Carine Coigné: “Ik heb burgemeester Van Quickenborne nooit iemand zo weten omhelzen”

Stadsambtenaar Carine Coigné mag zich sinds 24 februari ‘Persoonlijkheid van het Jaar’ noemen. Ze kreeg deze titel op de uitreiking van de Tower Awards 2017, die ondernemende personen, verenigingen of bedrijven in de kijker zetten. “Een hele eer maar ik doe enkel mijn werk”, zegt Carine.

De 58-jarige Carine Coigné is van vele markten thuis. Zo werkte ze een tijdje freelance bij Electrabel. “Dat was de bezoekers rondleiden in de centrale van Ruien: groepen, scholen, internationale bedrijven. Dat was ook vooral mensen ontmoeten. Ik heb nog hartzeer van de beelden toen de centrale neerging en onherroepelijk verdween.”

Daarna runde Carine vanaf juni 1978 ruim achttien jaar het Kortrijkse bibliotheekfiliaal aan de Lange Munte. “Een eigen uitleenpost – in mijn toen eigen biotoop en wijk – met opnieuw mensen ontmoeten. Ik hou van mensen. Ik heb dat zeer graag gedaan en gaf bijvoorbeeld uitleg aan ouders en grootouders over jeugdliteratuur. Ik wilde altijd iets ‘meegeven’.” Daarna trok Carine fulltime naar de Kortrijkse stadsdiensten. Op haar visitekaartje prijkt momenteel ‘Adviseur grote externe evenementen en media-events – Citymarketing’.

Om met de deur in huis te vallen: wat moeten we ons bij die omschrijving voorstellen?

“Dat is de grote evenementen die de stad, al dan niet met partners, organiseert of waaraan ze haar medewerking verleent, van kortbij begeleiden en opvolgen. Ook het financiële plaatje in het oog houden zoals een goede huismoeder zou doen. Het is meer dan louter administratief werk, het is ook de baan opgaan. Het is zeker geen 9-to-5-job. Elk evenement heeft andere invalshoeken. Je moet alle facetten bekijken. Als een soort local producer houdt dat ook in naar oplossingen zoeken, locaties en alternatieven bekijken, eventueel voor logies zorgen, lastminuteproblemen oplossen. Kortom: de praktische kant van de zaken regelen.”

“Denk maar aan het Alcatrazfestival, de tv-reeksen Bevergem en De Rodenburgs, Fata Morgana, de reeksen Mijn Restaurant en Mijn Pop-uprestaurant. Marcel Vanthilt wilde bijvoorbeeld fietsen in zijn show Villa Vanthilt. Dus moest ik redelijk snel zorgen dat er fietsen ter plekke waren.”

En Citymarketing?

“Dat is de communicatie rond die grote evenementen op een ordentelijke en accurate manier opmaken en ook uitvoeren. Het evenement ‘in de markt’ zetten zoals dat zo mooi verwoord wordt. Dat komt de promotie voor en van de stad ten goede. Een goede communicatie is voor mij belangrijk.”

“Ik ‘zit’ niet aan de stad zoals sommigen zeggen. Ik wérk aan de stad”

Kan je het overzicht nog bewaren?

“Ja hoor. Ik heb normaal een opgeruimd bureaublad maar ik heb de dossiers die ik opvolg en die ik heb voorbereid altijd graag binnen mijn gezichtsveld. Ze liggen volgens orde en datum links van mij op mijn werktafel. Ik wil graag zien waarmee ik bezig ben. Ik heb die structuur nodig. Het geeft me een goed gevoel. Anders gaat het niet. Ik doe dit niet voor een ander, ik doe dit voor mezelf, want iets goed organiseren is mijn lang leven. Ik vind daar genoegdoening in.”

Herinner je jouw allereerste opdracht nog?

“Absoluut, zelfs de dag en het uur. De burgemeester riep me op een woensdag om 11 uur naar zijn kantoor om iets te bespreken. Hij wilde namelijk in Bissegem een allereerste volksbarbecue met de nodige randanimatie houden. Op mijn vraag wanneer precies dat zou moeten plaatsvinden, was het antwoord ‘nu zondag om 12 uur’ (lacht). Veerle De Zegher en ikzelf zijn toen snel met winkeliers, cafébazen, beenhouwers, leveranciers, geluidsmensen en muzikanten gaan praten. We hadden slechts vier dagen tijd maar het is ons gelukt. Toen bleek al dat je enorm veel kan bereiken door gewoon te praten met de mensen. Ik heb dat altijd naar alle evenementen en organisatiesdoorgetrokken.”

Hoe kijk je aan tegen bijna twintig jaar evenementen helpen organiseren?

“Op de lange duur heb je een groot netwerk ontwikkeld. De contacten met de politie, stadsdiensten, hulpdiensten en derden zijn belangrijk want je hebt ze nodig voor een goede organisatie. Ik apprecieer al die mensen enorm. Elke schakel of deeltje is binnen dat grote kader belangrijk. Eens de trein vertrekt, moeten alle wagons aangekoppeld zijn.”

“Tegenwoordig denken sommige jongelui dat alles kan geregeld worden via de computer. Niets is minder waar. Je moet ter plekke met de mensen praten. Dat is belangrijk.”

Welke herinneringen blijven jou bij?

“Goede en minder goede. Op een bepaald moment had Noel Poblome de pre-start van de rally Paris-Dakar naar Kortrijk gehaald. Nog voor het evenement plaatsvond, overleed Noel plots. Dat was onthutst slikken, verdriet verwerken en doorgaan. De pre-start vond plaats en daar ben ik ter ere van Noel nog altijd trots op.”

“Mooie herinneringen heb ik bij de vleet. Toen de stad Adamo naar onze schouwburg haalde mocht ik de burgemeester tijdens het voorziene diner vervangen. Dat was een anderhalf uur durende leuke en boeiende ontmoeting met Adamo. Ik geloof niet dat vele mensen dit kunnen zeggen. Zo heb ik ook Hugo Claus mogen ontmoeten: een lieve, zachte en erudiete man. Ook Briek Schotte, een al even vriendelijke man.”

“Je kan enorm veel bereiken door gewoon te praten met de mensen”

“Na vijf keer The Rolling Stones gezien te hebben wil ik Keith Richards nog wel eens ontmoeten. Weet je dat ik van hem een beeldje op mijn nachtkast heb staan? Niet Mick Jagger, ik hou niet van ‘gasten’ die te veel opvallen.”

En privé?

(stil) “Het overlijden van mijn enige broer Jerry in 2002. Hij was alleen en hij had zorgen nodig. Hij heeft toen zes maanden bij mij gewoond samen met zijn Ierse setter. Na zijn overlijden is de hond bij mij gebleven… Het was ook een moeilijke tijd voor mijn moeder. Dat zijn dingen die bijblijven. Ik ben blij dat ik toen die stap heb gezet en mijn broer in huis genomen heb.”

Iets anders nu. Je bent Persoonlijkheid van het Jaar. Wat doet dat met een mens?

“Goh… Ik had dit helemaal niet verwacht. De nominatie op zich was al een grote verrassing. Ook de omschrijving viel me op: ‘Carine zorgt ervoor dat iedereen zich welkom voelt op de evenementen die door het stadsbestuur worden georganiseerd’. Die Tower Award dan ook nog winnen maakte de verrassing compleet. Ik werd er zelfs even heel emotioneel van. Ik heb de burgemeester nog nooit iemand zo hartelijk weten omhelzen. Ik weet zelfs nog altijd niet door wie ik genomineerd ben. Nu, mijn ouders waren aangedaan en erg trots op mij. De kinderen hebben het evenement opgenomen en hen getoond. Ze vonden het vooral een mooie erkenning voor mij.”

Ik merk dat je redelijk bescheiden bent en niet graag op de voorgrond treedt.

(lacht) “Klopt helemaal. Ik voel me pas goed als ik vanop de achtergrond kan toekijken en zien dat alles goed in elkaar valt. Dat geeft me eigenlijk sowieso een goed gevoel. Laat mij maar rustig buiten de spots mijn ding doen. Nu pas besef ik dat ik die wereld zonder enige opleiding ben binnengerold.”

“Ik vind dat fenomenaal dat een krant aan mij een volledige bladzijde wil wijden. Ik ben niet zo bijzonder, ik doe enkel mijn werk. Ik ‘zit’ niet aan de stad zoals sommigen zeggen. Een nuance: ik werk aan de stad (lacht). Ik voel me er goed. Ik ben een echte ambassadeur van de stad.”

Ik noteerde dat je een grote rugbyfan bent. Vertel eens.

“Je moeten weten dat mijn partner een rugbyspeler was en ook training gaf. Zijn zoon is ook trainer. Via hen heb ik de liefde voor het rugby meegekregen. Niet dat ik alle regels ken, maar ik weet er toch redelijk veel van. We gaan elk jaar naar een wedstrijd van de Six Nations Rugby competitie. Dit jaar wordt het Rome met de wedstrijd Italië-Frankrijk. Mijn truitje ligt al klaar.”

Je houdt ook van reizen.

“Inderdaad. Onder meer Guatemala, Honduras, Senegal, Zuid-Afrika. Het draait altijd rond mensen ontmoeten en hun verscheidene culturen leren kennen. Dat is ook allemaal erg boeiend. Ik kan me daar echt in verdiepen.”

Hou je van Kortrijk?

“Zeker weten, ik ben er geboren en getogen, mijn ouders ook. Kortrijk is een boeiende, mooie stad. Ik geloof niet dat ik elders wil wonen.”

Over enkele jaren ga je met pensioen. Zal je in een zwart gat vallen?

“Nee, absoluut niet. Ik ga aan de Kulak geschiedenis studeren. Dat heb ik voor mezelf beslist want ik vind geschiedenis boeiend. Ik kan me niet voorstellen dat ik niets meer zou doen. Andere tijden, andere uitdagingen.”

Carine Coigné is 58 jaar. Zij is samen met Filip Canfyn (58). Carine is mama van Liesbet (37) en Sofie (33) en oma van Julie en Vasco. Zij is plusmama van Sara en Simon. Carine woont in KortrijkZij studeerde aan O.L.V.-Vlaanderen en genoot een opleiding bestuursrecht en management lokale besturen. Carine werkte een tijdje bij Electrabel en was 18 jaar bibliotheekhoudster. Zij is momenteel Adviseur externe evenementen en verantwoordelijke Citymarketing aan de stad Kortrijk. Zij houdt van organiseren, lezen, films kijken en reizen.