Bewust alleen moeder maar wel meteen van een tweeling: “Mijn mama kwam bij ons inwonen”

Voor Ingeborg Vandecasteele (33) uit Geluwe is het een speciale moederdag. Het is haar eerste moederdag als bewust alleenstaande mama. “Op 26 januari werd ik mama van Arthur en Louis, een twee-eiige tweeling. Ik had al veel langer een kinderwens en ik had me voorgenomen om er alleen voor te gaan als ik op mijn 30ste nog geen partner had. Ik had mijn kindjes liever een mama en een papa gegeven, maar het is anders uitgedraaid”, lacht ze. “Mijn biologische klok tikte te hard. Ik kon het niet langer negeren.”

Door Lien Leroy

“Op 26 weken en 6 dagen zwangerschap is mijn water gebroken van Louis. Arthur zat nog veilig en wel in zijn vruchtzak. Ik dacht dat ik zou moeten bevallen, maar ik werd naar Brugge overgebracht, waar ik weeënremmers, antibiotica en platte rust voorgeschreven kreeg. Zo kon mijn zwangerschap toch nog drie weken gerokken worden. Mijn zoontjes zijn in Brugge geboren op 29 weken en 6 dagen. Ze wogen allebei net geen anderhalve kilo. Dat was niet mis voor die zwangerschapsduur, maar ze zijn toch vijf weken in Brugge moeten blijven en daarna nog twee weken in Menen”, aldus Ingeborg.

Octopusjes haken

“Na de geboorte werden zowel Arthur als Louis vijf uur beademd. De dag erna ademden ze zelfstandig. Ze kregen dan alleen nog ondersteuning als dat nodig was. Arthur heeft iets langer die extra ondersteuning nodig gehad voor de longrijping dan Louis. Louis was dan wel iets lichter dan Arthur bij de geboorte, hij is de sterkere gebleken. Waarschijnlijk doordat hij meer heeft moeten ‘vechten’ in mijn buik. Door het voortijdig breken van mijn water is hij nu iets sterker dan Arthur.”

“Tijdens mijn drie weken platte rust in het ziekenhuis in Brugge haakte ik octopusjes. Premature kindjes krijgen die octopusjes in hun couveuse als knuffel. Ik haakte er een tiental als kraamcadeautjes. Ik durfde niet echt haken voor mijn eigen kindjes, ik wilde het lot niet tarten. Nu hebben ze uiteraard wel elk een zelfgemaakt inktvisje.”

“Ik geef les in het vijfde leerjaar in De Graankorrel in Geluwe. Ik kon dit schooljaar starten in september, maar viel na drie weken uit door extreme vermoeidheid en misselijkheid. Na de herfstvakantie keerde ik deeltijds terug naar mijn klas. Dat duurde jammer genoeg maar drie weken, want toen kreeg ik last van harde buiken. Midden december ben ik moeten stoppen met werken. Ik was toen 23 weken zwanger. Drie weken later brak mijn water. Mijn klas leefde heel erg mee.”

Meisje verloren

“Ook mijn klas van vorig jaar – toen ben ik na 15 weken zwangerschap een dochtertje verloren – was er écht mee bezig. Gelukkig is alles dit keer goed verlopen“, klinkt Ingeborg opgelucht. “Normaal start ik in september aan het nieuwe schooljaar. Dan gaan de kindjes naar de crèche.”

“Mijn zoontjes waren uitgerekend voor 7 april. Ook al verliep alles na hun geboorte vrij vlot, je maakt je toch zorgen. Arthur die iets zwakker is dan Louis, wisselt soms zijn dagen met de nachten… Allemaal geen bijzondere dingen voor kleine baby’tjes natuurlijk”, lacht ze. “Zowel Louis als Arthur hangen nu nog dag in, dag uit aan de monitor die hun hartslag en ademhaling opvolgt. Dat geeft mij een zekere rust. Ik hoef niet de hele dag te waken, het alarm gaat af als het nodig is. Of soms is het eens vals alarm, maar daar kan ik intussen ook wel mee om.”

“De grootste moeilijkheid voor mij is het moment dat ze samen honger hebben. Soms lukt het dat de ene er net iets vroeger om vraagt dan de ander – dan kan ik voeden in alle rust. Als ze allebei tegelijk honger hebben, moet ik een flesje geven. Je hebt zo minder lichamelijk contact met je kindjes, maar dat kan nu eenmaal niet altijd anders als je er twee hebt”, zegt ze nuchter.

Rollercoaster

“Mama worden van een tweeling heeft sowieso een grote impact, of je er nu alleen voor staat of niet. Gelukkig kan ik altijd rekenen op mijn ouders. Ze wonen niet ver en sinds de kindjes thuis zijn, woont mijn mama bij me in. Ze werkt nog, en het is dus ook voor haar heel druk, maar ze is een ongelooflijke hulp. Ook mijn papa steunt me enorm. Hij staat hier ook elk moment dat hij kan. Ik heb ook nog enkele goeie vriendinnen die soms blijven slapen om me een nacht te ontlasten.”

“Het is niet evident, het is druk en ik heb maar twee handen, maar door mijn sociaal vangnet is het haalbaar. Ik ben hen allemaal zo dankbaar, ik kan het niet genoeg zeggen”, aldus Ingeborg. “De mensen rondom mij zijn ook al erg belangrijk gebleken op het moment dat ik besliste om zwanger te worden. De hormonen veroorzaakten een emotionele rollercoaster… Het is allemaal niet te onderschatten. Ook toen kon ik bij mijn ouders, familie, vriendinnen en collega’s terecht. Ik ben gelukkig, en aan mijn kinderwens is nu voldaan. De jongens hebben nog een nichtje en een neefje, het wordt gezellig in onze familie. Het vergt veel van een mens, je moet het ondergaan, maar nu ik erop kan terugkijken met mijn twee zoontjes in mijn armen, was het alles wel degelijk waard!”