Tijdens haar overwinningsspeech dankte de nieuwe Miss België Kedist Deltour (23) uitdrukkelijk haar adoptieouders. En terecht, want Peter Deltour (51) en Nadège Debeer (42) twijfelden geen moment toen ze plots te horen kregen dat hun Ethiopische adoptiekinderen Haile en Tsion nog een oudere zus hadden. Hoewel ze konden weigeren, beslisten ze toch om de drie kinderen niet uit elkaar te rukken, ook al wisten ze dat het niet altijd gemakkelijk ging worden.
De eerste tien jaar van haar leven groeide Kedist op in de Ethiopische hoofdstad Addis Abeba, maar daarna was de Vleterse deelgemeente Woesten haar thuis. “Mijn ouders wonen in Woesten ( Luc Debeer en Cécile Lhermytte, red. ) en mijn man is afkomstig van Zillebeke”, vertelt mama Nadège Debeer, die verpleegster is.
“Maar omdat Peter werk gevonden had als radioloog in het ziekenhuis van Izegem, waren we in Beveren-Roeselare gaan wonen. Al wisten we dat we altijd wilden terugkeren naar de Westhoek. De kinderen kwamen aan in november 2007 en we zijn verhuisd naar Woesten in januari 2008. De kinderen hebben dus maar twee maanden in Beveren gewoond.”
Was het voor de kinderen dat jullie in Woesten kwamen wonen?
“Ja, vooral omdat we een beter gevoel hadden bij de school. In het Roeselaarse was het de bedoeling dat de oudsten naar een school zouden moeten voor anderstaligen. We waren daar toch geen voorstander van. Als ze de hele tijd onder elkaar Amhaars ( de moedertaal van Kedist, Haile en Tsion, red. ) gaan praten, dan zullen ze ook niet vooruitgaan. We kenden mensen die lesgaven in Onze Ark in Woesten en toen we info inwonnen, zagen ze dat helemaal zitten. Ze hadden meteen een gepensioneerde leerkracht voorzien die zich drie dagen per week vrijwillig over Kedist wilde ontfermen. Ook qua opvang had Woesten natuurlijk voordelen, aangezien mijn ouders hier nog wonen.”
Waarom kozen jullie destijds om kinderen te adopteren?
“We zijn getrouwd in 2002 en wilden redelijk vlug kinderen. Maar we kregen veel miskramen. Na de vierde of vijfde miskraam beslisten we om te gaan voor adoptie. En dan moet je heel die procedure doorlopen: aanmelden bij Kind & Gezin, cursus volgen, rechtbank, sociaal onderzoek, maatschappelijk onderzoek, psychologische testen, … Dan pas kun je een adoptiecentrum zoeken en kun je kiezen welk land je wil nemen. Wij wilden meteen twee kinderen adopteren, maar niet elk land staat daarvoor open. Uiteindelijk werd het ofwel Rusland ofwel Ethiopië. We vonden Ethiopië wel een warm land met vriendelijke mensen, dus is de keuze daarop gevallen.”
Hoe leefden jullie naar de adoptie toe?
“Je weet er eigenlijk niets van, we hadden alleen een blaadje met hun gezondheidstoestand. Pas de dag voor we op het vliegtuig stapten, kregen we een fotootje. We namen het vliegtuig samen met vijf andere koppels. Zonder dat we tijd hadden om uit te pakken, werden we al met het minibusje naar het weeshuis gebracht. In tien minuten waren we daar binnen en buiten, en dan sta je daar op straat met drie kinderen. Van nul naar drie, je begrijpt elkaar niet en we moesten nog een week wachten voor we opnieuw een vlucht naar huis hadden.”
Hoe was het weeshuis waar Kedist, Haile en Tsion verbleven?
