Beau en Biscuit blijken een graag gezien duo in zorginstellingen in de streek. Met hun begeleiders An-Sofie Coevoet en Jolien Persyn vormen ze een mobiel snoezelteam, dat zo veel mogelijk mensen gelukkig maakt en hun zorgen even doet vergeten. Bij mensen met dementie roepen ze herinneringen op aan hun huisdieren van weleer. “Sommigen spreken dan voor het eerst sinds lang.”
“Dat zie je hier niet elke dag passeren.” De monden van bewoners en medewerkers vallen open bij het bezoek van Beau en Biscuit in woonzorgcentrum Zilvervogel Woumen. De pony en hond worden veelvuldig geaaid en geknuffeld door de oudere bewoners, die enthousiast reageren op de dieren.
Het dierenduo wordt begeleid door An-Sofie Coevoet (35) uit het Poperingse dorp Krombeke en Jolien Persyn (30) uit Oostnieuwkerke, een deelgemeente van Staden.
Hippotherapie
“We delen een passie voor dieren en zorg, en leerden elkaar kennen via onze ouders”, vertelt Jolien. “Mijn mama en haar papa werken samen bij De Lovie vzw, die mensen met een verstandelijke beperking ondersteunt in de ruime Westhoek. Ik zocht een plek waar ik met paarden kon werken en kwam zo bij An-sofie terecht.”
“In volle coronacrisis richtten we Silver Linings op voor hippotherapie. Iedereen moest dicht en wij gingen open. Toch lukte dat perfect met een-op-eenbegeleiding in de gezonde buitenlucht”, zegt An-Sofie. “Ook orthopedagoog Flore Hallewaert werd betrokken in ons team: zij ondersteunt ons bij bepaalde hulpvragen. We vullen mekaar aan waar nodig. Op een bepaald moment rees het idee om iets te doen, waarbij we zelf tot bij hulpbehoevenden gaan.”
Behalve therapie met paarden in hun hippotherapiecentrum in Krombeke zijn de vrouwen gestart met bezoekjes aan zorginstellingen in de streek voor speciale snoezeltherapie met Beau en Biscuit.
Schetlandpony
“Beau is een twaalfjarige shetlandpony”, aldus Jolien. “Hij heeft een rustig karakter, laat zich aaien en luistert consequent. Daarom wordt hij ook ingezet voor individuele therapie.”
In Zilvervogel Woumen wordt Beau begeleid van bewoner tot bewoner, waar hij telkens gewillig blijft staan. Ook in de lift, die het mobiel snoezelteam van verdieping tot verdieping brengt.
Biscuit
“Biscuit? Lik e koeksje?” Een bewoonster neemt het hondje dichtbij zich en reageert breedlachend op haar likjes. “Mijn zesjarige borderterriër vergezelt me altijd en is overal graag gezien”, duidt An-Sofie.
“Biscuit werkt drempelverlagend”, vervolgt Jolien. “Wie liever wat afstand houdt van de pony, neemt het hondje wél snel op de schoot. Biscuit introduceert zich op speelse manier en veel mensen vallen daarvoor. Daarna laten ze Beau dichterbij komen.”
Het snoezelteam bezocht intussen woonzorgcentra, psychiatrische afdelingen en instellingen voor mensen met een beperking in de Westhoek.
“Staat hier nu écht een paard in de gang? De eerste reacties zijn vaak vol ongeloof”, lacht An-Sofie. Beau en Biscuit moeten zorgen voor ontspanning, contact, dialoog, een hoger welbevinden en andere therapeutische effecten.
Shock
“De bezoekjes hebben een grote impact: bij rusthuisbewoners weken ze heel wat herinneringen los over hun eigen dieren van vroeger”, weet Jolien. “Zo hoorden we al heel wat verhalen van mensen over hun paarden, honden en andere huisdieren. Velen van die generatie werden grootgebracht op kleine boerderijen met een grote verscheidenheid van dieren.”
“In ons eerste woonzorgcentrum waren de medewerkers in shock”, aldus An-Sofie. “Sommige bewoners van de afdeling dementie spraken er dan voor het eerst sinds lang en keerden na ons bezoek terug naar hun eigen wereld.”
Beau en Biscuit lijken een garantie op gelach. “We maakten al heel wat grappige situaties mee. Mèsjen toch, je moet geen peirden maar tracteurs kopen, riep een oude landbouwer ons toe vanuit zijn kamer in een woonzorgcentrum. Onze beestjes toveren een glimlach op ieders gezicht.”
(TP)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
