Bruggeling stuurt dagelijks foto’s in voor het weerpraatje op Eén

In anderhalf jaar tijd toonde televisiezender Eén al 78 foto’s van mooie Brugse stadsgezichten tijdens het weerpraatje van Sabine Hagedoren of Frank Deboosere. De weerfotograaf van dienst was telkens Frank Vergucht (70), een Bruggeling met een filosofische kijk op het leven, gerijpt na enkele persoonlijke tragedies. Deze week wijdde het tv-programma ‘Iedereen Beroemd’ zelfs een item aan hem. “Ik stuur elke dag twee foto’s door. Het enige waar ik op moet letten is dat mijn weerfoto twee derden lucht en één derde land bevat.”

In 2017 hoorde Frank Vergucht tijdens het weerbericht dat kijkers weerfoto’s mochten bezorgen. Zonder bij de pakken te blijven zitten, stuurde Frank de daaropvolgende dag een foto via Twitter naar de VRT. “Die belandde meteen in het programma tijdens het volgende weerpraatje”, lacht Frank. Dat spoorde hem duidelijk aan om verder te doen. “Op anderhalf jaar tijd verschenen er al 78 foto’s van mij op tv. Telkens andere impressies van Brugge.”

Hoe ga je te werk?

“In de zomer vertrek ik al om 7 uur met de fiets, in de winter wacht ik tot 9 uur, er moet voldoende licht zijn. Ik rijd weg op mijn elektrische fiets, met een leeg hoofd. Ik trek de stad in of ga naar Lissewege, waar het graf van mijn overleden vrouw ligt. Gemiddeld leg ik 6 à 10 km af en stop onderweg om een foto te nemen. Het enige waar ik op moet letten is dat mijn weerfoto twee derde lucht en één derde land bevat. Die moet ik op die manier kadreren. Voor 10 uur keer ik terug naar huis met 100 foto’s. Ik selecteer en bewerk de mooiste foto, waarna ik die via #vrtweer verstuur via Twitter naar televisiezender Eén, in de hoop dat mijn foto het middagnieuws haalt. ‘s Namiddags doe ik nog een tweede ronde voor het avondjournaal. Ik stuur elke dag twee foto’s door.”

Hoe komt het dat net jouw foto’s worden gekozen?

“Ik heb mij laten vertellen dat de VRT op sommige dagen 1.000 weerfoto’s binnen krijgt. Van wisselende kwaliteit, ze zijn niet allemaal bruikbaar. Maar er zijn een 20-tal personen die geregeld foto’s opsturen én op antenne krijgen. We hebben op Twitter een groepje gevormd, corresponderen met elkaar en sturen foto’s naar elkaar door. We zijn van plan om binnenkort eens samen te komen, in het gezelschap van Sabine Hagedoren en Frank Deboosere.”

Hoeveel kilometers heb je ondertussen al op de teller?

“Meer dan 25.000 kilometer. Ik fiets soms tot in Nieuwpoort. Op die manier herleef ik. Wie met pensioen of weduwnaar is, moet een hobby hebben. Want anders ga je kapot. Tijdens de ziekte van mijn vrouw (Geertrui Van Dycke, red.) heb ik een jaar lang bijna geen buitenlucht gezien, ik moet er nog altijd medicatie voor nemen. Mijn echtgenote is vijf jaar geleden aan longkanker overleden. Drie jaar lang kreeg zij palliatieve zorgen thuis. ‘t Was de hel.”

“Geertrui had te horen gekregen dat haar longkanker uitgezaaid was en er niks meer aan te verhelpen was. Ze droeg haar ziekte moedig en had meer last met mij. Ik gooide thuis alles kapot uit pure frustratie en onmacht. Die helse strijd duurde drie jaar. Minstens één keer per week rij ik nu naar Lissewege om in de buurt van het kerkhof, waar Geertrui begraven ligt, een weerfoto te nemen. Ze wou in haar geboortedorp begraven liggen, mijn naam staat ook al gebeiteld op de zerk van ons gemeenschappelijk graf.”

Wie met pensioen of weduwnaar is, moet een hobby hebben. Anders ga je kapot

“Vaak zeggen de mensen: het leven is (te) kort. Ik vind van niet, het leven is lang. Als ik achter mij kijk, zie ik dat er potverdorie al veel gebeurd is in mijn leven. Maar ik kijk niet graag achterom. Ik heb geen boodschap aan mensen die vol heimwee mijmeren over de goede, oude tijd. Er is geen mooiere tijd dan nu! Als er iets gebeurt in de wereld, weet je het tegenwoordig meteen. Je moet je niet meer haasten om op tijd thuis te zijn voor het journaal.”

“Facebook is een zegen, tenminste als je het op een verstandige manier gebruikt. Zo heb ik een oude klasgenoot in Canada opgespoord, mijn dochter heeft een vriendin in Australië gecontacteerd.”

