Cindy Monbaillieu: “Ik zoek naar de zin in het leven, maar ik doe dat op mijn gemakje”

Cindy Monbaillieu (20), een studente die liever een luisterend oor biedt dan een knuffel geeft. Dat is ook zo met haar oma, waarmee ze een heel goede band heeft. Haar verliezen zou wel eens voor een ommekeer kunnen zorgen in het leven van deze jonge vrouw.

Waar ben je opgegroeid en hoe heb je dat beleefd?

“In Hertsberge is alles begonnen. Van mijn eerste gesproken woordjes, tot mijn eerste geschreven. Het bleek al snel één van mijn grootste talenten te zijn. Hertsberge is zo’n typisch klein dorpje in West-Vlaanderen, waar een roddel al snel verspreid is en na een rondje bij de plaatselijke bakker, het gerucht een eigen leven gaat leiden. Dat zag ik zelf als het grootste contrast tussen mijn thuisbasis en het leven op kot in Gent. Wat ook normaal lijkt, want het is gezinnen vergelijken met studenten. Appels en peren dus.”

Je leven in Gent lijkt wel heel anders?

“Gent lijkt wel de stad die voor verandering zorgde, verder weg van mijn ouders en mijn oudere zus Micheline (23). Een ander leven, waarin ik zelf de touwtjes meer in handen heb. Hoewel ik en mijn zus qua karakter totale uitersten zijn, kom ik toch goed overeen met haar. Geen geruzie en geschreeuw, maar knuffels en goede babbels. Of ja, die knuffels zijn dan vooral exclusief voor Micheline, want ik ben niet de beste in het uiten van mijn gevoelens. Knuffels en dat andere klef gedoe zijn niet aan mij besteed.”

Waarom ik me thuis voel in Gent? Hier zijn heel wat mensen die heel openminded zijn.

Hoe zou je jezelf dan beschrijven?

“Ik ben vooral een heel speels iemand die haar problemen weg lacht. Toch is luisteren naar anderen dan wel één van mijn beste eigenschappen, ik zie mezelf wel als een openminded iemand. Daarom voel ik me ook wel thuis in Gent, hier zijn heel wat mensen die heel openminded zijn. Dat vind ik net tof.”

Wat is er niet anders aan je leven in Gent dan in Hertsberge?

“Wat er niet blijkt te veranderen, is mijn slechte gewoonte om te laat te komen. De oorzaak daarvan is meestal de snooz-knop op mijn wekker. Zoals vele studenten ben ik ook geen ochtendmens, maar koffie helpt mij hierbij, gelukkig dat dan ook op school verkrijgbaar is.”

Wat zie je als het grootste nadeel van nu zover verwijderd te zijn je van thuis in Hertsberge?

“Het grote nadeel van studeren in Gent, is dat ik nu ver woon van mijn oma. We zijn heel close met elkaar, dat is altijd zo geweest. Wij geven geen knuffels aan elkaar en praten ook niet over onze gevoelens, maar we hebben een sterke connectie. Ik verloor zelf nog niemand in mijn leven waar ik heel gehecht aan was. Maar bij de dood van de oma van mijn vriend Anthony (22), heb ik toch ingezien hoe hard ik zelf ook mogelijks zou kunnen afzien als mijn eigen oma zou overlijden. Het enige dat ik nu kan doen, is me mentaal daarop voorbereiden. Maar dat is moeilijk als je iemand zo graag ziet. Ik kan me dat gewoon niet voorstellen.”

Wat wil je zeker nog doen in de toekomst?

“Ik zou graag een job hebben, maar ik wil niet werken voor iemand anders of voor het geld. Maar naar ontwikkelingslanden gaan en hun situatie aankaarten bij ons, zou één van mijn favoriete jobs zijn. Ik ben echt een voorstander van liefdadigheid. Dus als ik veel geld zou hebben later, dan zou ik dat zeker investeren in onderzoek voor bepaalde ziektes of doneren aan Make a Wish. Dat is gewoon één van de mooiste organisaties die er bestaat! Wat is er mooier dan een wens te kunnen waarmaken voor een kind?”

Naar ontwikkelingslanden gaan en hun situatie aankaarten bij ons, zou één van mijn favoriete jobs zijn. Ik ben echt een voorstander van liefdadigheid

Wat is de vraag die je jezelf het meeste stelt?

“Eén van de grootste vragen die ik mezelf vaak stel, is: ‘Waar ga ik terechtkomen later?’ Ik zoek naar de zin in het leven, maar ik doe dat op mijn gemakje. Maar wat ik me soms ook afvraag is of ik nog moet trouwen en kinderen krijgen voor mijn dertigste. Want het lijkt wel alsof de maatschappij of op zijn minst mijn omgeving dat wel van mij verlangt. ‘Ik leef van dag tot dag’ is nu eenmaal mijn motto. Dus ja, ik heb gewoon nog tijd genoeg, ik zie wel wat er komt.”