“Ze hadden een dak boven hun hoofd, maar daar stopte het dan ook. De kinderen verbleven in grote slaapzalen, waren gesplitst vanaf het moment dat hun papa hen aan het weeshuis afzette. Kedist moest in een slaapzaal bij de oudere meisjes, Haile bij de oudere jongens en Tsion (3) lag bij de baby’s. Hij was totaal ondervoed en had een scheurbuikje. Ondervoeding was het grootste probleem. Ze kregen een beetje eten, wat groenten en graanproducten, in het weeshuis. Echt niet veel. Meteen na het eten moesten de kinderen voor twee uur in hun bedje om geen energie te verspillen. Eén keer per week kregen ze vlees of kip.”
Aanvankelijk was het niet de bedoeling dat Kedist zou meekomen?
“Wij hadden aangegeven dat we meteen twee kinderen wilden adopteren, maar de rechter had in zijn vonnis geschreven: meerdere kinderen. In het adoptiecentrum hadden ze al een paar keer laten doorschijnen van: ‘wat als er nog een ouder kind zou meekomen’. We zeiden dat we dat kind nu ook niet zouden achterlaten. Een week na dat gesprek kreeg Peter telefoon: ‘er is eigenlijk nog een ouder zusje bij’, zeiden ze. Uiteindelijk hebben we in nog geen vijf minuten beslist dat we Kedist ook gingen meenemen. We wisten ook dat kinderen op die leeftijd niet meer geadopteerd geraken. Het enige wat ze mogen doen, is blijven werken in het weeshuis. Op hun 15 jaar staan ze op straat.”
Hoe waren de eerst momenten terug in België?
“We moesten ons behelpen met gebarentaal. Dat was ook zo tof aan de school in Woesten. Ze hadden voor ieder kind een boekje gemaakt met enkele basiswoorden in het Amhaars en in het Nederlands. Kedist lieten ze starten in het eerste leerjaar voor de theoretische vakken, zoals lezen en schrijven, en deels in het vierde leerjaar voor sport en knutselen. Ze hadden die vakken gebundeld in de namiddag om ervoor te zorgen dat Kedist toch bij haar leeftijdsgenoten zou zitten. Ook Haile startte een jaar lager dan zijn leeftijd, in het derde kleuter. Dat was een goeie beslissing: zo kon hij toch eens echt kind zijn en kon hij de taal spelenderwijs leren. Tsion zat in het eerste kleuter.”
Daarna ging Kedist de richting haarzorg in Immaculata in Ieper volgen.
“Ze zat maar vier jaar in Woesten. Op haar veertiende is ze naar Ieper gegaan. Vanaf de eerste dag dat ze hier was, had ik al door dat ze kapster wilde worden. Iedere keer wanneer we een kapsalon passeerden of grote affiches zagen met fotomodellen, wees ze ernaar. Dat was haar ding. Gelukkig kon ze dat in het beroepsonderwijs doen. Voor haar was dat ideaal.”
Hadden jullie al vroeg door dat Kedist een beauty queen was?
“Dat hadden we al gemerkt in Ethiopië. Ik had een grote koffer met kleren mee. Meteen had ze heel die valies leeggeschud om de mooiste kleren eruit te halen. Ze liet ook de buschauffeur met ons rondrijden in de hoofdstad omdat ze schoenen met hakjes moest hebben. Ze moest ook per se een zonnebril hebben. Eigenlijk heeft ze heel die reis rondgelopen als een diva. Zo heeft ze haar bijnaam gekregen: miss fotomodel. Ook als er schoolfeesten waren, voelde ze zich in haar nopjes. De catwalk is haar ding.”
Hoe was haar karakter als kind?
“Ze heeft altijd een heel open persoonlijkheid gehad. Toen we net terugkwamen van Ethiopië gingen we nog snel iets kleins eten in het Poperingse restaurant D’n Hommelzak. Ondertussen hadden we haar al enkele woordjes Nederlands geleerd, waaronder smakelijk. Ik herinner me nog dat ze naar iedere tafel liep en tegen alle mensen ‘smakelijk’ zei. Echt grappig. Dat is Kedist ten voeten uit. Onze andere kinderen zijn gereserveerder. Kedist kan met iedereen een babbeltje slaan.”
Vanaf wanneer kwam de droom voor Miss België op haar pad?
