microbe te pakken en ze ging nooit meer weg. Na een goeie 60 jaar legde ik miljoenen kilometers af. Hout vasthouden, zonder één accident. Ik hou altijd voldoende afstand in het verkeer. Pensioen? Wat moet ik dan doen? Ik kan niet zonder mijn vrachtwagen: ik moet weg, de baan op, een stuur in mijn handen hebben. Anders gaat het niet. Doe me nooit in een fabriek werken, dan word ik zot.”
Eric (78): “Gaat nog prima op mijn leeftijd”
Eric verhuisde enkele jaren geleden naar de Ieperse deelgemeente Vlamertinge. “Sinds het overlijden van mijn vrouwtje. Mijn werkgever ligt amper 5 kilometer verder. Ik ben het gewoon om ’s morgens vroeg op te staan en bij de klanten zijn. Op het werk aan iedereen een goeiemorgen en goeieavond zeggen, meer heb ik niet nodig. Ik wil het zo lang mogelijk doen. Op mijn leeftijd gaat dat nog prima: ik heb geen fysieke of andere klachten. Niet iedereen is zoals ik. Ik weet niet hoeveel je er nog zal tegenkomen die willen rijden op die leeftijd. Voorlopig ken ik niemand die ouder is. De mensen schatten me vaak nog rond de 65. Doe er nog een 13-tal jaar bij, zeg ik dan (lacht). Dan schrikken ze hoor.”
“Uze oude ratte, zo noemen ze mij op het werk. Ze willen me hier niet kwijt. Ik doe al wat ik kan voor mijn bazen, enorme goeie mensen die de werkdruk aanpasten op mijn vraag. Ik rijd drie dagen per week en drie ritten op een dag. Dan heb ik een schone dag gehad. Ik ben nooit te laat op het werk, ik kom zelfs wat vroeger om zeker geen tijd te verliezen. Ik ben enorm dankbaar en sta altijd klaar voor mijn bazen. In mijn familie blijven we met twee over: mijn zus en ik, de rest is overleden. We gaan je eens vinden in je camion zeker, klinkt het dan. Dat geloof ik niet. Ik rij tot ik niet meer kan en dan stop ik.”
Knelpuntberoep
Vrachtwagenchauffeur blijft een knelpuntberoep in een sector die sterk groeit. Volgens Transport & Logistics Belgium, het overkoepelend orgaan van de drie erkende transportfederaties, zijn in ons land 10.863 bedrijven actief in het wegtransport, een stijging van 30 procent in 10 jaar. Het aantal vrachtwagens steeg bijna 70 procent, van 53.631 naar 90.807. De sector vraagt een doordachte aanpak van de instroom van nieuwe chauffeurs en zet maximaal in op verschillende opleidingstrajecten. De cijfers blijken veelbelovend. In 10 jaar steeg het aantal leerlingen voor een opleiding tot vrachtwagenchauffeur met meer dan 50 procent. “Deze groei toont aan dat jongeren het beroep steeds meer als een aantrekkelijke carrièrekeuze zien”, aldus de federaties. “De opleiding biedt 100 procent garantie op een leuke job in een boeiende sector.”
Een droomjob voor Charles (23)
Charles Catteeuw (23) uit Poperinge hoefde nooit overtuigd te worden. “Ik voel me thuis in mijn vrachtwagen”, vertelt de zelfstandige chauffeur. “Het is een droom die uitkomt. Ik doe het enorm graag en beschouw het als de job van mijn leven. Dit werk wil ik nog zo lang mogelijk doen. Ik heb redelijk wat vrienden die ook vrachtwagenchauffeur worden. Het is meer een passie dan een beroep voor mij en mijn leeftijdsgenoten. Ik voel me vrij en plan zelf de dagen in. Soms is het wel eens spannend door de rijuren. En de files, die nemen we erbij.”
Charles rijdt tot de Franse champagnestreek. “Daardoor kan ik nog elke dag thuis zijn bij mijn vriendin. Mijn startuur kan ik zelf wat kiezen, meestal rond 3 uur ’s ochtends. Gisteren was ik om 15 uur thuis en het kan zelfs 18 uur worden, lange dagen soms.” Zijn vriendin Melanie Houvenaghel (26) werkt bij het Poperingse transportbedrijf Wybo. “Ik maak onder meer de papieren klaar voor de chauffeurs”, vertelt ze. “Ik ken de sector goed door mijn werk en partner, maar zelf rijden is niks voor mij. Dagelijks vertelt mijn vriend wat hij onderweg allemaal zag en meemaakte.”
Rode loper
Eric (78), Charles (23) en tal van andere chauffeurs uit binnen- en buitenland werden donderdag getrakteerd op koffie en boterkoeken in Transport Wybo naar aanleiding van de Dag van de Vrachtwagenchauffeur. De rode loper werd zelfs uitgerold door het familiaal bedrijf dat al meer dan een halve eeuw actief is in Poperinge. “We zetten niet alleen de eigen chauffeurs, maar ook de andere bestuurders in de bloemetjes die bij ons bedrijf passeren”, zegt zaakvoerder Ronny Devos (47). “We doen het voor al hun harde werk en de uitdagingen die ze elke dag moeten doorstaan.”
“Cruciaal belang”
Op honderden plaatsen in de Benelux werden chauffeurs extra in de bloemetjes gezet. “Deze erkenning is cruciaal voor de aantrekkingskracht van het beroep, zeker gezien de blijvende uitdagingen op vlak van rekrutering en de voortdurende groei van de sector”, benadrukken de federaties. “Vrachtwagenchauffeurs zijn van cruciaal belang. Zonder hen stopt onze economie met draaien.”
“In mijn carrière zag ik veel veranderen”, mijmert Eric. “De bazen, de wetten, de tijden… Als je tientallen jaren geleden lek reed, stonden al passanten klaar om te helpen tegen dat ik uit de cabine gekropen was. Nu bestaat dat niet meer. Ik blijf wel stoppen als een collega hulp zou nodig hebben. De jaarlijkse Dag van de Vrachtwagenchauffeur vind ik excellent, oprecht schjwone. Als ik ooit met pensioen ga, blijf ik toch naar het werk komen op die dag. Voor mijn boterkoekje.” (TP)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
