Dagboek van een spoedarts (37): “Vanaf vrijdag?! Waar wacht je nog op?”

Vera Van Haevre is 42, getrouwd en mama van twee zonen van zes en tien. Vera Van Haevre is ook spoedarts in AZ Delta, voornamelijk op de campussen in Torhout en Menen. Elke dag spreken we met haar. Over de strijd tegen het coronavirus en hoe zij daar zelf mee omgaat.

“Ik heb de aankondiging van de nieuwe maatregelen gehoord. Dat die pas vanaf vrijdagavond ingaan, dat gaat er bij mij niet in. Niet. Waar wacht je op? Waarom, in godsnaam, zou je nog drie dagen wachten? Het beleid hangt nog altijd met haken en ogen aan elkaar. De durf ontbreekt. Terwijl alles, maar echt alles wijst op de noodzaak. Neen, ik vat het niet meer.”

“Wie of wat beschermen we op deze manier? De economie? Je kan toch beter een paar weken op je tanden bijten dan nu te blijven slabakken en aanmodderen. We trekken, we sleuren, maar we komen nergens. Het enige wat je krijgt is frustratie en desillusie.”

Problematisch

“Ik begrijp dat artsen en ziekenhuizen het heft in eigen handen nemen, zoals longarts Ingel Demedts. Ikzelf doe het op een andere manier ook. Op het dagboek van zaterdag is enorm veel reactie gekomen, iets wat ik nooit verwachtte. Ik vertel toch niets nieuws, zei ik tegen mijn man, dit is exact wat al weken wordt gezegd, overal.”

“Hij reageerde heel nuchter. Statistieken, cijfers, grafieken,… Die zeggen niets. Mensen worden platgeslagen met allerlei cijfers, maar dat spreekt niet. Maar als jij, als arts, vertelt dat je patiënten op de gang moesten wachten, hoe je in allerijl een tweede afdeling moet openen enzovoort. Dan komt het besef bij sommigen wel. Dit is de werkelijkheid, hé. Ik overdrijf niets, ik beschrijf mijn werkvloer.”

“Ik vind het oprecht problematisch dat wij Facebookposts en open brieven moeten schrijven om de ernst duidelijk te krijgen”

“Ik vind het oprecht problematisch dat wij als artsen, als verpleegkundigen Facebookposts en open brieven moeten schrijven om de ernst duidelijk te krijgen. Nu zou je het toch al moeten weten? Er is meer nodig dan de regels volgen. Doe gewoon niets. Beperk uw contacten, geen visites, geen ontvangsten. Heel eventjes niets. Het kan toch niet duidelijker zijn dan dat? Het woord ‘lockdown’ heb je daar niet eens voor nodig.”

Alles went

“Vandaag was op de spoeddienst van hetzelfde laken een broek. De hele dag waren we bezig, vooral met coronapatiënten. Ik denk dat de laatste afdeling in Menen nu zo goed als vol ligt, waardoor we weer een nieuwe afdeling zullen moeten openen. Het was wel niet zo’n overrompeling als zaterdag, gelukkig maar. Toen werden we letterlijk overspoeld. Vandaag konden we iedereen absoluut de zorg en aandacht geven die nodig is.”

“Het klinkt vreemd, en ik vind het zelf zot, maar een mens went snel aan die nieuwe omstandigheden. Die beschermingsmaterialen voelen niet langer heel ongemakkelijk aan, zelfs dat went. Ik ga er wel bewust en rustig mee om, iets selectiever. We moeten wat spaarzaam zijn. Uit voorzorg.”

“Ik las daarnet dat vandaag een recorddag was wat het aantal ziekenhuisopnames betreft. Hoger dan de absolute piek in maart. En het was op dat moment nog maar 16.30 uur in de namiddag. Ik kan alleen maar beamen dat deze tweede golf erger is. Anders kan ik het niet verwoorden. We zien nu veel meer patiënten op spoed voor opname, veel meer dan in het voorjaar.”

Opluchting

“Ook jongeren, ja. Dertigers, veertigers die moe zijn, die zich op voelen. Vaak zitten ze in de tweede week van hun ziekte. De eerste was er eentje met een algemeen grieperig gevoel en de typische symptomen, maar in de tweede week duiken de ademhalingsproblemen op en raken ze uitgeput. Dat is de tendens die wij zien, de beruchte vertraging op de cijfers. De ziekenhuisopnames volgen altijd een tiental dagen op de stijging in het aantal besmettingen. Dat laat weinig goeds verhopen.”

