“Een teken van onze Wim” KW brengt oude liefdesbrief in platenhoes weer thuis

Onverwacht. En zo dicht bij huis ook. Toen Joeri Vermeersch uit Kortrijk vorige week in een tweedehands platenhoes van Janis Joplin een bijna 40 jaar oude liefdesbrief vond, ging hij op zoek naar de eigenaar van toen. Dat Joeri die op slechts 1,5 kilometer van zijn deur zou vinden, had hij nooit gedacht. Samen met onze journaliste ging Joeri langs bij Lut Vanhecke, de briefschrijfster. “Dit is meer dan een souvenir, het is iets tastbaars van mijn overleden man en zoon.”

“Toen ik thuis de beschermhoes met de lp uit het karton haalde, vond ik een brief van 1 januari 1980 die op de hoes was gekleefd”, begint Joeri het verhaal. “Een heel erg persoonlijke brief, emotioneel ook. Daarop postte ik foto’s ervan op Facebook in de hoop dat de persoon die misschien waarde hecht aan de brief, die terug kon krijgen.” Ook op de website van Krant van West-Vlaanderen werden foto’s van prachtig neergeschreven woorden en de platenhoes van Janis Joplin gedeeld. Mét succes. “Het artikel werd verschillende keren gedeeld online. Ook Lieze Bakelant kreeg het, via haar buurvrouw, te zien.” En laat Lieze nu net de dochter van de briefschrijfster zijn.

“Ik herkende het handschrift meteen”, glimlacht ze. “1/1/1980 – Voor 365 blijde dagen van Wim. Mijn moeder had altijd de gewoonte om papa en ons veel brieven te schrijven. Bovendien was mijn broer Wim op 1 januari 1980 zo’n 7 maanden oud. Het kon niet anders: dit was een brief van mama.” Lieze zocht contact met Joeri en kon daar de volledige tekst lezen. “Ik las over ‘Het Huis van Mama Pondo’, het boek van Aster Berkhof dat we in onze jeugd verschillende keren lazen. Mijn ouders wilden, net zoals Mama Pondo, een warme thuis creëren, ook voor anderen. Vandaag, 40 jaar later, kan ik zeggen dat ze in hun opzet zijn geslaagd”, zegt Lieze.

In naam van zoon

Toen Lut Vanhecke (63), de mama van Lieze, haar huis verkocht, moest ze noodgedwongen veel zaken wegdoen. “En zo ging ook die lp van Janis Joplin naar de Kringloopwinkel”, kijkt ze terug. “Ik stond toen niet stil bij het feit dat die brief aan de binnenkant van de platenhoes was gekleefd, maar nu ik Joeris verhaal hoor, herinner ik me alles weer. De brief schreef ik in naam van ons zoontje Wim, toen 7 maanden, gericht aan mijn man Philippe Bakelant.”

“De plaat was een nieuwjaarsgeschenk voor hem. Ik had die toen klaargelegd voor ik naar mijn werk vertrok. Ik werkte als verpleegkundige op heelkunde en moest ‘s nachts werken. Ik weet nog dat Philippe er op heeft geantwoord. In het Engels dan nog, iets wat hij eigenlijk nooit deed.”

Lut schreef de brief toen ze 23 was. “Philippe en ik waren in 1977 getrouwd en hadden dus net een kleintje. Lieze en Kate, onze dochters, zijn in 1981 en 1982 geboren. Later volgden zelfs nog vier pleegkinderen. Eentje in 1985, twee in 1986 en een vierde in 1998.” Een gelukkige familie, zonder grote zorgen. “Toen ik ouder werd, ging ik een tijdje in Italië wonen“, vertelt Lieze. “Tot 2011. Op 2 oktober, de verjaardag van mijn papa, keerde ik terug naar België. Ik weet nog goed hoe blij iedereen was dat we weer allemaal samen waren. Iedereen was weer op zijn plaats.”

Verkeersongeval

Het geluk van de familie Bakelant was jammer genoeg van korte duur. Kort nadat Lieze terugkeerde, kreeg Philippe de diagnose pancreaskanker. Een dikke maand later, op 26 november 2011 kwam Wim op amper 32-jarige leeftijd om bij een zwaar verkeersongeval in Deerlijk. “Hij woonde nog maar vier dagen in zijn net verbouwde huis. Hij keek er zo naar uit…”, zegt Lieze. Nog een half jaar later, op 21 april 2012, bezweek Philippe aan de gevolgen van de pancreaskanker. “Uiteraard heeft die brief een grote emotionele waarde voor mij en ons gezin”, vertelt Lut. “Het is zoveel meer dan een souvenir. Het iets tastbaars, iets van Wim en Philippe.”

Vandaag werkt Lut op palliatieve eenheid Ten Oever. “Ik kan er zorgen voor de mensen en door wat ik zelf meemaakte, probeer ik nog meer empatisch te zijn. Die mensen daar geven me moed om door te gaan.” Binnenkort verhuist ze naar het huis van Wim, waar Lieze momenteel nog woont. Nog elk jaar organiseert de familie samen met de vrienden van Wim en Philippe de Copa Bakelando, een jaarlijks voetbalevenement in SV Kortrijk, waar voor beiden hun passie lag.

“Normaal koop ik geen platen met zo’n muziek”, aldus Joeri nog. “Maar Janis Joplin vind ik wél fantastisch. Zeker op een lp van eind de jaren zestig. Dat een plaat van amper 7 euro een verhaal als dit meedroeg, had ik nooit kunnen denken.” “Misschien is het wel een teken van onze Wim, van hierboven”, besluit Lieze. “Het was deze week exact acht jaar geleden dat hij stierf. Deze brief zullen wij altijd koesteren.”