“Dat is pas recent gekomen. Toen ze begon te werken als kapster kreeg ze ook opdrachten om modellenwerk te doen. Daar kreeg ze dan te horen dat ze moest meedoen aan Miss België. Ze had ook een vriendin die ooit eens had meegedaan en uiteindelijk heeft ze zich ingeschreven. We probeerden haar een beetje met de voetjes op de grond te houden. Je weet ook dat er maar één op de zoveel meisjes Miss België kan zijn. We wilden ook niet dat ze te teleurgesteld zou zijn mocht ze het niet worden. Maar ze zei dat ze het voor de ervaring deed. Zo konden we er zeker achterstaan.
Hoe hebben jullie de avond zelf beleefd?
“Op de parking bij Plopsaland kon je de show volgen vanuit je auto in een soort drive-incinema. Je mocht niet uit je auto komen. Dat was een beetje raar om uren in die auto zitten, al was er ook wel wat sfeer. Mensen claxonneerden dan eens als hun dochter in beeld kwam. Toen ze gewonnen had, mochten we naar Plopsa Hotel voor betere foto’s. In het hotel konden we haar dan voor eerst terugzien nadat ze gewonnen had. Dat was ook een beetje raar: je ziet ze winnen maar je moet toch op afstand blijven.”
In haar overwinningsspeech zei ze dat ze alles te danken had aan jullie, haar échte ouders. Wellicht gaf dat jullie een warm gevoel?
“Natuurlijk, want de puberteit van Kedist was best moeilijk. Wat ook begrijpelijk is. Aan die leeftijd geadopteerd worden, was voor haar niet altijd gemakkelijk. Ze had een heel rugzakje mee toen ze in België aankwam. Maar met ouder te worden, begreep ze ook beter dat het was om haar te helpen wanneer we eens streng waren.”
Ze zegt wel dat ze wil terugkeren naar Ethiopië om haar vader te zien.
“We zijn al eens teruggekeerd naar Ethiopië in 2012 voor de adoptie van Telile en hadden de kinderen meegenomen. De zus en de ouders van hun mama leven immers nog. Voor haar is dat ook een hoofdstuk dat ze kan afsluiten. Het viel echter tegen. Die mensen stonden daar niet heel open voor. We dachten dat haar grootouders zouden staan springen om haar te zien, maar ze reageerden eerder koel. Uit het oog, uit het hart. We hadden ook voorgesteld om de papa op te zoeken, maar dat wilde ze niet. Hij heeft intussen twee nieuwe kinderen met zijn vrouw en dat is voor een tiener toch moeilijk om te begrijpen. Hij dumpt je in het weeshuis, en begint gewoon opnieuw. In die periode had ze het daar heel moeilijk mee en zei ze dat ze hem niet wilde zien. Nu is ze ouder en rijper en ik begrijp wel dat ze hem wil confronteren en zeggen: zie je wel, je hebt me afgestaan, maar ik ben sterk genoeg en goed genoeg om Miss België te worden.”
Jullie kregen uiteindelijk nog een biologische dochter, Marie. Hoe reageert zij als vijfjarige op de missverkiezing van haar grote zus?
“Ze is heel trots, zeker op die roze Volvo. Voor haar was dat echt wauw. En dan met het kroontje. Ze is nu een echte prinses. We hadden Marie meegenomen naar de verkiezing aangezien ze toch niet naar school moest. Voor haar was dat ook een hele belevenis om haar zus in die galajurk te zien. Ze is ook heel content. Marie is een beetje het achterkomertje, hé. We hadden niet meer verwacht dat we nog kinderen zouden krijgen en uiteindelijk ging het zeker niet gemakkelijk. Ik heb lang in het ziekenhuis gelegen en ook Marie zelf lag na de geboorte nog maanden op de neonatologie omdat ze te vroeg geboren was. Bij ons is er ook geen onderscheid of ze nu geadopteerd zijn of onze biologische kinderen zijn. Voor ons zijn het allemaal broers en zussen van elkaar.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