“Een recorddag? Ik kan alleen beamen dat deze tweede golf erger is. Veel meer dan in het voorjaar”

“Ik zei het vorig weekend al: het beeld dat de grote meerderheid heeft van de coronapatiënt is een extreem beeld. De man op intensieve, omringd door een dozijn machines, volledig ingepakt, vechtend voor zijn leven. Die patiënten zijn er, absoluut, maar gelukkig is dat nog een minderheid.”

“Maar je voelt dat dat beeld van intensieve zorgen weegt op patiënten en hun omgeving. Ik had vandaag een echtpaar, man en vrouw, allebei positief en vrij ziek. Ik had de schoondochter aan de lijn om de resultaten te delen en een van de eerste zaken die ze vroeg: gaan ze naar een gewone kamer? Intensieve zorgen is taboe, lijkt een vonnis. Als je dan kan bevestigen dat de hulp en zorg op een gewone afdeling volstaat, hoor je de opluchting in hun stem.”

Geen risicoprofiel

“Diezelfde opluchting voel je ook bij andere patiënten, met al bij al goede scan- en bloedresultaten. Er is nog voldoende zuurstof en we kunnen intussen inschatten wie thuis sterk genoeg kan zijn, op basis van de waarden. Dat lucht velen op, geeft moed. Gelukkig zien we zulke patiënten ook op de spoeddienst.”

“Anderzijds zijn er ook zwangere vrouwen, waarbij je alertheid dubbel zo hoog is omdat je over twee patiënten moet waken. Zuurstoftekort kan een groot probleem zijn bij een covidbesmetting en het laatste wat je wil, is dat het baby’tje zuurstof te kort komt. Dat zijn gevolgen waar weinig mensen bij stilstaan maar voor die betrokken gezinnen een wereld van verschil maken. Een coronabesmetting kan aanleiding geven tot een gedwongen keizersnede, absoluut.”

“Het punt is dat we nog niet weten hoe iemand zal reageren op een infectie. Dat kunnen we niet meten, niet voorspellen. Er zijn jonge, sterke mensen die ook op intensieve zorgen terechtkomen, evengoed als er ouderen zijn die vlot door de besmetting heen fietsen bij wijze van spreken. Mocht je op voorhand een duidelijk risicoprofiel kennen, kan je veel selectiever isoleren. Maar dat beeld ontbreekt. We weten het gewoon niet.”

Schouder aan schouder

“In de dagen dat ik niet moet werken, probeer ik los te komen. Dat is het plan, maar het lukt niet te best. (lacht) Dat mijn post dit weekend viraal ging, had ik niet verwacht. Dat er zoveel reacties zouden komen, nog minder. Er waren mensen die insinueren dat ik betaald word hiervoor. My god… Ik wil simpelweg mijn verhaal delen om mensen bewust te maken. Verschillende van mijn collega’s hebben daar toen op gereageerd. Je kan je niet voorstellen hoeveel deugd dat doet. “

“Covid is de laatste druppel in een al overvolle emmer. Het virus legt de pijnpunten in ons zorgsysteem pijnlijk bloot”

“Het vuur brandt nog in ons, de kracht is er nog. Dat is een zekerheid. De directie is vandaag langsgekomen op de spoeddienst, om met iedereen persoonlijk in gesprek te gaan, even te polsen hoe het is. Ik vind dat knap van hen. Dat ze ons steunen, die bevestiging dat we goed bezig zijn. We staan nog altijd schouder aan schouder, de vechtlust blijft.”

Citroen uitpersen

“Maar wat niemand kan ontkennen, is dat het virus de pijnpunten in ons zorgsysteem pijnlijk blootlegt. Covid is de laatste druppel in een al overvolle emmer. Je kan een citroen blijven uitpersen, er zullen druppeltjes blijven komen. Tot je eens een flinke kneep geeft en alles barst. Dat is wat er gebeurd in ons zorgsysteem. Al jaren zitten we ons op tandvlees, nu moeten we er heel pijnlijk doorbijten.”

“Ik maak me niet veel illusies meer dat er iets zal veranderen. Ik ben realistisch. Bij de eerste golf zagen we die erkenning, dat applaus, dat respect. Maar we waren nog maar een paar weken verder en alles daarvan was weer weggeëbd. Wij, en zeker de verpleegkundigen, zijn ontgoocheld. Er is niets veranderd, wat zou er dan nu of binnenkort wél veranderen.”