Je hebt zelf vier Facebook-groepen gecreëerd…

“Belgian Coast Hotels Remembered toont foto’s van verdwenen kusthotels en geeft zo een summiere geschiedenis van de hotelsector aan onze kust. Belgian Coast Beach & Cabins zit vol foto’s van onze stranden en strandcabines. Bruges on Youtube bevat filmpjes over Brugge. Ik maakte onder meer een foto van de kampioenenviering van Cercle Brugge, hoewel ik helemaal niet van voetbal hou. ‘t Gaat mij meer om de ambiance. The Bruges Feeling met 25.000 Brugse stadsgezichten is de populairste groep met 4.400 leden. Ik hoop dat wij de kaap van de 10.000 leden bereiken. Misschien dat dit artikel en mijn passage in Iedereen Beroemd helpt om die ambitie te realiseren. Ik neem ook graag foto’s van toeristen, want ik ben één van de Bruggelingen die wel graag heeft dat onze stad vol toeristen zit. Sommige Bruggelingen willen terug naar de middeleeuwen en vragen om het aantal toeristen te beperken. Maar toeristen in je stad bezorgen je een vakantiegevoel. Het is voor mij een feest als ik toeristen op de Markt of in de Breydelstraat selfies zie nemen. Op zo’n momenten ben ik op reis in eigen stad.”

Wij hebben ons laten vertellen dat je in jouw jonge jaren kapper was. Is dat waar?

“Mijn vader André Vergucht, een Knokse meester-schilder én vrijwillig brandweerman, overleed toen ik amper 14 jaar oud was. Ik volgde toen Latijn aan het Brugs Atheneum en raakte diep in de put. Ik was een jaar out met een zenuwinzinking. Omdat mijn moeder ons gezin, mijn broer Luc is vijf jaar jonger, niet alleen kon onderhouden, heb ik via een leercontract het beroep van kapper geleerd. Ik werd puur om financiële redenen leerjongen bij een Knokse kapper. Tot mijn 21ste was ik coiffeur, met een onderbreking tijdens mijn legerdienst in Duitsland, waar ik bij de compagnie Transport zat en met zware vrachtwagens moest rijden.”

Op je 21ste emigreerde je samen met Geertrui naar Mallorca?

“Inderdaad, het zat zo: mijn moeder kwam enkele jaren na de dood van mijn vader in kennis met een Knokse apotheker. Die had een eigendom in Mallorca en vroeg mij of ik daar een eigen zaak wou opstarten. Wat doe je, als je jong bent en zin hebt in een avontuur? Ik kreeg 20.000 oude Belgische franken (500 euro) mee als startgeld. Samen met mijn vrouw Geertrui heb ik op Mallorca negen jaar een winkel in parfumerie en fotografische artikelen uitgebaat.”

Ik fotografeer graag de Brugse zwanen aan ‘t Stil Ende. Maar als ze willen paren, laat ik hen gerust. Want anders vallen ze je aan

“Ik hou gemengde gevoelens over aan die jaren op Mallorca. Onze twee kinderen Gladys en David zijn er geboren, maar er is ook twee keer ingebroken in onze winkel. Toen de Spaanse dictator Franco stierf, zijn we teruggekeerd naar België. Niet omdat wij zo’n grote fan waren van die omstreden politicus, maar omdat het fiscale regime in Mallorca veranderde toen de democratie haar intrede deed. Tijdens het bewind van Franco kon je goed je geld verdienen als commerçant op dat eiland, omdat alles belastingvrij was voor de toeristen. We hebben onze zaak overgelaten en zijn verhuisd naar Blankenberge. Precies 30 jaar geleden hebben we een flat gekocht in de Leopold I-laan in Brugge, waar ik nu nog altijd woon als weduwnaar.”

De rest van uw actieve carrière heb je in een drukkerij gewerkt. Geleidelijk aan werd je ook een gepassioneerd fotograaf…

“Toen wij terugkeerden naar België, zeiden veel mensen dat ik nooit werk zou vinden. Maar ik hoorde van mijn schoonvader dat drukkerij Leys uit Oostende op zoek was naar een vertegenwoordiger. Na een urenlange babbel met de eigenaar van de drukkerij werd ik aanvaard. Die firma was onder meer gespecialiseerd in het drukken van reclamefolders voor hotels langs de Belgische kust. Ik moest klanten ronselen. In plaats van ‘s middags op restaurant te gaan, at ik in de auto mijn boterhammetjes op.”

“Tijdens mijn lunchpauze begon ik strandcabines te fotograferen. Zo ben ik in de fotografie gerold, ik heb nooit een cursus gevolgd. Het is een uit de hand gelopen hobby geworden. Inmiddels publiceren internationale magazines mijn foto’s. Ik mag zelfs een fotopresentatie geven voor het wereldcongres van Kiwanis in 2020 in Brugge.”