Bissegemse begrafenisondernemer Ingrid Rigole gaat met pensioen: “Vader was mijn grote voorbeeld”

Ingrid Rigole gaat na 45 jaar met pensioen als begrafenisondernemer. © NM
Noël Maes
Noël Maes Medewerker KW

Ze vierde zopas haar 65ste verjaardag en na 45 jaar in het vak gaat de Bissegemse Ingrid Rigole met pensioen als begrafenisondernemer. “Mijn vader Maurits, die altijd mijn grote voorbeeld én mijn vriend was, is doorgegaan tot zijn 90ste, maar dat zie ik nu wel niet zitten”, zegt Ingrid. “Ik heb het altijd graag gedaan en ik was letterlijk dag en nacht beschikbaar voor de mensen.” Destijds was Ingrid een van de allereerste vrouwelijke begrafenisondernemers in de streek.

Het verhaal van de begrafenisonderneming Rigole is begonnen zoals vele andere. Vader Maurits Rigolewas schrijnwerker inde Rijmsnoerstraat (toen Guido Gezellestraat) in Bissegem. In de jaren vijftig vroeg iemand in het gebuurte hem om een doodskist te maken. Een tijdje later vroeg iemand anders hetzelfde en zo ging de bal aan het rollen. Hij ging aan huis rouwkapellen plaatsen (een verdwenen gebruik, n.v.d.r.) en algauw werd hem gevraagd om te helpen bij de uitvaartdiensten in de kerk.

Met gepoetste schoenen…

Stilaan legde Maurits zich volledig toe op begrafenissen en het begeleiden van nabestaanden, terwijl zoon Dirk de schrijnwerkerij uitbouwde tot een keukenbouwer en inrichter van winkelinterieurs, actief tot buiten de provincie. Ingrid – tien jaar jonger dan haar broer – begon als bediende bij haar broer. “Maar algauw vroeg mijn vader mij om eens mee te gaan naar de kerk om te helpen. Dat viel wel mee en na een tijdje kocht hij voor mij een zwart kostuum en een hoedje.”

Ik heb er zelf ook altijd op gestaan dat de mensen die mij bijstonden, een onberispelijk voorkomen hadden. Dat was voor mij gewoon een vorm van respect

Op de duur was het niet meer te combineren met het bureauwerk en zette Ingrid de begrafenisonderneming voort. “Ik heb nog jarenlang met mijn vader kunnen samenwerken. Hij wilde eerst op zijn 75ste stoppen maar ik kon hem overhalen om verder te doen, en hij is uiteindelijk pas in 2010 gestopt, toen hij negentig jaar was. Drie jaar later is hij overleden. Steevast was hij gekleed in pak met das en gepoetste schoenen. Ik heb er zelf ook altijd op gestaan dat de mensen die mij bijstonden, een onberispelijk voorkomen hadden. Ik wilde niet ouderwets overkomen, maar het was voor mij gewoon een vorm van respect.”

Dag en nacht

Ingrid en haar vader hebben destijds nauw en goed samengewerkt met collega (wijlen) Lucien Debonné uit buurgemeente Heule en daarna met diens zoon Dirk. In 2018 sloot Dirk, intussen ook met pensioen, zich aan bij de uitvaartgroep Sereni. Ingrid aarzelde nog even maar zette een jaar later ook de stap. “Het klikte met Tom Vandersarren van Sereni en vooral: ik kon verder werken alsof” het voor mezelf was. Het eerste wat ik deed als iemand belde voor een sterfgeval, was onmiddellijk ter plaatse gaan, ook als het midden in de nacht was. Sereni heeft een permanentie en ik ging graag zelf ook mee.”

Algauw vroeg mijn vader mij om eens mee te gaan naar de kerk om te helpen. Dat viel wel mee en na een tijdje kocht hij voor mij een zwart kostuum en een hoedje

Uiteraard is er de voorbije decennia in het uitvaartwezen veel veranderd. Zo was er de verschuiving – grotendeels – van kerk naar aula, van begraven naar cremeren. Corona heeft ook invloed gehad: “Ik mocht niet bij mensen thuis gaan, zij moesten naar mijn bureau komen, met mondmasker. Dat was heel lastig.” Ingrid benadrukt dat zij er alles aan deed om de wensen van nabestaanden in te willigen, zonder iets op te dringen, zowel in een aula als in de kerk. “Het is hún afscheid en hun inbreng is dan ook belangrijk.”

Nu zet Ingrid er een punt achter. “Ik heb het altijd heel graag gedaan,” blikt zij terug, “en zoals mijn vader kende ik heel Bissegem en heel Bissegem kende mij en dat was heel mooi, maar uiteindelijk heb ik geen opvolging. Ik heb vier kinderen: na Stijn kwam de nu 34-jarige drieling Tijs, Klaas en Nele. Nele zag het een hele tijd wel zitten maar ze is dan naar Kasterlee verhuisd. Ik wil nu graag nog wat genieten van het leven, naar mijn zoon trekken in Spanje, koken… Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan… Ik wil ook graag waar nodig nog inspringen bij Sereni en de collega’s helpen waar nodig. Ik dank hierbij ook graag nog eens alle klanten en vrienden.”