Al meer dan 40 jaar is Fons Roets schrijvend actief in de regionale sportwereld. Maar ook als actief (mini)voetballer en sportliefhebber pur sang leerde hij honderden mensen en hun verhaal kennen. Iedere week duikt hij in de archiefdoos vol herinneringen en anekdotes.
Dalila Sterckx werd geboren op 25 juli 1960 in Temse. Na haar geboorte werd vader Frans directeur aan de RLS Middelkerke en het gezin Sterckx verhuisde naar de Stenestraat in Oostende. Dalila ging naar de lagere school in Middelkerke, volgde wetenschappelijke B aan het KA Stene en haalde daarna het diploma van vroedvrouw in Vesalius in Oostende. Na anderhalf jaar kon ze starten in het Serruysziekenhuis, waar ze nu al 37,5 jaar werkt.
In 1983 ging ze samenwonen met haar trainer, Jacques Martens, die, naast zijn verdiensten in het nationale en internationale judocircuit, als zorgmanager carrière maakte. In 1993 werd Dalila moeder van een tweeling: twee sportieve jongens, Reuben en Hans. Reuben is zowel afgestudeerd aan de KU Leuven als aan de UGent en werkt als assistent-prof in Canada, Hans is politie-inspecteur en fervent duiker. Dalila en Jacques huwden officieel in 2013 en wonen in Oostende.
Judoka
In het tweede middelbaar, in 1975, had Dalila een vriendin, Patricia Gryson, die judo als hobby had.
“In februari kwam ik eens kijken naar de judozaal in het Sportcentrum en bij mijn terugkomst thuis, zei ik dat ik ook voor de judosport wilde kiezen”, vertelt Dalila. Ik mocht mij inschrijven bij Ostend Judo Club. Jacques was mijn eerste trainer. Hij gaf toen voornamelijk les aan witte en gele gordels. Ik had enorm veel bewondering voor de fantastische manier waarop hij lesgaf. Hijzelf had direct de kampioen in spe gespot en gemerkt dat ik heel gemotiveerd was. Destijds trainde ik drie keer per week en maakte heel snel vorderingen, en behaalde via de nodige examens achtereenvolgend de gele, witte, oranje, groene, blauwe en bruine gordel. Als groene gordel heb ik voor het eerst deelgenomen aan het BK, waar ik derde werd. Eens bruine gordel scoorde ik de nodige punten en in juni 1978 mocht ik naar Brussel en behaalde daar voor de Belgische examenjury de felbegeerde zwarte gordel.”
Judo was en is nog altijd mijn leven, mijn passie
Dalila had een passie voor de judosport, trainde ontzettend graag en stond uren op de mat, maar het is vooral dankzij Jacques dat ze uiteindelijk zwarte gordel 7de Dan behaalde en destijds naar nog meer succes streefde.
“Tussen 1979 en 1989 ben ik tien keer kampioen van België geworden, steeds in de categorie U52. Ik leefde voor het judo, gepassioneerd zoals ik was en had daar dan ook alles voor over. Voor elk Belgisch en Europees kampioenschap was het een harde strijd om die -52 kg-categorie te halen. Door training kweek je uiteraard spiervolume maar dat gaat gepaard met gewichtstoename. De weken voor iedere titelstrijd moest ik dubbel zo hard trainen en afzien om mijn streefgewicht te halen. Ik nam driemaal deel aan de wereldkampioenschappen: New York 1980 (tevens de allereerste wereldkampioenschappen voor vrouwen), Parijs 1982 en Genua 1984 waar ik de kwartfinales haalde. In 1985 heb ik echter beslist om niet meer deel te nemen aan internationale toernooien. De combinatie van mijn job en het intens trainen was niet langer mogelijk. Toch bleef ik aan de top op nationaal vlak en in 1989 behaalde ik mijn laatste Belgische titel. 47 jaar ben ik competitief actief in de judosport geweest en sta ook al 45 jaar op de mat als trainster. In het begin leerde ik jonge judoka’s vallen en opstaan, maar tot 2018 gaf ik les aan alle leeftijden en graden. Uiteindelijk heb ik mijn trainingsuren enigszins afgebouwd en trainde ik voornamelijk alleen nog de jeugd, tot en met 14 jaar. Zo kon ik het evenwicht blijvend bewaren met mijn beroepsleven.”
Corona zorgde voor extra problemen en werk, maar Ostend Judo Club wist daar wel raad mee. “Met de club hebben we enorme inspanningen gedaan”, legt Dalila uit. “Zo hebben we de zaal met een enorm groot zeil opgesplitst in twee delen en poules van tien judoka’s samengesteld en een uur meer lesgegeven. De trainingen hebben we nooit gestopt, doch de oudere judoka’s moesten buiten trainen.”
Zelfvertrouwen
“Zowel in de judo als in mijn job als vroedvrouw ben ik uiterst plichtbewust. Zo heb ik talloze bijscholingen gevolgd op het vlak van psychologische begeleiding en zelfs het toepassen van hypnose. Judo is een Japanse filosofie, een levenswijze, letterlijk en figuurlijk een voortdurende strijd van vallen en opstaan. Dat was dan ook de rode draad in mijn leven, de voortdurende inwendige strijd tegen gebrek aan zelfvertrouwen.”
“Vooral spijtig was dat mijn ouders niet geïnteresseerd waren in mijn sportieve prestaties. Mijn vader was totaal niet topsportminded en geloofde niet in mij. Ik ging dan ook veelal naar de wedstrijden met de trein. Monique Opdedrynck, toenmalig zwarte gordel 3de Dan en dochter van voorzitter Henri Opdedrynck, en Jacques, supporters van het eerste uur, begeleidden me, en bleven mij ondersteunen. Door hen was ik succesvol, maar ik besefte dat met meer zelfvertrouwen er toch nog meer titels en toernooien zouden gewonnen worden.”
Vermeylenschool
Ostend Judo Club telt 120 leden en na 55 jaar trainen en vechten in het Sportcentrum, De Koninklijke Stallingen, moet de club wegens renovatiewerken voor twee jaar uitwijken naar de sportzaal van de school De Puzzel, aan de August Vermeylenstraat 71.
“De zaal is kleiner, 65 in plaats van 104 matten, en minder centraal gelegen”, weet Dalila. “Maar we kunnen, na samenspraak met de daar trainende Aikido Club, onze uren behouden en hopen aldus op die manier ons aantal leden te kunnen behouden. Het spijtige is wel dat we voor elke training telkens de matten zullen moeten leggen en dat vraagt bijkomende mankracht die niet steeds voorhanden is. In een glazen bol kijken, kunnen we niet, maar we blijven vol vertrouwen. Judo was en is nog altijd mijn leven, mijn passie, maar ik heb evenveel passie en aandacht voor mijn gezin, beide zonen, mijn groentetuintje en mijn liefde voor fotografie.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
