Het kan snel gaan in het leven, zeker in coronatijd. De Brugse fotografe Véronique Schotte (53) bouwde in Marrakesh haar grote fotografiedroom uit. Toen alle opdrachten er abrupt wegvielen, drong een terugkeer naar Brugge zich op. “Spijt heb ik zeker niet. Het was een heel leerrijke periode. Nu ben ik terug om te blijven. Mijn plaats is hier bij mijn familie in Brugge.”
Het was het vuur in een tweevoudige passie – fotografie en reizen – dat Véronique Schotte (53) en haar partner zes jaar geleden in Marrakesh deed neerstrijken. “We gingen verschillende keren per jaar op reis. Telkens we thuiskwamen, keken we alweer uit naar een volgend vertrek. In 2006 was ik ook gestart als fotograaf in bijberoep. Ik combineerde dat met een fulltime job, onder meer als directiesecretaresse in een advocatenkantoor. De lokroep om fulltime met fotografie bezig te zijn, werd te groot. Op een dag beslisten we om onze grote droom waar te maken: een fotostudio in Marrakesh. We waren er al zo’n zeven keer geweest en waren gefascineerd geraakt door het land. Het landschap met palmbomen en oases, de prachtige zonsondergangen en het warme weer. Eigenlijk alles wat het hartje van een fotograaf kan wensen. (lacht) De mensen zijn er bovendien erg gastvrij.”
Véronique gebruikte haar eerste jaar in de miljoenenstad ter aanpassing. “Zo kan de temperatuur er oplopen tot 40 graden en is er amper isolatie in de gebouwen. Dat was wennen. We zijn bovendien meteen in de oude stad gaan wonen. In een typische riad, zo’n open patio met kamers errond. Het was zalig en idyllisch om zo te ontbijten onder de blauwe hemel. Onze boodschappen deden we bij de plaatselijke kruidenier. Het nauwe contact met de bevolking vonden we heel belangrijk, ook in functie van onze fotografie.”
“Ons eerste project waren fotoworkshops voor toeristen. We gaven fotografielessen, maar ook tips over omgang met de lokale bevolking. Marokko is een heel moeilijk land om mensen te fotograferen. Je steelt de ziel van een persoon als je ze fotografeert, klonk het er onder meer. Je moet dus eerst goede contacten leggen en dat doe je niet op vijf minuten. De mensen zijn er erg op hun privacy gesteld.”
Fotostudio
Na enkele jaren verlieten Véronique en haar partner de historische stadskern, om een eerste fotostudio op te starten. “We wilden naast onze workshops ook shoots op poten zetten. De eerste studio was in ons appartement. Ik startte er met baby- en zwangerschapsfotografie, wat daar nog niet werd gedaan. De plaatselijke bevolking staat er gelukkig open voor nieuwe invloeden. Mijn cliënteel voelde zich meteen thuis. Er hing een familiale en laagdrempelige sfeer in het appartement. Het feit dat ik een vrouw ben, stelde de dames ook gerust. Ik had mooie kledij ter beschikking, was modern en open. De vrouwen straalden en waren blij. Klanten die voor hun zwangerschap waren gekomen, kwamen ook vaak later terug met hun baby. Ik kon mijn creativiteit ten volle benutten.”
“Ondertussen focusten we ons ook op internationaal toerisme. Ik stippelde een circuit uit in de oude stad met typische achtergronden. Mensen die op vakantie kwamen in Marrakesh, boekten een fotosessie. Dan ging ik met hen mee voor vakantiefoto’s op de mooiste en meest typische plekken. Zo hadden we de plaatselijke bevolking mee én mensen uit het buitenland.”
Strikte lockdown
Vorig jaar tilde Véronique haar project in Marrakesh tot een nog hoger niveau, met een professionele studio van 350 m² in het industrieel kwartier van Marrakesh. “We deden er zo naast familieportretten ook aan productfotografie en modeshoots voor kledijmerken. We moesten wel de nodige investeringen doen. De zwaarste airco installeren bijvoorbeeld. Je verbrandde je hand bijna als je een muur aanraakte. Het plezante was de afwisseling. Iedere maand was compleet anders. De ene maand hadden we vooral modeshoots, de andere maand meer babyfotografie.”
“We waren klaar om steeds verder uit te breiden. Tot afgelopen maart. Ik had nooit gedacht dat Marokko zo snel in lockdown zou gaan, want er waren niet zo heel veel besmettingen. De maatregelen waren er meteen heel streng. We mochten niet meer naar buiten, of het was één persoon per gezin met een briefje op zak naar de winkel om de hoek. Een hele strikte lockdown dus. Wij hadden een heleboel workshops op de agenda voor maart en april. De ene na de andere annulatie volgde. De grenzen werden van de ene op de andere dag gesloten. Het toerisme viel er helemaal stil en bijgevolg ook ons project. Al snel stelden we vast dat de situatie uitzichtloos was. We hebben de knop omgedraaid om onze zaak helemaal te stoppen.”
Derde kleinkind
Véronique keerde half mei met een repatriëringsvlucht en 55 dozen vol materiaal terug naar België, om zich te nestelen in een appartementje langs de Gistelse Steenweg in Sint-Andries. Daar is ze opnieuw met baby- en zwangerschapsfotografie gestart. “Het was een zware beslissing om Marrakesh achter te laten, maar in tijden van pandemie mis je vooral je familie in België. Ik wou zo snel mogelijk bij hen zijn en niet opgesloten zitten in een ander land. Mijn ouders hadden het moeilijk, ik heb drie kinderen en twee kleinkinderen. Er is een derde kleinkind op komst. Daar kijk ik enorm naar uit. Als mama wil je ook bij je dochter zijn als ze een kind krijgt. Dat gemis was wel moeilijk aan de tijd in Marrakesh. Als er kerstfeestjes waren, kreeg je foto’s doorgestuurd en dat deed pijn. Ik heb mijn kleinzonen tot dusver amper zien opgroeien.”
“We hebben nu al een beetje tijd kunnen inhalen, ook al was een knuffel nog niet mogelijk. Het is in coronatijd in ieder geval veel beter om hier te zijn dan in Marokko. Het leven is hier vrijer. Mijn periode in Marrakesh was bijzonder leerrijk en zat vol opportuniteiten. Ik heb er totaal geen spijt van, maar nu ben ik terug om te blijven. Mijn plaats is bij mijn vrienden en familie. Dat heb ik ingezien. Mijn fotografiedroom is van een iets kleiner formaat dan in Marrakesh, maar het is leuk om ook in de Brugse binnenstad koppel- en familieshoots te doen. Ik ben Brugge aan het herontdekken. Ik bekijk de stad anders dan vroeger. Zo zie ik de vele mogelijkheden van onze prachtige architectuur. Het is hier wat minder kleurrijk dan in Marokko. Toch is het potentieel even groot. Fotografie is en blijft mijn passie waar ik heel veel energie uit put.”
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier